Το καθήκον ημών ως δικαστών είναι να πιάσουμε το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας” είπε χαρακτηριστικά ο μειλίχιος ως προς το ύφος δικαστής. Η παραδοχή από πλευράς ενός θεσμικού παράγοντα ότι τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας απέχουν ελάχιστα από το όνειρο πολλών για λαϊκά δικαστήρια είναι όντως ανατριχιαστική. Γνώριζα ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Όπως και ο πλούτος κατά τον Αριστοφάνη. Είναι τυφλή διότι οφείλει να δικάζει απερίσπαστη από τις επιταγές του όχλου. Απερίσπαστη από απόπειρες παρέμβασης. Οφείλει μόνο να δικάζει με βάσει τους νόμους και το σύνταγμα. Γι’ αυτό τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες την αναπαριστούσαν με ένα μαντίλι στα μάτια. Ο κος Σακελαρίου παραδέχθηκε ότι καθήκον του είναι να τραβήξει αυτό το μαντίλι από τα μάτια της δικαιοσύνης. Είναι πολύ σοβαρή η ομολογία του. Προκύπτουν άλλωστε διάφορα ερωτήματα. Πώς ακριβώς “πιάνουν το σφυγμό” οι δικαστές. Από τις δημοσκοπήσεις που αμφισβητούνται παγκοσμίως; Μήπως διαμορφώνουν την άποψή τους παρακολουθώντας τα “τσοντοκάναλα” και τις “μονταζιέρες”; Ακούν άραγε τους φίλους και τον κοινωνικό περίγυρο ή βγαίνουν παγανιά στις γειτονιές ρωτώντας αν “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”; Το πιθανότερο είναι ότι σε κάθε δικαστή αντιστοιχεί και μια υποκειμενική γνώμη για το τι θέλει η κοινωνία; Ποιος είναι αυτός που θα ορίσει τελικά τι θέλει και τι όχι η κοινωνία; Μήπως να κάνουμε δημοψήφισμα κάθε ...