Η καθαρότητα της σκέψης είναι το ζητούμενο. Αφήνομαι στην άμεση σχέση που έχουν οι δημιουργοί με αυτό που παράγουν. Ποτέ δεν πίστεψα ότι άλλος ο καλλιτέχνης και άλλο το έργο του. Δεν με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης που το έργο του δεν ταυτίζεται με τη ζωή του. Σήμερα, που δεν υπάρχουν κινήματα όπως παλιότερα, εκείνο που μετράει είναι η δύναμη έκφρασης του καθενός. Το ενδιαφέρον δεν είναι το στυλ του καλλιτέχνη ή ποια τάση ακολουθεί. Η αλήθεια στο έργο μετράει. Βαρέθηκα τους δήθεν. Ο Μοντερνισμός συνεχίζεται αλλά με την καθαρότητα της άποψης του καλλιτέχνη και εννοώ τα καθαρά νοήματά του. - Υπάρχει και ο Προύστ με τον οποίο συνομιλείς στην τωρινή δουλεία σου. Τι σε ταυτίζει με τον Προύστ στο Κομπρέ; -Χρησιμοποιώ κι εγώ όπως ο Προυστ την αίσθηση της παιδικής μνήμης. Την φιλτράρω. Τι μου μένει; Όχι μια ωραιοποίηση, αλλά η αχλή της μνήμης. Ένα πρωινό ξύπνημα από το φως που μπαίνει κάτω από την πόρτα, οι παιδικοί μου κήποι, τα ζουζούνια πάνω στα φρούτα, τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό, η δροσιά των χρωμάτων. Αυτά κράτησα να με συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Πατρίδα μας εντέλει είναι τα παιδικά μας χρόνια. Γι’ αυτό τρέμω σήμερα για τα παιδιά και τους έφηβους μετανάστες που είναι δίπλα σε ένα συρματόπλεγμα. Τι θα βγει από την ψυχή τους αύριο; Αυτό η Ευρώπη δεν το καταλαβαίνει και τα εξωθεί να γίνουν οι αυριανοί δολοφόνοι της. Παιδιά πάνω στα κύματα, με ένα σωσίβιο, διασχίζουν θάλασσες που ποτέ ξανά δεν είδαν και που, αν σωθούν από πνιγμό, βαδίζουν πεινασμένα, δυστυχισμένα, χιλιάδες χιλιόμετρα έως ότου τα σταματήσει ένα συρματόπλεγμα. Ποιος το έβαλε; Λαοί που έζησαν χρόνια σε συρματόπλεγμα. Αυτό δεν το συγχωρώ. Αυτοί που έζησαν τον εγκλεισμό να τον επιβάλουν σε ανθρώπους που θέλουν απλώς να περάσουν από τη μάντρα τους. -Τι σε ώθησε στην τωρινή σου έκθεση να συνομιλήσεις και με ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της τέχνης, τις «νεκρές φύσεις» και ιδίως με την ενότητα των «Vanitas»; -Μια άλλη λεκτική ανάμνηση. Παιδί, μπροστά σε έργο με τίτλο «νεκρή φύση», εγώ έβλεπα πολύ ωραία ρόδια. Σοκαρίστηκα. Ο πίνακας με γοήτευσε για δυο λεπτά. Όμως, εκείνο που έμεινε ήταν το «νεκρή φύση». Η λέξη νεκρός για μένα σήμαινε παγωμένος και εγώ έβλεπα ωραία σχήματα και χρώματα σε φρούτα. Υπήρχε μια αντίφαση. Το νεκρός είναι σαν μαχαιριά. Στις ξένες γλώσσες, η ίδια λέξη είναι πιο εύηχη, σε μας είναι πιο ουσιώδης. Γι’ αυτό προσπαθώ να βάλω ζωή στις δικές μου νεκρές φύσεις στη βιντεοεγκατάσταση «Ζωή σε νεκρή φύση». Άλλωστε, ένα μεγάλο ποσοστό γνώσης που έχουμε για τη ζωή από το παρελθόν, είναι από τους νεκρούς και τους τάφους τους. -Και η σχέση των μικρών διάτρητων και αιωρούμενων ζωγραφιστών καμβάδων σαν σελίδες προσωπικού ημερολογίου με την βιντεοεγκατάσταση; -Είναι σαν να γυρίζω σελίδες από το παιδικό ημερολόγιο της μνήμης μου. Οι καμβάδες είναι διάτρητοι σαν την σχέση που έχω με το παρελθόν μου, το οποίο χάνεται στην αχλή του χρόνου. Ναι, το έργο δεν ακουμπά στον τοίχο, αιωρείται μεταξύ του χθες και του σήμερα, μεταξύ του ήταν έτσι ή το φαντάστηκα; -Υπάρχουν μνήμες που περιμένουν να μπολιάσουν το έργο σου; -Βεβαίως, η χθεσινή μου μέρα. Τι πήρα από μια κουβέντα, μια εικόνα, ένα βλέμμα, μια είδηση. Τι είμαι; Είμαι οι άνθρωποι που γνώρισα, είμαι οι φίλοι μου, είμαι οι εμπειρίες που απέκτησα καλές και κακές. Κι όταν βγαίνω από τα δύσκολα, είμαι έτοιμος για το επόμενο λάθος μου. Γιατί μέσα από τα λάθη προχωράμε. Είμαι σαν τον Τομ Σόγιερ. Σε κάθε ταξίδι μου κρατάω ένα μπογαλάκι με τα καλά που έχω πάρει από τη ζωή. Τα κακά τα αφήνω απ’ έξω. Τα κοιτάζω, δεν τα φοβάμαι, δεν τα χρειάζομαι. Στο ταξίδι πρέπει να παίρνει κανείς τα ουσιώδη. Απρίλης 2016 Άγγελος Σκούρτης – Ελένη Χρ. ...