Το σουντόκου, με τη μορφή που είναι γνωστό σήμερα, έχει πολύ σύντομη ιστορία, αφού παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό από τον ιαπωνικό εκδοτικό οίκο Nicoli, ο οποίος ειδικεύεται σε πνευματικά παιχνίδια, μόλις το 1986. Στόχος του παιχνιδιού είναι να συμπληρωθούν τα 81 στοιχεία ενός πίνακα 9x9 (δηλαδή με 9 σειρές και 9 στήλες) με τους μονοψήφιους ακέραιους αριθμούς από το 1 ως το 9 με τέτοιον τρόπο ώστε ο ίδιος αριθμός να μην εμφανίζεται δύο φορές στην ίδια σειρά, στην ίδια στήλη ή στον καθένα από τους 9 υποπίνακες διαστάσεων 3x3 που περιέχονται στον «μεγάλο» πίνακα 9x9. Η βασική ιδέα του παιχνιδιού όμως είναι πολύ παλιά, αφού έχει αποτελέσει αντικείμενο δημοσιεύσεων του μεγάλου ελβετού μαθηματικού Οϊλερ (Euler), ήδη από τον 18ο αιώνα. Αντίθετα με το σταυρόλεξο, οι πιθανές λύσεις του οποίου είναι τόσο περισσότερες όσο μεγαλύτερες είναι οι διαστάσεις του σταυρόλεξου και όσο περισσότερες γλώσσες χρησιμοποιούμε, το σουντόκου έχει ακριβώς 6.670.903.752.021.072.936.960 (δηλαδή περίπου 6,7 δισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων) δυνατές λύσεις. Για να βρούμε μία από αυτές, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του δημιουργού του κάθε προβλήματος-γρίφου. Η βοήθεια αυτή δίνεται με τη μορφή μιας ομάδας από τα ψηφία 1-9, τα οποία έχουν προτοποθετηθεί σε ορισμένα από τα 81 τετραγωνάκια. Συνήθως δίνονται καμιά 25αριά, αλλά από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε το παιχνίδι εμφανίστηκε και το ερώτημα «ποιος είναι ο ελάχιστος αριθμός δοσμένων ψηφίων, έτσι ώστε το συγκεκριμένο πρόβλημα σουντόκου να έχει μόνο μία λύση;». Το ερώτημα είναι αντίστοιχο με ένα απλό πρόβλημα πρόσθεσης στην αριθμητική. Αν γνωρίζουμε ότι δύο αριθμοί έχουν άθροισμα 10 και ο ένας από αυτούς είναι το 3, τότε το πρόβλημα έχει μόνο μία λύση: ο άλλος αριθμός είναι το 7. Αν όμως γνωρίζουμε ότι τρεις αριθμοί έχουν άθροισμα 10, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τους δύο, αν θέλουμε το πρόβλημα να έχει μία μοναδική λύση. Αν ...