-
-
-
-
-
-
Home - Επικοινωνία - Προσωπικά Δεδομένα
Τι Είναι Οι Κινηματογραφικοί Υπερήρωες
Οι κινηματογραφικοί υπερήρωες είναι διογκωμένοι τύποι ανθρώπων και οι ικανότητές τους διογκωμένες εκδοχές των ελαττωμάτων και των προτερημάτων μας. Οι ιστορίες τους, άλλοτε προϊόντα καλπάζουσας φαντασίας και άλλοτε συρραφή παραδοσιακών αφηγηματικών κλισέ, είναι πιο συχνά διδακτικοί μύθοι και σπανιότερα αφηγήσεις με επιπλέον ενδιαφέρον, πέρα απ' το απαραίτητο ηδονοβλεπτικό. Ο μικτός σκοπός τους είναι να μας διασκεδάσουν για 2-3 ώρες, όσο και να φέρουν πίσω τα λεφτά τους και πολλά περισσότερα.Μ' αυτό υπ' όψιν, το “Doctor Strange” είναι, σίγουρα, μία από τις πιο τίμιες μεταφορές κόμικς που έχουμε δει μέχρι σήμερα και μία από εκείνες που κερδίζει εύκολα (από τον θεατή) το άτυπο δικαίωμα να δοκιμαστεί ως τριλογία.Πρώτα απ' όλα, επειδή εισάγει στην φιλμογραφία του είδους έναν άλλο είδος υπερδύναμης, εκείνο που πηγάζει απ' τον άνθρωπο, την πίστη στον εαυτό του και την προθυμία του να θυσιαστεί για την ανθρωπότητα. Με λίγα λόγια, παντρεύει τις παραδοχές της ανατολίτικης φιλοσοφίας με τις βεβαιότητες της δυτικής επιστήμης σε έναν χαρακτήρα που, κατ' εξοχήν, βρίσκεται στο μέσο αυτής της αέναης μάχης, έναν γιατρό δηλαδή.Ο Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας νευροχειρουργός-σταρ, ένας άνθρωπος που πιστεύει πάρα πολύ στις ικανότητές του και στη δυνατότητα που του δίνουν να σώζει, κυριολεκτικά, ανθρώπινες ζωές. Βεβαίως, ως γνήσιος δυτικός άνθρωπος, μόνιμα απασχολημένος με την εικόνα του και χωρίς ουσιαστική επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο, ψάχνει να βρει αντιστάθμισμα στην πίεση της δουλειάς του στις υλικές και ηθικές απολαβές της επιτυχίας του. Μαθαίνει έτσι, με τον δύσκολο τρόπο, πως όλα αυτά που θεωρεί δεδομένα είναι στην πραγματικότητα ρευστά και μπορούν να χαθούν στο χρόνο που χρειάζεται για ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Μια απροσεξία (που μπορεί να πηγάζει από μια αλαζονική αίσθηση ελέγχου) του στερεί το μεγαλύτερο “άσετ” του, τα σταθερά του χέρια....
Πηγή in2life.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Οι νεράιδες είναι θεσπέσιες χορεύτριες», Ρείκια, Στρατηγός Λαβίν, Η αυλή των συναντήσεων του φεγγαρόφωτος, Οντίν, Αφιέρωμα στον Σ. Πίκγουικ, Νεκρικό πιθάρι, Οι εναλλασσόμενες τρίτες, Πυροτεχνήματα. Η αισθησιακή παρουσία της φύσης αποτελεί θεματικό επίκεντρο του μουσικού έργου και λειτουργεί μεταφορικά για την εκφραστική αποτύπωση της υλικής - σωματικής διάστασης της κίνησης των διαθέσεων και των συγκινήσεων της ανθρώπινης ψυχής. Ο χορός, νευματικός και αυτοσχεδιαστικός, «ενσωματώνει» τη μουσική, παίρνοντας και δίνοντας σχήμα στις μεταμορφώσεις της σχέσης του με τον ήχο. Εκφράζει κάθε φορά τη «μετεωρολογία» της τριγωνικής σχέσης ανάμεσα στη χορεύτρια, το κοινό και τη μουσική. Είναι χορός αφιερωμένος ολοκληρωτικά στη μαγική λειτουργία της στιγμής. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ 15 Οκτωβρίου: Πρελούδιο Στην αυλή των συναντήσεων του φεγγαρόφωτος Μουσική: Κλωντ Ντεμπυσσύ, Πρελούδια, Βιβλίο ΙI Χορός: Αναστασία Λύρα 22 Οκτωβρίου: Μπολερό, ένας Λαβύρινθος του Χρόνου Τρεις ερμηνείες Μουσική: Μωρίς Ραβέλ, Μπολερό Χορός: Αθηνά Κυρούση, Αλίκη Κόντζιου-Γούσα, Κωνσταντίνος Μίχος, Αναστασία Λύρα, Γιάννης Μήτσος 29 Οκτωβρίου: Η Σεχραζάτ όταν χορεύει Τρεις νυχτερινοί χοροί Μουσική: Μωρίς Ραβέλ, Σεχραζάτ, Τρία ποιήματα του Στεφάν Μαλλαρμέ, Οντίν, Λυπημένα Πουλιά Χορός: Αθηνά Κυρούση, Ελίνα Παπαδοπούλου, Αναστασία Λύρα 5 Νοεμβρίου: Οι Τέσσερις Εποχές Μικροκλίμα της ψυχής Μουσική: Κλωντ Ντεμπυσσύ, Παγόδες, Βραδάκι στη Γρανάδα, Μπαλάντα, Βήματα στο χιόνι Χορός: Αλίκη Κόντζιου-Γούσα, Αναστασία Λύρα 12 Νοεμβρίου: Φρανκ και Μεσσιάν Tu Amor ad Infinitum Μουσική: Σεζάρ Φρανκ, Πρελούδιο, Κοράλ και Φούγκα, Ολιβιέ Μεσσιάν, Απ’ τα κάνυον στ’ αστέρια Χορός: Ελίνα Παπαδοπούλου, Αθηνά Κυρούση 19 Νοεμβρίου: Απ’ τα κάνυον στ’ αστέρια Το ρολόι του ήλιου Μουσική: Ολιβιέ Μεσσιάν, Απ’ τα κάνυον στ’ αστέρια Χορός: Αναστασία Λύρα 26 Νοεμβρίου: Θαλασσογραφία Το ρολόι του νερού Μουσική: Έκτωρ Μπερλιόζ, Το άγνωστο νησί, Γκαμπριέλ Φωρέ, Βαρκαρόλλα V Χορός: Αθηνά Κυρούση, Ελίνα Παπαδοπούλου, Βανέσα Σπινάσα 3 Δεκεμβρίου: Πορτραίτο της Αιωνιότητας Το σώμα σαν μικροσκοπικό θέατρο του χρόνου Μουσική: Μωρίς Ραβέλ, Μπολερό (μια μείξη πέντε ερμηνειών) Χορός: Αθηνά Κυρούση, Ελίνα Παπαδοπούλου, Εύα Παγουλάτου, Αλίκη Κόντζιου-Γούσα, Βανέσα Σπινάσα Φωτογραφίες: Χριστίνα Σαρλάμη Tο e-daily.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις ...
Πηγή e-daily.gr >>>
Τι Είναι Η Λεγόμενη Ανθρωπιστική Παιδεία
Η λεγόμενη ανθρωπιστική παιδεία είναι συναρτημένη με την έννοια των κλασικών «κανόνων», δηλαδή με μια παρακαταθήκη πνευματικών προϊόντων τα οποία, σύμφωνα με ένα ευρύ consensus «σοφών», ενσωματώνουν με παραδειγματικό, θεματικά και αισθητικά, τρόπο τις αξίες μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής παράδοσης. Ετσι, για παράδειγμα, ο παραδοσιακός δυτικός «κανόνας» είναι αδιανόητος χωρίς τον Ομηρο, τον Πλάτωνα, τον Βιργίλιο, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Μπετόβεν κτλ. Η παιδευτική αξία και χρήση του «κανόνα», αυτονόητη σε ένα μονοπολιτισμικό καθεστώς, γίνεται προβληματική όταν μια κοινωνία εκ των πραγμάτων προωθεί το πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οι σχετικές διορθωτικές κινήσεις στην αμερικανική πανσπερμία δημιούργησαν χώρο για φάμπρικες με «Μαύρες Αθηνές» και αφροαμερικανούς «κλασικούς», αλλά η υποκείμενη ευαισθησία και επιβαλλόμενη είναι και ενάρετη και έχει βρει καλή υποδοχή σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Πολίτες του κόσμου Η διεύρυνση της πολιτισμικής δεκτικότητας, που αποσταθεροποιεί τον δυτικό «κανόνα», δεν είναι άσχετη με το νέο καθεστώς που δημιουργεί ο γιγαντισμός των μέσων μαζικής επικοινωνίας και τα ηλεκτρονικά διαδίκτυα, τα οποία σήμερα αυξάνουν συστηματικότερα και αμεσότερα τις οικουμενικές γνωριμίες μας. Για πρώτη φορά το «είμαι πολίτης του κόσμου» δεν αποτελεί ευχολογική παρόρμηση αλλά περιγραφή μιας καινούργιας συμμετοχικής ψυχολογίας που υποθάλπεται από το «χάιγουεϊ» της πληροφορικής και την πύκνωση των πάσης φύσεως αλληλεξαρτήσεων. Τα συγκοινωνούντα χρηματιστηριακά δοχεία είναι ένα εύληπτο παράδειγμα· η οικολογική εγρήγορση, που δεν είναι πια απλώς ζήτημα εγχώριας υγιεινής, είναι ένα άλλο. Κάποτε ο κόσμος μάς επισκεπτόταν ως παθητικούς δέκτες· τώρα ανοιγόμαστε προς τον κόσμο ως ενεργοί μέτοχοι. Και παρ' όλο που όλα αυτά μοιάζουν να είναι συνοδά συμπτώματα τής, θεοποιημένης και εξίσου αβασάνιστα δαιμονοποιημένης, παγκοσμιοποίησης της αγοράς, εκτός από τα οικονομικά κεφάλαια εδώ διακυβεύονται και τα «συμβολικά κεφάλαια» της κουλτούρας. Για να μιλήσουμε πρακτικά, οι νέες αυτές συνθήκες επιβάλλουν την αναπροσαρμογή της ανθρωπιστικής μας συνείδησης ώστε αυτή, ξεπερνώντας παλαιά άγχη και ενοχές, να συμπεριλάβει τώρα τις παραδοσιακές «ετερότητες» και να μηδενίσει τους «αποκλεισμούς». Ο πρόσφατος συρμός των απολογιών (είτε αφορά τα ολοκαυτώματα είτε, πιο γραφικά, τις μεσαιωνικές σταυροφορίες είτε, πιο διπλωματικά, τη στήριξη της χούντας μας) αποτελεί ευδιάκριτη ένδειξη αυτής της προοπτικής φοράς των πραγμάτων. Καθώς προχωράμε με ιλιγγιώδη επιτάχυνση από μια «κουλτούρα αρχειοθέτησης» σε μια «κουλτούρα προγραμματισμού» (που βλέπει με ένα είδος μονομανίας προς το μέλλον), τέτοιες φαρδιές πλατιές χειρονομίες φιλοδοξούν να κλείσουν τους παλιούς ανοιχτούς λογαριασμούς και να διαγράψουν τα όρια του νέου ανθρωπισμού. Μόνο οι πνευματικοί αποικιοκράτες και οι παρεμφερείς σκληροπυρηνικοί θα υποστήριζαν σήμερα ότι ο δυτικός κανόνας, ως εξ αντικειμένου και αποτελέσματος «ανώτερος», είναι σύμμετρος με την κλίμακα αυτού του νέου ανθρωπισμού. Από την άλλη μεριά μπορεί κανείς να ρωτήσει (και το ερώτημα περιμένει την πειστική του απάντηση): αυτός ο νεοπαγής ανθρωπισμός, εκτός από αγαθές προαιρέσεις, διαθέτει αυτήν τη στιγμή επαρκές πολιτισμικό βάθος (για να μην πούμε τίποτε για «κανόνα») και, κατά προέκταση, συντεταγμένη παιδευτική φιλοσοφία; Και μπορεί, συνεπώς, να ανασυντάξει τα εκπαιδευτικά curricula; Οι φανατικοί τής πέραν όχθης του Ατλαντικού, και οι ευρωπαίοι ομόλογοί τους, έχουν έτοιμο το «ναι». Αλλά νομίζω ότι πολύ περισσότεροι διατηρούν επιφυλάξεις και, κυρίως, παλεύουν με την αμηχανία που λέγαμε. Γιατί, από ό,τι φαίνεται για την ώρα τουλάχιστον, η ατζέντα των «πολυπολιτισμικών», των «πολιτικώς ορθών» και των άλλων απολογητών του νέου ανθρωπισμού, όταν δεν αναλώνεται σε σημειολογικές εχθροπραξίες τύπου «Μαύρης Αθηνάς» και «εθνομαθηματικών» περιέχει πολύ συναίσθημα, και ενίοτε μελόδραμα, και μικρή δυνατότητα διαλεκτικής αντιπαράθεσης με το πολιτισμικό πρόγραμμα (ή, αν θέλετε, τις πολιτισμικές προκαταλήψεις) του παραδοσιακού δυτικού «κανόνα». Θα το έθετα και με οξύτερο τρόπο: συχνά η συναισθηματική ακράτεια αντιστρατεύεται ευθέως τον ορθό λόγο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ιδεολογική τρομοκρατία. Το χειρότερο: δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα είδος πολιτισμικής αφασίας. Η «συνωμοσία» της Δύσης Η βρετανική περίπτωση είναι και πάλι ενδεικτική. Πριν από το πόρισμα που προαναφέρθηκε, προγράμματα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με τίτλους όπως «Εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της φυλετικής ισότητας» (Education towards Race Equality) και «Εθνοτικές σχέσεις και σχολική πράξη» (Ethnic Relations and Schooling) σάλπιζαν έφοδο (παραθέτω ακριβώς) «στο ήθος και στην κουλτούρα του λευκού μεσοαστού Αγγλοσάξονα», όπως αυτά αποτυπώνονται στα σχολικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα, όπως το άκουσα να περιγράφεται από βρετανούς εκπαιδευτικούς, ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις η μαθητική αίθουσα μετατράπηκε σε εργαστήριο «πολιτικής ορθότητας» ενώ οι επιδόσεις όλων ανεξαιρέτως των μαθητών (Αγγλοσαξόνων, Ινδών, Πακιστανών κ.ά.) έπεσαν κατακόρυφα. Δεν θέλω να αμφισβητήσω ότι οι ρατσιστές πτοήθηκαν· είναι όμως επίσης βέβαιο ότι οτιδήποτε που θα μπορούσε κανείς να ...
Πηγή tovima.gr >>>
Οι εκλείψεις είναι φαινόμενα που μας επηρεάζουν όλους γιατί, συνδέονται με συμαντικές αλλαγές και ανακατατάξεις στον κοινωνικό και ψυχολογικό ιστό. Αν βέβαια γίνεται πολύ κοντά σε μία γενέθλια σημαντική πλανητική θέση, κοντά στον Ήλιο μας και την Σελήνη, τότε να περιμένουμε οπωσδήποτε γεγονότα που θα συμβούν. Μία έκλειψη μας κάνει να ενεργοποιήσουμε την ζωή μας, να δράσουμε, να ξεφύγουμε από το παρελθόν και να προχωρήσουμε προς το μέλλον. Οι ζωές αλλάζουν με καλό ή άσχημο τρόπο, μετά από μία σημαντική έκλειψη, αλλά μην ξεχνάμε ότι τίποτα χειρότερο από την αδράνεια και το τέλμα. Οι εκλείψεις του Μαρτίου, ...
Πηγή polispress.gr >>>