Ο μεταμοντέρνος εθνικισμός δεν είναι απάντηση στην ήττα, την οργή και το φόβο. Ακόμα και η απολιτική αδιαφορία αποδεικνύεται βίαιη. Η αυτάρκεια των «μικρών Μήτσων», το δήθεν ελληνικό δαιμόνιο, το άλλοθι από τα ντέρτια και το ζεμπέκικο μεράκλωμα δεν είναι η λύση αλλά η αιτία. Είναι σαν τις απεργίες παλαιάς κοπής. Οι «αγανακτισμένοι» θα επαναλάβουν τις συγκεντρώσεις τους και την επόμενη Κυριακή των εκλογών γιατί το σύστημα αναπότρεπτα επαναλαμβάνεται. Μαζί με την επιτυχία του φασισμού στο Μεσοπόλεμο κατανοούμε τώρα και την αναγκαιότητά του. Όταν τα υλικά και ψυχικά αποθέματα τελειώνουν, κάθε Έλληνας υπερψηφίζει την επιστροφή του βασιλιά παρά να μεταναστεύσει στον Καναδά και την Αυστραλία. Ας μη μιλήσουμε για άλλα παυσίπονα. Η Εκκλησία ξόδεψε το Θεό, τα κόμματα τις ιδεολογίες και οι κουκουλοφόροι την τρομοκρατία. Οι πολίτες απολύονται ως ποίμνιο, λαός ή συμμορία. Η αναπόφευκτη ευδαιμονία της κρίσης είναι η κυριολεκτική της αποδοχή. Ο Κύπριος ποιητής γράφει πως «με το πρώτο μπαμ π’ ακούστηκε βρεθήκατε όλοι με λευκό χαρτί στο χέρι. Με την κοιλιά σας φίσκα ποιήματα». Η ουσιαστικότερη ένδειξη σεβασμού των ηττημένων είναι η σιωπή. Είναι η Ελλάδα που ποτέ δεν υπήρξε και που για αυτό δε μπορεί να θρηνήσει το χαμό της....