-
-
-
-
-
-
Home - Επικοινωνία - Προσωπικά Δεδομένα
Τι Είναι Η Σοφόκλεια Τραγωδία
Η σοφόκλεια τραγωδία είναι εξαιρετικά σύγχρονη, επίκαιρη. Το αρχαίο δράμα έχει επηρεάσει ποιητές και δραματουργούς μέσα στους αιώνες, όπως ο Σαίξπηρ, ο Λέσινγκ, ο Σίλερ, ο Γκαίτε, ο Πούσκιν, ο Μπάιρον, ο Σέλεϊ, ο Ανούιγ. Ο Πούσκιν είχε γράψει ότι κάθε καλλιεργημένος Ευρωπαίος πρέπει να γνωρίσει τα αθάνατα έργα του αρχαίου πνεύματος. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Σοφοκλής είναι ο πιο ισχυρός συγγραφέας των αρχαίων χρόνων. Οι σκηνοθέτες πρέπει να ανεβάζουν διαρκώς αυτά τα έργα, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους, ξανά και ξανά. Είναι όπως οι αθάνατες μελωδίες που δεν τις ξεπερνά ο χρόνος ποτέ. Αυτή η μελωδία είναι τόσο οικεία για εμένα που νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να την τραγουδήσω». «Το θέατρο είναι χώρος ειρήνης. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία μεγάλων αυτοκρατοριών που ανέτειλαν και εξαφανίστηκαν. Σήμερα όλα τα σημάδια οδηγούν στην ανατολή μιας άλλης ...
Πηγή tovima.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ΄αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας. Μας έχουν δοθεί προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Εκείνος είναι ο Ένας που μπορεί να μεταμορφώσει και να αναστήσει τις ψυχές μας. Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού… Γέροντας Θαδδαίος Βιτόβνιτσας Πηγή: Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» inpantanassis.blogspot.gr KIZAS Συγνώμη αλλά ,άλλα μας λεει ο Τιμόθεος Α (κεφ 2 εδαφ-5)Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός....
Πηγή pentapostagma.gr >>>
Τι Είναι Η Άρνηση Η Αποποίηση Η Σιγή
Η άρνηση, η αποποίηση, η σιγή είναι κενά των ακραίων μορφών με τις οποίες εμφανίστηκε η δυσφορία της κουλτούρας...» σχολιάζει ο ίδιος εντοπίζοντας τον πυρήνα των βιβλίων-φαντασμάτων και των διαφορετικών τύπων απόρριψης της γραφής σε διηγήματα των Χόθορν και Μέλβιλ, σε απόψεις και θέσεις των Κάφκα και Ζιντ και στην ιδέα τού «μη παραγωγικού δημιουργού» του Βαλερί, με κορωνίδα τον διαχρονικής αλήθειας αφορισμό του Σοπενχάουερ: «... Τα κακά βιβλία είναι ένα δηλητήριο της διανόησης, που καταστρέφει το πνεύμα. Κι επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων αντί να διαβάζει το καλύτερο που έχει παραχθεί σε κάθε εποχή περιορίζεται στο να διαβάζει τις νέες κυκλοφορίες, οι συγγραφείς περιορίζονται στο στενό κύκλο των ιδεών που κυκλοφορούν, και το κοινό βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στον ίδιο του το βόρβορο...». Μέσα από σύντομης έκτασης βιογραφικά κατά κύριο λόγο σχόλια διά χειρός ενός φανταστικού συγγραφέα «υποσημειώσεων ενός αθέατου (όχι όμως γι' αυτό τον λόγο και ανύπαρκτου) κειμένου» ο Βίλα-Μάτας ανθολογεί περί τις σαράντα περιπτώσεις λογοτεχνών (αλλά και εικαστικών καλλιτεχνών) «Μπάρτλεμπυ» (με προεξέχουσες αυτές των Ρεμπό, Ρούλφο, Σάλιντζερ, Βιτγκενστάιν, Ντε Κουίνσι και του «πιο κρυμμένου από τους κρυμμένους συγγραφείς» Μπ. Τράβεν) με απώτερο σκοπό να προσπαθήσει να προσδιορίσει μέσω μιας εξ αντιθέτου επιβεβαίωσης την αναγκαιότητα της λογοτεχνικής δημιουργίας και να εντοπίσει τις ατραπούς που θα βαδίσει η συγγραφή στη διάρκεια της νέας χιλιετίας. Γιατί το «Μπάρτλεμπυ & Σία» καταλήγει να αποτελεί μια σύνθεση από άλλοθι, από λίγο ως πολύ εύστροφες δικαιολογίες οι οποίες, την ίδια στιγμή που δικαιώνουν την παύση της συγγραφικής δραστηριότητας, προσφέρουν με την αντιστροφή τους ισάριθμες που δικαιολογούν την αναγκαιότητα της συνέχισής της. Αλλωστε, όπως εύστοχα σημειώνει ο φανταστικός συγγραφέας του αφηγήματος: «... Ολοι επιθυμούμε να διασώσουμε μέσω της μνήμης κάθε κομμάτι ζωής που ξαφνικά γυρίζει σ' εμάς, όσο άξιο περιφρόνησης, όσο επώδυνο και αν είναι. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι να το αιχμαλωτίσουμε με το γράψιμο. Η λογοτεχνία, όσο κι αν μας συναρπάζει η άρνησή της, μας επιτρέπει να διασώσουμε από τη λήθη όλα αυτά πάνω από τα οποία, όλο και πιο ανήθικη, η σύγχρονη ματιά προσπαθεί να γλιστράει με την πιο απόλυτη αδιαφορία»....
Πηγή tovima.gr >>>
Τι Είναι Η Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας
Η Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας είναι μια ταινία γεμάτη διασκεδαστικές σεκάνς που βασίζονται στον ψυχικό αυτοματισμό τον σουρεαλιστών. Όλη η χάρη της ταινίας κρύβεται στην αφηγηματική δομή της. Θυμίζει όνειρο μέσα σε όνειρο και αφορά έξι άτομα της καλής κοινωνίας που δεν καταφέρνουν να τελειώσουν ποτέ το φαΐ τους. Αξίζει να τη δείτε ως δείγμα της σουρεαλιστικής δραματουργίας του Μπουνιουέλ και να μυηθείτε στον κόσμο του. « Monty Python and the Holy Grail », 1975, Μ. Βρετανία. Ο Βασιλιάς Αρθούρος, μαζί με τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης, θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν πολλά εμπόδια, όμως τίποτα δε θα μπορέσει να τους εμποδίσει από το να ολοκληρώσουν την αποστολή που τους έχει αναθέσει ο ίδιος ο Θεός. Και κάπως έτσι οι Monty Python αποδομούν ΚΑΙ αυτήν την ιστορική περίοδο. Προφανώς και θα ήταν ύβρις να γράψω για Ευρωπαϊκό χιούμορ χωρίς να αναφερθώ στους ευφυέστατους και ξεκαρδιστικούς Άγγλους. Έχουν γαλουχήσει γενιές και γενιές προβοκατόρων και οι ατάκες, για μια ακόμα φορά, πετυχαίνουν ακριβώς την καρδιά των στόχων τους: θρησκεία, πολιτικό κατεστημένο, κοινωνική αδικία, ηθικολογική υποκρισία, εθνικό μεγαλείο, ιστορικοί μύθοι και η (ανίκητη) ανθρώπινη βλακεία. Ακόμα και αυτοί που δεν είναι φαν αυτού του χιούμορ θα καταλάβουν ότι είναι ένα είδος μόνοι τους! « Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης », 1988, Ισπανία. Η Πέπα μόλις έχει χωρίσει από τον μεγαλύτερό της σε ηλικία Ιβάν και βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Φεύγει από το σπίτι και ψάχνει να τον βρει και μόλις γυρίζει βλέπει την Καντέλα, μία φίλη της που θέλει να αποφύγει τον νέο εραστή της. Ξαφνικά στο σπίτι της μαζεύονται ο γιος του Ιβάν, ο Κάρλος, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του, τη Μαρίσα, αλλά και η πρώην του Ιβάν, Λουθία. Εναλλακτικός τίτλος Αλμοδοβάρ και τα μυαλά στα κάγκελα. Όλα τα μοτίβα του διάσημου σκηνοθέτη είναι εδώ. Και ο Αντόνιο Μπαντέρας επίσης. Δε θα πω πολλά διότι ο τίτλος τα λέει όλα. Απλά δείτε το. Εγώ, όταν την είδα πρώτη φορά, ένιωσα, για άγνωστο λόγο, να μου φεύγει ένα βάρος. Μετά κατάλαβα γιατί… φταίει που είμαστε πολλές! « Σινεμά ο Παράδεισος », 1988, Ιταλία. Στα τέλη του ’40 σ’ ένα χωριό της Σικελίας, ένα αγόρι ανακαλύπτει τη μαγεία του σινεμά και γίνεται φίλος με το μηχανικό προβολής, τον οποίο κι αντικαθιστά όταν αυτός τυφλώνεται σ’ ένα ατύχημα. Ο Τζιουζέπε ...
Πηγή b2magazine.gr >>>