Ο αντισημιτισμός είναι έτσι ένα δευτερεύον παράγωγο του αλκοολισμού, δηλαδή ένα σύμπτωμα της ασθένειας. Τα βρετανικά Μέσα Ενημέρωσης προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, απαλείφοντας τα στοιχεία της ιστορίας που αφορούν τη ρατσιστική συμπεριφορά του πρωταγωνιστή, αναφέροντας απλά ότι αυτός προέβη σε «ανομολόγητα λόγια και χαρακτηρισμούς». Εδώ ο ρατσισμός ανάγεται σε μια μορφή κακής και ανάγωγης συμπεριφοράς που ξεπερνά τα κοινώς αποδεκτά όρια της ευπρέπειας. Στην Ελλάδα η είδηση μεταδόθηκε ως «ουρά» των πολεμικών ανταποκρίσεων από τον Λίβανο. Για τον υπνωτισμένο θεατή των θερινών τηλεοπτικών ειδήσεων το γύρισμα από τις εικόνες της φρίκης του πολέμου, των ματωμένων μικροσκοπικών σωμάτων νηπίων της Κάνα και της καταστροφής στη φωτογραφία του σταρ που απολογήθηκε για τα σχόλιά του ενάντια «στους εβραίους», μπορεί και να φάνηκε τελείως σουρεαλιστικό. Ο συνειρμός όμως ήταν πρόδηλος. H μετάδοση ζητούσε από τον θεατή να σκεφτεί: «Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι Αμερικάνοι ανάγκασαν τον καημένο τον ανθρωπάκο να ζητήσει συγγνώμη από τους εβραίους...που σκοτώνουν και τόσο κόσμο». Και πάλι το θέμα θα ήταν μάλλον ασήμαντο αν δεν ήταν ταυτόχρονα ενδεικτικό του γενικότερου τρόπου με τον οποίο συζητούμε στην Ελλάδα το ζήτημα του αντισημιτισμού.