Η ιδέα της παρθενογένεσης πέρα από αντι-ερωτική είναι και στείρα. Μην περιμένετε όμως να σας δώσω ονόματα. Αφενός επειδή τα ίχνη αυτά έχουν ασυνείδητο χαρακτήρα και συνήθως τα αγνοώ κι εγώ ή τα έχω λησμονήσει. Αφετέρου, στις μεταφράσεις μου ή στα δοκίμιά μου βρίσκει κανείς έναν πρόχειρο καταστατικό χάρτη αυτών των ονομάτων. Εδώ όμως θα σας αφηγηθώ το εξής που μου συνέβη πριν εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο. Είχα την εντύπωση ότι ένας στίχος σε συγκεκριμένο ποίημα ήταν αποτέλεσμα κρυπτομνησίας. Θυμόμουν μάλιστα τον στίχο πηγή που είχα μάλλον αντιγράψει. Όσο κι αν έψαξα όμως στους ποιητές όπου υποψιαζόμουν ότι ελάνθανε ο στίχος-πηγή δεν τον ανακάλυψα. Αποφάσισα να δημοσιεύσω το ποίημα αναλαμβάνοντας το ρίσκο να θεωρηθώ αντιγραφέας. Λίγα χρόνια αργότερα, και σκαλίζοντας με άλλη αφορμή τον φάκελο που περιείχε υλικό από τη συγγραφή εκείνου του πρώτου βιβλίου μου «Ιδίοις σώμασι», ανακάλυψα πως ο στίχος τον οποίο θυμόμουν και φοβόμουν πως αντέγραφα ήταν δικός μου, προερχόταν δε από ένα αδημοσίευτο ποίημα της ίδιας περιόδου με συναφές περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει πως εντέλει τα ίχνη του εαυτού μας είναι ενίοτε ξένα ίχνη, ίχνη που η αλλοτρίωσή μας δεν τα αναγνωρίζει ως δικά μας. Το ζεύγμα του ίδιου και του αλλότριου μας καθορίζει υπό ποικίλες εκδοχές. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (ΑΜΠΕ)...