Η Εκάβη είναι ένας από τους τρεις σημαντικότερους γυναικείους ρόλους παγκοσμίως που θα ήθελε κάποιος να ερμηνεύσει. Είναι ένας «ρόλαρος». Χρειάζεται να κάνεις πρωταθλητισμό. Πολύ μεγάλο κίνητρο ήταν, επίσης, η πρώτη μου συνεργασία με τον Θανάση Παπαγεωργίου -είναι ένας άνθρωπος που παρακολουθούσα από τη σχολή ακόμη και έχει επί τριάντα χρόνια το θέατρο «Στοά». Πολύ μεγάλο κίνητρο ήταν και η τιμή που μου έκανε το Κρατικό να υποδυθώ έναν τόσο μεγάλο ρόλο. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι, αν ήξερα πόσο μεγάλος και πολύπλοκος ρόλος είναι, θα το σκεφτόμουν και μια δεύτερη φορά και δεν θα έλεγα αμέσως το «ναι»… Σας φοβίζουν οι συγκρίσεις; Οι γηραιότεροι ίσως έχουν ακούσει τη ραδιοφωνική μεταφορά τού μυθιστορήματος, ενώ σίγουρα αρκετός κόσμος είδε την ομώνυμη σειρά τού ΑΝΤ1… Οι ρόλοι που παίζουμε και ξαναπαίζουμε -όχι μόνο της Εκάβης- έχουν παιχτεί από διάφορους ανθρώπους. Δεν σταματάει αυτό. Ανάλογα με τη δική σου προσωπικότητα και το δικό σου πάτημα, φοβάσαι ή δεν φοβάσαι. Εγώ συνήθως δεν φοβάμαι… Το να το έχει ερμηνεύσει κάποιος πάρα πολύ καλά πριν από εμένα συνήθως αποτελεί κίνητρο για να γίνω καλύτερη παρά σκέψη για να φοβηθώ. Τη Νένα Μεντή δεν την είχα δει -είναι σπουδαία ηθοποιός. Η Λήδα Πρωτοψάλτη είναι μια ηθοποιός που θαυμάζω απεριόριστα και ήταν απίθανη στον τηλεοπτικό ρόλο. Δεν πλησίασα τον ρόλο με τον δικό της τρόπο προσέγγισης. Το έκανα όπως γνωρίζω εγώ… Νομίζω ότι θα χαρεί κι αυτή, αν με δει. Τελικά, τι είναι το «Τρίτο στεφάνι»; Είναι οι προσωπικές ιστορίες δύο γυναικών ή, περισσότερο, η ιστορία της Ελλάδας στο διάστημα μετά τον πόλεμο; Δεν νομίζω ότι το κίνητρο του Ταχτσή ήταν πολιτικό ή ιστορικό… Νομίζω ότι είναι οι σχέσεις των γυναικών αυτών, αλλά και η εμπλοκή τού ίδιου του συγγραφέα, επειδή ο εγγονός, ο Άκης, είναι ο ίδιος. Αν και κάποτε είχε πει ότι αυτός είναι μάλλον η Νίνα… Πάντως, πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών και για το πώς διηγούνται τη ζωή τους. Εδώ και περίπου μία πενταετία η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που έχει αντίκτυπο στην τσέπη και, κυρίως, στην ψυχολογία του κόσμου. Πιστεύετε ότι το θέατρο ή, γενικότερα, οι τέχνες μπορούν να αποτελέσουν μια μικρή όαση ανακούφισης και ελπίδας; Ο κόσμος, όπως το βλέπω εγώ, έρχεται πιο πολύ στο θέατρο. Μπορεί να είναι αυτή η ανάγκη του. Επίσης, ο κόσμος τα βλέπει όλα μάταια: δεν πιστεύει στους πολιτικούς ούτε σε ιδέες. Έχει χάσει την πίστη του. Το θέαμα, γενικότερα, τον ησυχάζει λίγο… Βλέπω ότι πηγαίνουν καλά και οι συναυλίες και τα μικρότερα σχήματα. Συσπειρώνεται ο κόσμος. Είναι καλύτερα για τα καλλιτεχνικά πράγματα. Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον ρόλο της «Εκάβης» Εσάς, σας άγγιξε η κρίση ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη; Φυσικά. Ο χώρος μας έχει βληθεί από την κρίση. Δεν υπάρχει τηλεόραση και σίριαλ, που ήταν ένα δεύτερο εισόδημα. Το θέατρο δεν μπορεί να απορροφήσει τόσο κόσμο. Βέβαια, περισσότερο το βλέπω να συμβαίνει δίπλα μου και όχι σ’ εμένα προσωπικά: είμαι σε μια κατάσταση που όλο και κάποιος θα με ζητήσει για να κάνω κάτι. Για τα παιδιά που ξεκινάνε τώρα ή που έχουν πίσω τους μία δεκαετία υπάρχει πρόβλημα. Έχω πολλούς φίλους που δεν έχουν να ...