Τα ζευγάρια στα χωρία της Αλγερίας είναι χαμηλών τόνων. Δεν κάνουν τρυφερές χειρονομίες, δεν κρατάνε τα χέρια τους και δεν φιλιούνται δημόσια. Δεν επιδεικνύουν τα συναισθήματα τους, αλλά αγαπιούνται. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόσο συγκρατημένοι ήταν οι γονείς μου. Αλλά αν πρόσεχες τα τραγούδια που άκουγαν, ήταν πολύ ρομαντικά με στίχους που λέγανε σ’ αγαπώ, μου λείπεις, αγάπη μου κτλ. Είδα αυτό το παράδοξο σε αυτήν τη σκηνή, την αγαπημένη μου, όταν ο Fatah υπαγορεύει ένα γράμμα στον Philippe σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσει τη γυναίκα του. Πιστεύετε ότι η ταινία είναι και πολιτική; Ναι! Αλλά όπως στα παραμύθια έχει σημασία για μένα να υπονοείται αυτό και να μην φαίνεται. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάποιοι θέλουν να αντιταχθούν σε θρησκείες και τρόπους ζωής. Εγώ ήθελα να αναδείξω ότι τα άτομα, από όπου κι αν προέρχονται, μπορούν να ζήσουν μαζί και να μοιράζονται αισθήματα, παρά τις διαφορές της κουλτούρας, του κοινωνικού στάτους και της θρησκείας. Ανατράφηκα με αυτό το σκεπτικό. Για παράδειγμα; Ο Fatah, που είναι μουσουλμάνος και προσεύχεται, βλέπει για πρώτη φορά χριστιανική εκκλησία, χαίρεται και θέλει να την επισκεφτεί. Σαν τον πατέρα μου, που σε κάτι διακοπές ήθελε να μπαίνει στις εκκλησίες. Χαιρετούσε τον παπά και ρωτούσε πολλά! Αυτή η περιέργεια, η απλότητα στην ανταλλαγή, αυτό το ανοιχτό μυαλό είναι κάτι που βρήκα εξαιρετικά πολιτικό. Ο Fatah είναι ένας αγρότης από την Αλγερία που φτάνει στη Γαλλία με τα όνειρα του και ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι είναι κι αυτοί βουτηγμένοι στα προβλήματα. Μιλήστε μας για τη Jacqueline. Η διαδικασία της επιλογής ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να πάρω μια αγελάδα από το Μαρόκο στη Γαλλία ούτε το αντίστροφο, αλλά είχα σκηνές και στις δύο χώρες. Οπότε χρειαζόμασταν τρεις διαφορετικές αγελάδες, μια για κάθε χώρα και μια αναπληρωματική. Δούλευα την ιδέα της ταινίας για τρία ή τέσσερα χρόνια και πήγαινα συχνά στις αγροτικές εκθέσεις, όπου είδα εκατοντάδες αγελάδες με ένα πράγμα στο μυαλό: Η Jacqueline έπρεπε να είναι καφετιά, όπως είναι οι αγελάδες στην Αλγερία. Η πρώτη που διάλεξα ήταν μικρόσωμη. Μετά έμαθα για μια φάρμα στο Μαρόκο που είχε όμορφες, μεγαλύτερες, πιο καφετιές αγελάδες. Από εκεί και πέρα, επιλέγαμε αγελάδες στο Μαρόκο και μετά βρίσκαμε όμοιες τους στη Γαλλία. Μπορεί να έχω δει και 300 αγελάδες στις Άλπεις! Τις δύο που επιλέξαμε τις πήγαμε σε έναν εκπαιδευτή ζώων για τον κινηματογράφο. Εκεί γνωρίστηκε για πρώτη φορά ο Fatsah με τη Jacqueline. Εντωμεταξύ, η μαροκινή Jacqueline πάχαινε. Ο παραγωγός της ταινίας από το Μαρόκο την είχε αναθέσει σε ένα νεαρό αγόρι, τον Icham, για να τη φροντίζει και κάπως να την εκπαιδεύσει. Το αγόρι ξετρελάθηκε μαζί της. Του κάναμε έκπληξη και του τη χαρίσαμε την τελευταία μέρα των γυρισμάτων. Τρελάθηκε από τη χαρά του… Μιλήστε μας για τη μουσική της ταινίας. Από τον Καιρό των Τσιγγάνων, είμαι θαυμαστής του Κουστουρίτσα. Για μένα κανείς δεν έχει κινηματογραφήσει τους μετανάστες καλύτερα. Για την Αγελάδα στο Παρίσι, δεν ήθελα μόνο μουσική με χάλκινα. Έστειλα το σενάριο στον Ibrahim Maalouf και ενθουσιάστηκε, αλλά με προειδοποίησε ότι έχει μόνο έναν μήνα. Πήρα το ρίσκο. Τον συνάντησα για μερικές μέρες στο Λίβανο και άκουσα διάφορες ηχογραφήσεις που είχε κάνει μόνος του με μια τρομπέτα και πλήκτρα. Μου άρεσαν πολύ και χρειάστηκε μόνο να τελειοποιήσει μερικά πράγματα. Ο Ibrahim είχε γράψει φοβερή μουσική και είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει το σημάδι της. 11 Αυγούστου στους κινηματογράφους από τη Feelgood Δες όλα τα σχόλια url_encoded http%3A%2F%2Fwww.neolaia.gr%2F2016%2F08%2F01%2Fmohamed-hamidi-mia-agelada-sto-parisi%2F , , , # #...