Η υπερίσχυση της μυθοποιημένης εικόνας είναι συχνότερη στη διαδικασία ηρωοποίησης, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για μείζονα πεδία του εθνικού φαντασιακού όπως είναι η Ελληνική Επανάσταση. Αλλωστε αυτή η διαδικασία ηρωοποίησης συνίσταται ακριβώς, όπως έχει επισημάνει ο γάλλος ιστορικός Raoul Girardet, «στη μεταμόρφωση του πραγματικού και στην απορρόφησή του από το φαντασιακό». Με αυτόν τον τρόπο η Ιστορία δραματοποιείται και προσωποποιείται. Η ιστορική αφήγηση μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια σειρά ονομάτων που εικονογραφούν το ιστορικό γίγνεσθαι με την απλή παράθεσή τους. Η επιλογή των ονομάτων ωστόσο δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε ομόθυμη. Η είσοδος των ηρώων στο εθνικό πάνθεον γίνεται σταδιακά και προϋποθέτει αποσιωπήσεις, εξομάλυνση αντιθέσεων, κάποτε και διαστρεβλώσεις. Αλλά και μετά την είσοδό τους δεν παύουν οι αντίθετες γνώμες, οι διαφορετικές ερμηνείες και προσλήψεις, οι αντιφατικές χρήσεις. Οι ήρωες είναι αμφίσημοι και πολύσημοι έτσι ώστε να επιτρέπουν πολλαπλές ταυτίσεις. Εξάλλου αρκετές είναι οι περιπτώσεις των αμφισβητούμενων ηρώων, όπως είναι για παράδειγμα ο Αλέξανδρος, ο Ναπολέων και ο Καποδίστριας. Τα ιδιωτικά πάθη του Αλεξάνδρου εγείρουν ενστάσεις κατά πόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θετικό πρότυπο συμπεριφοράς, ενώ πολλοί αμφισβήτησαν κατά καιρούς τις πολιτικές αρετές του Καποδίστρια, παρ' όλο που αποδέχονταν την ακεραιότητα της ιδιωτικής του ζωής. Το πάνθεον της Επανάστασης δεν δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Αγώνα ούτε με τη λήξη του, αν και ένας πρώτος πυρήνας φτιάχτηκε γύρω από βίαιους θανάτους και ηρωικές πράξεις. Οι πολεμικοί ήρωες που θυσιάζονται με δραματικό τρόπο για την πατρίδα, όπως ο Διάκος και ο Παπαφλέσσας, είναι αναμφίβολα οι λιγότερο ...