Ποιά Είναι Η Εθνική Ομοσπονδία Τάεκβοντο Κύπρου Εοτκ : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Ποιά Είναι Η Εθνική Ομοσπονδία Τάεκβοντο Κύπρου Εοτκ
Η Εθνική Ομοσπονδία Τάεκβοντο Κύπρου (ΕΟΤΚ) είναι η μόνη στον χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας που διευθύνει και προωθεί το Ολυμπιακό άθλημα του τάεκβοντο και είναι η μόνη που είναι μέλος της ΚΟΕ και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τάεκβοντο. Επίσης, η Ομοσπονδία, η οποία αναγνωρίζεται από τη ΔΟΕ, για λόγους τάξεως και αρχής ανακοινώνει ότι οι μόνοι προπονητές που καλλιεργούν και προωθούν το Ολυμπιακό αυτό άθλημα στην Κύπρο είναι οι ακόλουθοι: Ανδρέας Ανδρέου, Αλέξης Γερατζιώτης, Χάρης Γκολφινόπουλος, Γιάννης Δημητρίου, Χριστόδουλος Ζυμπουλάκης, Γιώργος Θεοχάρους, Παναγιώτης Ιακώβου, Χριστόφορος ...
Πηγή goal.com.cy >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Η όπερα είναι ένα είδος τέχνης πλήρες και συνολικό. Πώς αντιμετωπίζετε τη θεατρική σε σχέση με τη μουσική ερμηνεία; «Οταν είμαι στη σκηνή, προσπαθώ να αποδώσω σωστά τον χαρακτήρα που υποδύομαι και όταν τα πράγματα πάνε πραγματικά καλά, ξεχνάω ότι τραγουδάω. Το ίδιο και οι θεατές, που δεν νιώθουν κανέναν διαχωρισμό ανάμεσα σε θέατρο και μουσική. Σε όλα τα έργα, βέβαια, υπάρχουν στιγμές που είναι καθαρά φωνητικές και άλλες όπου καλείσαι να απαγγείλεις ένα κείμενο. Αυτές τις στιγμές θέλω να τις βιώνει το κοινό ως θεατρικό λόγο. Στον ρόλο της Δυσδαιμόνας, που θα παίξω τώρα στον “Οθέλλο”, υπάρχουν σημεία αμιγούς λυρικής έκφρασης και άλλα όπου η πλοκή και το κείμενο είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, που δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις». Σας έκανα την ερώτηση αυτή, γιατί αναφέρατε προηγουμένως τη Μαρία Κάλλας, η οποία έχασε μεν αρκετά γρήγορα τη σταθερότητα της φωνής της, αλλά η εκφραστικότητα και η δραματικότητά της την καθιστούσαν μοναδική ως σκηνική παρουσία. «Κοιτάξτε. Εγώ όταν έχω να μελετήσω έναν καινούργιο ρόλο και ξέρω ότι υπάρχει ηχογράφηση της Κάλλας, πάντα καταφεύγω σε αυτή. Για εμένα η μουσικότητά της είναι τέλεια, άψογη. Υπάρχει πάντα στο βάθος της μια ένταση δραματική. Πολλοί καλλιτέχνες δυστυχώς χάνουν τον έλεγχο, επειδή εστιάζουν ξεχωριστά στις διάφορες πτυχές του τραγουδιού. Η Κάλλας, όμως, αντιμετώπιζε τα πράγματα συνολικά και ήταν πραγματικά καταπληκτική, παρά τη σύντομη καριέρα της. Θα ήθελα να είχαμε περισσότερες μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις της. Ζήτησα κάποια στιγμή από τον Μισέλ Γκλοτς, που ήταν φίλος της, να μου πει πώς συμπεριφερόταν επάνω στη σκηνή, τι έκανε. Μου είπε απλώς: “Δεν κινούνταν”. Ολη η δραματικότητά της, λοιπόν, εμπεριεχόταν στη στατικότητά της. Ηταν τόσο συγκεντρωμένη και τόσο απορροφημένη από αυτό που έκανε, ώστε έμενε ακίνητη και όλοι στροβιλίζονταν γύρω της. Το κοινό κοιτούσε μόνο εκείνη». Εσείς πώς προετοιμάζεστε όταν πρόκειται να βγείτε στη σκηνή; «Εξαρτάται από τον ρόλο. Η προετοιμασία για μένα είναι όλη η δουλειά που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Και αν η μουσική και το κείμενο του ρόλου σου έχουν γίνει ένα με σένα, τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος να δημιουργήσεις επί σκηνής. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες μου λένε συχνά ότι τους ενοχλεί που χρειάζεται να δουλέψουν τόσο πολύ την τεχνική. Θέλουν να πάνε κατευθείαν στην ερμηνεία. Τους λέω, όμως, ότι η δουλειά είναι αυτή που σου παρέχει τις βάσεις για να περάσεις στο καλλιτεχνικό στάδιο και να ερμηνεύσεις σωστά τον ρόλο σου». Στο ρεπερτόριό σας συναντούμε πολλούς ρόλους ηρωίδων της μυθολογίας. Εχετε τραγουδήσει τη Δάφνη, την Αριάδνη... Πώς βλέπετε τον συνδυασμό μύθου και όπερας; «Αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Δεν μπορώ καν να εκφράσω με λόγια το πόσο σημαντικός είναι ο μύθος για την όπερα. Από την μπαρόκ όπερα μέχρι σήμερα, οι μύθοι έχουν μελοποιηθεί επανειλημμένα από τους συνθέτες. Οι μύθοι είναι τα αρχέτυπα της ζωής, τα αρχέτυπα του ανθρώπου. Ολα τα ανθρώπινα δράματα, τα μεγάλα θέματα, εμπεριέχονται στις ιστορίες που διηγούνται». Από τις ηρωίδες τις οποίες έχετε υποδυθεί, γενικά με ποια θα ταυτιζόσασταν; «Σίγουρα με την Τατιάνα στον “Ονιέγκιν” του Τσαϊκόφσκι. Της έμοιαζα πολύ. Διάβαζα βιβλία, έκανα όνειρα. Δεν ήμουν, όμως, τόσο θαρραλέα όσο αυτή. Δεν θα είχα το θάρρος, για παράδειγμα, να γράψω ένα ερωτικό γράμμα. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τον χαρακτήρα αυτόν να εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του έργου, να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος, να εξελίσσεται κοινωνικά. Εμένα, που προέρχομαι από ένα απλό κοινωνικό περιβάλλον και μεγάλωσα με άλογα στην εξοχή, η ιστορία της με αγγίζει ιδιαίτερα. Το ότι ταξιδεύω σήμερα ανά την υφήλιο και τραγουδώ από σκηνή σε σκηνή είναι κάτι καταπληκτικό. Οπως και το ότι συνεχίζω να μπορώ να λέω “όχι” και να κάνω αυτό που θεωρώ σωστό. Πολλά κοινά σημεία νιώθω επίσης να έχω με τη Μαρσαλίν στον “Ιππότη με το ρόδο” του Στράους, έναν από τους πρώτους σύνθετους γυναικείους χαρακτήρες στην όπερα. Παλεύει για τη θέση της στην κοινωνία, για τον έρωτα, παλεύει με τον χρόνο και τη ζωή που περνά. Οπως όλοι μας. Είναι ένας χαρακτήρας πραγματικά συναρπαστικός. Μου κάνει τρομερή εντύπωση που ο Στράους και ο Χόφμανσταλ δημιούργησαν αυτόν τον χαρακτήρα». Η συνεργασία τους αντανακλούσε το πνεύμα των κύκλων της Βιέννης εκείνης της εποχής, την επιρροή της ψυχανάλυσης, του Φρόιντ... «Ακριβώς. Αυτή η περίοδος με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό. Τη μελετάω μέσα από τη μουσική δημιουργία και βλέπω τις εξαιρετικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ δημιουργών όπως ο Κλιμτ και ο Μάλερ, ο Στράους και ο Χόφμανσταλ...». Στο πλαίσιο των μεταδιδόμενων παραστάσεων της ...
Πηγή tovima.gr >>>
Οι καλοί φίλοι είναι πραγματικά θησαυρός κι ευλογία. Μαγική συνταγή και χρυσός κανόνας δεν υπάρχει αλλά σίγουρα στη φιλία χρρειάζονται υποχωρήσεις και πάνω απ΄όλα επικοινωνία. Αυτά κι άλλα σημαντικά μαθήματα φιλίας, άλλωστε, πήραμε κι από την κωμική σειρά "φιλαράκια" όπου παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο η αξία και η σημασία των καλών φίλων στη ζωή. Συγκεντρώσαμε 13 από τα πιο σημαντικά μαθήματα που μας έδωσε η σειρά. #1 Οι καλοί φίλοι είναι σαν οικογένεια #2 Αγάπα τους φίλους σου με τα ελλατώματά τους #3 Κράτα την αίσθηση του χιούμορ, θα σου χρειαστεί σε αρκετές περιπώσεις στη ζωή #4 Οι φίλοι κάνουν τη ζωή καλύτερη ...
Πηγή palo.gr >>>
Τι Είναι Η Εμπορευματοποίηση Της Τέχνης
Η εμπορευματοποίηση της τέχνης είναι δεδομένη, αλλά οι καταβολές της πάνε πίσω έως την Αναγέννηση, στους μεγάλους δασκάλους και στους πλούσιους πάτρωνές τους. Το status που επιφέρει και η χρήση της ως επένδυσης γνωρίζουν απαράμιλλη έξαρση, όμως το χρηματιστήριο της τέχνης χρονολογείται τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα. Στο τρέχον φως της ποπ κουλτούρας ο καθένας αισθάνεται ότι έχει δικαίωμα στην ταύτιση με ό,τι κατανοεί από τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Ρόθκο, τον Πόλοκ. Ομως, αυτό που ο εκδημοκρατισμός των κάποτε μεγάλων αιρετικών δεν μπορεί να υποκαταστήσει είναι το πλαίσιο όπου αναδείχθηκε η ριζοσπαστικότητά τους. Σήμερα, η καθολική αποδοχή του Πικάσο ουσιαστικά τον ισοπεδώνει: εκείνος πια είναι το μέτρο, το status quo, το κατεστημένο. Και δύσκολα κατανοεί κανείς μέσα στην πανσπερμία των αναπαραγωγών, των μιμήσεων, των αντιγραφών, το μέγεθος της ρήξης του Πάμπλο και των ομοτέχνων του με τους αιώνες της αναπαραστατικής τέχνης. Διά του franchise της εικόνας του σε κούπες, μπλούζες, mousepads, ο ίδιος (όπως και μια πλειάδα κορυφαίων, από τους ιμπρεσιονιστές μέχρι τον Αντι Γουόρχολ) διασφαλίζει την αθανασία και οι κληρονόμοι του πακτωλούς χρημάτων. Ωστόσο, η πεμπτουσία της διαφοράς του αναγκαστικά φθίνει. Η ιδιοποίηση του Πικάσο τον καθιστά τμήμα της ταυτότητας του καθενός. Αυτή, βέβαια, είναι και η μοίρα όλων των μεγάλων: να ξεφεύγουν από τα μέτρα τους και να εξισώνονται με τα δικά μας. Δίπλα στον Σαίξπηρ μπορεί για κάποιον να είναι ο Μικ Τζάγκερ. Δίπλα στον Βαν Γκογκ μπορεί να βρίσκεται ο Λιονέλ Μέσι. Δίπλα στον Picasso ένα Toyota Corolla.
Πηγή tovima.gr >>>
Δημιουργία Σελίδας: 02/01/2017
