Ποιός Είναι Ο Πραγματικός Άγιος
Ο πραγματικός άγιος, είναι εκείνος που δεν επιζητεί με κανένα τρόπο τη δική του δόξα, αλλά μόνο τη δόξα του Θεού. Όταν επιζητεί κανείς τη δική του δόξα, χάνει την αγιότητά του, γιατί σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει άλλος άγιος εκτός από τον Θεό. Αγιότητα σημαίνει μετοχή και κοινωνία στην αγιότητα του Θεού – αυτό σημαίνει άλλωστε θέωση. Κάθε αγιότητα που στηρίζεται στις αρετές μας, στην ηθική μας, στα προσόντα μας, στην άσκησή μας κ.λπ. είναι δαιμονική, και δεν έχει καμιά σχέση με την αγιότητα της Εκκλησίας μας. Από τις παρατηρήσεις αυτές γίνεται φανερό γιατί η κατ’ εξοχήν πηγή της αγιότητας βρίσκεται στη Θεία Ευχαριστία. Ας αναλύσουμε κάπως τη θέση αυτή. Είπαμε ότι δεν υπάρχει άλλη αγιότητα από εκείνη του Θεού, και ότι οι άγιοι δεν διαθέτουν δική τους αγιότητα, αλλά μετέχουν στην αγιότητα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι στην Εκκλησία δεν έχουμε αγίους, παρά μόνον με την έννοια των ηγιασμένων. Όταν τον 4ο αιώνα μ.Χ. γίνονταν συζητήσεις σχετικά με τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος, το κύριο επιχείρημα του αγίου Αθανασίου, για να αποδείξει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός και όχι κτίσμα, ήταν ότι το Άγιο Πνεύμα δεν αγιάζεται, αλλά μόνον αγιάζει. Αν αγιαζόταν, θα ήταν κτίσμα, διότι τα κτίσματα, και συνεπώς και οι άνθρωποι, δεν αγιάζουν, αλλά αγιάζονται. Ο Χριστός στην αρχιερατική προσευχή Του, που διασώζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και την ακούμε στο πρώτο από τα «δώδεκα Ευαγγέλια» της Μ. Πέμπτης, λέγει τη βαρυσήμαντη φράση προς τον Πατέρα: «υπέρ αυτών (των μαθητών και των ανθρώπων, κατ’ επέκταση) εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία». Τα λόγια αυτά λέγονται λίγο πριν από το Πάθος και σε σχέση με τον Μυστικό Δείπνο, έχουν δε ευχαριστιακό νόημα: ο Χριστός με τη θυσία Του αγιάζει ο ίδιος (ως Θεός) τον εαυτό Του (ως άνθρωπος) για ν’ αγιασθούμε εμείς κοινωνώντας το σώμα και το αίμα Του. Με τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία αγιαζόμεθα, δηλαδή γινόμαστε άγιοι κοινωνώντας με τον έναν και μόνον άγιο, τον Χριστό. Ίσως δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό σημείο της ζωής του χριστιανού του τι είναι αγιότητα, από την εκφώνηση του ιερέως, όταν υψώνει το Τίμιο Σώμα λίγο πριν από τη Θ. Κοινωνία: «τα άγια τοις αγίοις», δηλαδή το Σώμα του Χριστού και το Αίμα Του είναι άγια και προσφέρονται στους «άγιους», τα μέλη της Εκκλησίας προς κοινωνίαν. Η απάντηση του λαού στην εκφώνηση αυτή είναι συγκλονιστική, και συνοψίζει όσα είπαμε πιο πάνω: «εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός». Ένας είναι μόνον άγιος, ο Χριστός – εμείς είμαστε αμαρτωλοί – και η αγιότητά Του, στην οποία καλούμεθα να συμμετάσχουμε και εμείς οι αμαρτωλοί, δεν αποβλέπει σε τίποτε άλλο από τη δόξα τού Θεού (εις δόξαν Θεού Πατρός). Την ώρα εκείνη η Εκκλησία βιώνει την αγιότητα στο αποκορύφωμά της. Με την ομολογία «εις άγιος», κάθε αρετή μας και κάθε αξία μας εκμηδενίζονται μπροστά στην αγιότητα του μόνου άγιου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσερχώμεθα στη Θ. Κοινωνία χωρίς προπαρασκευή και αγώνα για την άξια προσέλευσή μας. Σημαίνει όμως ότι όσο και αν προετοιμαστούμε, δεν γινόμαστε άγιοι προτού κοινωνήσουμε. Η αγιότητα δεν προηγείται της ευχαριστιακής κοινωνίας, αλλ’ έπεται. Αν είμαστε άγιοι πριν κοινωνήσουμε, τότε προς τι η Θ. Κοινωνία; Μόνον η μετοχή στην αγιότητα του Θεού μας αγιάζει, και αυτό είναι που μας προσφέρει η Θ. Κοινωνία. Από την παρατήρηση αυτή πηγάζει μια σειρά από αλήθειες που έχουν σχέση με το θέμα μας. Η πρώτη είναι ότι κατανοούμε με τον τρόπο αυτό γιατί, όπως αναφέραμε στην αρχή της ομιλίας μας, στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου όλα τα μέλη της Εκκλησίας καλούνται «άγιοι», παρά το ότι δεν χαρακτηρίζονται από ηθική τελειότητα. Εφ’ όσον αγιότητα για τους ανθρώπους σημαίνει μετοχή στην αγιότητα του Θεού, όπως αυτή προσφέρεται από τον Χριστό, ο Οποίος υπέρ ημών αγιάζει εαυτόν με τη θυσία Του, όλα τα μέλη της Εκκλησίας, που μετέχουν στον αγιασμό αυτό μπορούν να καλούνται «άγιοι». Με την ίδια «λογική», στη γλώσσα της Εκκλησίας ήδη από τους πρώτους αιώνες και τα στοιχεία της Ευχαριστίας έλαβαν το όνομα «τα άγια» (πρβ. τα άγια τοις αγίοις»), παρά το ότι από τη φύση τους δεν είναι άγια. Και με την ίδια αιτιολογία η Εκκλησία πολύ νωρίς επίσης απένειμε τον τίτλο «άγιος» στους επισκόπους. Πολλοί σκανδαλίζονται σήμερα όταν λέμε «ο άγιος δείνα» (ένας δημοσιογράφος που είχε ως κύριο έργο του να προβάλλει σκάνδαλα επισκόπων, είχε καθιερώσει τη γραφή ο άγιος – εντός εισαγωγικών – δείνα. Πλήρης άγνοια της σημασίας του όρου άγιος). Ο επίσκοπος καλείται κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι για τις αρετές του, αλλά γιατί εικονίζει στη Θ. Ευχαριστία τον μόνον άγιο, ως εικών του Χριστού και ως καθήμενος εις τόπον και τύπον Θεού, κατά τον άγιο Ιγνάτιο. Η θέση του επισκόπου στη Θ. Ευχαριστία είναι εκείνη που δικαιολογεί τον τίτλο «άγιος». Ο Ορθόδοξος λαός, πριν υποστεί τη διάβρωση του ευσεβισμού, δεν είχε καμία δυσκολία να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του εικονισμού, και βλέπει τον ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο εκείνου, που τον εικονίζει μέσα στη Θ. Λειτουργία, δηλαδή στον επίσκοπο. Έτσι η Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν «κοινωνία αγίων». Σ’ αυτήν αποβλέπει η άσκηση των οσίων, η οποία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσο προς τον σκοπό, που είναι η ευχαριστιακή κοινωνία. Το σημείο αυτό λησμονείται και παραβλέπεται από πολλούς σύγχρονους θεολόγους, ακόμα και Ορθοδόξους, οι οποίοι, ιδιαίτερα στις μέρες μας, τείνουν να ταυτίσουν την αγιότητα με την άσκηση. Η περίπτωση της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας όμως είναι εύγλωττη. Επί σαράντα χρόνια ασκήθηκε σκληρά για να καθαρθεί από τα πάθη, αλλά όταν κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων από τον άγιο, τότε ετελεύτησε τον βίο έχοντας αγιασθεί. Ο σκοπός της ασκήσεώς της ήταν η ευχαριστιακή κοινωνία. Θα ήταν αγία η οσία Μαρία, αν είχε καθαρθεί από τα πάθη αλλά δεν είχε κοινωνήσει; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Αλλά η Θ. Ευχαριστία είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού, όχι μόνο γιατί αυτή προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνον άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας τού Θεού, δηλαδή της καταστάσεως εκείνης, στην οποία θα αγιάζεται και θα δοξάζεται από όλη την κτίση αιώνια και αδιάκοπα ο «άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ». Του Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννου (Ζηζιούλα) Σχετικά άρθρα Άφιξη Ομπάμα: Το απρόοπτο με το κόκκινο χαλί (ΒΙΝΤΕΟ) Για ποιον λόγο η Ελλάδα είναι τόσο σημαντική για τις ΗΠΑ; Ετικέτες αγιασμός Άγιος Αγιότητα ΑΔΙΑΚΟΠΑ Ευχαριστία ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΈΝΗ tweet Δείτε επίσης Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα! Η προσευχή που έκανε το… θαύμα της Το πιστοποιητικό βαφτίσεως του Αρσένιου Εζνεπίδη, μετέπειτα Αγίου Παϊσίου (ΦΩΤΟ) Πως ο άγιος Αρσένιος απομόνωσε την «σφήκα», τον προτεστάντη Κουψή και τον επανέφερε στην Ορθοδοξία «Σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου για μένα» Ο Αγιος Νεκτάριος και η ποδοσφαρική ομάδα της Σεβίλλης – Η «κατάρα» και η «ευλογία» ΧΡΟΝΟΔΕΛΤΙΟ «Γέροντα Παΐσιε, ένα παιδάκι πόσο πρέπει να νηστεύει;» Νοέμβριος 15, 2016 στις 2:33 μμ Οι συμβουλές που έδωσε η Παναγία μετά από εμφανίσεις Της Νοέμβριος 15, 2016 στις 2:26 μμ Ιερατική Σύναξη Μητρ. Δημητριάδος: Η υπέρβαση της ξενοφοβίας στη θεολογία του Απ.Παύλου Νοέμβριος 15, 2016 στις 1:41 μμ Η μνήμη των Αγίων Γουρία, Σαμωνά και Αβίβου εορτάστηκε στην Καστοριά (ΦΩΤΟ) Νοέμβριος 15, 2016 στις 1:33 μμ Άφιξη Ομπάμα: Το απρόοπτο με το κόκκινο χαλί (ΒΙΝΤΕΟ) Νοέμβριος 15, 2016 στις 12:50 μμ ΔΗΜΟΦΙΛΗ θΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ / ΔΙΑΦΟΡΑ Νηστεία Χριστουγέννων: Ξεκινάει στις 15 Νοεμβρίου-Η σημασία της Σαρακοστής θΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ / ΔΙΑΦΟΡΑ Το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων (15 Νοεμβρίου -24 Δεκεμβρίου) ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ Γέροντας Παΐσιος: Πως να αντιμετωπίσετε το κακό μάτι… ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ WIKILEAKS: Ιδού ποιος είναι ο πλανητάρχης που μας επισκέπτεται και η σχέση του με τους Χριστιανούς ΝΕΑ Πλήθος κόσμου είπε το «ύστατο χαίρε» στον μακαριστό Ηγούμενο Νικόδημο (ΒΙΝΤΕΟ & ΦΩΤΟ) ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΖΩΗ Το Αγιορείτικο τυπικό της Νηστείας των Χριστουγέννων ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ 14 Νοεμβρίου: Εορτή του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου Uncategorized Σε σοβαρή κατάσταση στην εντατική ο Θάνος Πλεύρης ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ Η σοκαριστική προφητεία του Γέροντα Παϊσίου για την Αμερική ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ Η Θεσσαλονίκη υποδέχθηκε τη θαυματουργή Εσθήτα της Παναγίας (ΦΩΤΟ) ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η Ιερά Μονή Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου στο Βατοπαίδι Χαλκιδικής (ΦΩΤΟ) Νοέμβριος 10, 2016 στις 4:45 μμ Η Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου στους πρόποδες του Παγγαίου (ΦΩΤΟ) Οκτώβριος 14, 2016 στις 11:02 πμ Αγιος Ραφαήλ: Ενα οδοιπορικό στη Μυτιλήνη (ΒΙΝΤΕΟ) Σεπτέμβριος 7, 2016 στις 6:41 μμ ΥΓΕΙΑ Τα σημάδια που δείχνουν ότι τα πνευμόνια σας κινδυνεύουν Νοέμβριος 13, 2016 στις 1:04 μμ Υψηλή χοληστερίνη; Τι μπορεί να φταίει Νοέμβριος 4, 2016 στις 3:35 μμ Ποιοι είμαστε Πρόσθεσε το μπάνερ μας Google+ Διαφημιστείτε στο vimaorthodoxias.gr Επικοινωνία © Copyright © 2014 - 2016 vimaorthodoxias.gr. × Βηματάρισσα Κλείσιμο Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies ...
Πηγή vimaorthodoxias.gr >>>
Τι Είναι Η Καθαρότητα Της Σκέψης
Η καθαρότητα της σκέψης είναι το ζητούμενο. Αφήνομαι στην άμεση σχέση που έχουν οι δημιουργοί με αυτό που παράγουν. Ποτέ δεν πίστεψα ότι άλλος ο καλλιτέχνης και άλλο το έργο του. Δεν με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης που το έργο του δεν ταυτίζεται με τη ζωή του. Σήμερα, που δεν υπάρχουν κινήματα όπως παλιότερα, εκείνο που μετράει είναι η δύναμη έκφρασης του καθενός. Το ενδιαφέρον δεν είναι το στυλ του καλλιτέχνη ή ποια τάση ακολουθεί. Η αλήθεια στο έργο μετράει. Βαρέθηκα τους δήθεν. Ο Μοντερνισμός συνεχίζεται αλλά με την καθαρότητα της άποψης του καλλιτέχνη και εννοώ τα καθαρά νοήματά του. - Υπάρχει και ο Προύστ με τον οποίο συνομιλείς στην τωρινή δουλεία σου. Τι σε ταυτίζει με τον Προύστ στο Κομπρέ; -Χρησιμοποιώ κι εγώ όπως ο Προυστ την αίσθηση της παιδικής μνήμης. Την φιλτράρω. Τι μου μένει; Όχι μια ωραιοποίηση, αλλά η αχλή της μνήμης. Ένα πρωινό ξύπνημα από το φως που μπαίνει κάτω από την πόρτα, οι παιδικοί μου κήποι, τα ζουζούνια πάνω στα φρούτα, τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό, η δροσιά των χρωμάτων. Αυτά κράτησα να με συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Πατρίδα μας εντέλει είναι τα παιδικά μας χρόνια. Γι’ αυτό τρέμω σήμερα για τα παιδιά και τους έφηβους μετανάστες που είναι δίπλα σε ένα συρματόπλεγμα. Τι θα βγει από την ψυχή τους αύριο; Αυτό η Ευρώπη δεν το καταλαβαίνει και τα εξωθεί να γίνουν οι αυριανοί δολοφόνοι της. Παιδιά πάνω στα κύματα, με ένα σωσίβιο, διασχίζουν θάλασσες που ποτέ ξανά δεν είδαν και που, αν σωθούν από πνιγμό, βαδίζουν πεινασμένα, δυστυχισμένα, χιλιάδες χιλιόμετρα έως ότου τα σταματήσει ένα συρματόπλεγμα. Ποιος το έβαλε; Λαοί που έζησαν χρόνια σε συρματόπλεγμα. Αυτό δεν το συγχωρώ. Αυτοί που έζησαν τον εγκλεισμό να τον επιβάλουν σε ανθρώπους που θέλουν απλώς να περάσουν από τη μάντρα τους. -Τι σε ώθησε στην τωρινή σου έκθεση να συνομιλήσεις και με ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της τέχνης, τις «νεκρές φύσεις» και ιδίως με την ενότητα των «Vanitas»; -Μια άλλη λεκτική ανάμνηση. Παιδί, μπροστά σε έργο με τίτλο «νεκρή φύση», εγώ έβλεπα πολύ ωραία ρόδια. Σοκαρίστηκα. Ο πίνακας με γοήτευσε για δυο λεπτά. Όμως, εκείνο που έμεινε ήταν το «νεκρή φύση». Η λέξη νεκρός για μένα σήμαινε παγωμένος και εγώ έβλεπα ωραία σχήματα και χρώματα σε φρούτα. Υπήρχε μια αντίφαση. Το νεκρός είναι σαν μαχαιριά. Στις ξένες γλώσσες, η ίδια λέξη είναι πιο εύηχη, σε μας είναι πιο ουσιώδης. Γι’ αυτό προσπαθώ να βάλω ζωή στις δικές μου νεκρές φύσεις στη βιντεοεγκατάσταση «Ζωή σε νεκρή φύση». Άλλωστε, ένα μεγάλο ποσοστό γνώσης που έχουμε για τη ζωή από το παρελθόν, είναι από τους νεκρούς και τους τάφους τους. -Και η σχέση των μικρών διάτρητων και αιωρούμενων ζωγραφιστών καμβάδων σαν σελίδες προσωπικού ημερολογίου με την βιντεοεγκατάσταση; -Είναι σαν να γυρίζω σελίδες από το παιδικό ημερολόγιο της μνήμης μου. Οι καμβάδες είναι διάτρητοι σαν την σχέση που έχω με το παρελθόν μου, το οποίο χάνεται στην αχλή του χρόνου. Ναι, το έργο δεν ακουμπά στον τοίχο, αιωρείται μεταξύ του χθες και του σήμερα, μεταξύ του ήταν έτσι ή το φαντάστηκα; -Υπάρχουν μνήμες που περιμένουν να μπολιάσουν το έργο σου; -Βεβαίως, η χθεσινή μου μέρα. Τι πήρα από μια κουβέντα, μια εικόνα, ένα βλέμμα, μια είδηση. Τι είμαι; Είμαι οι άνθρωποι που γνώρισα, είμαι οι φίλοι μου, είμαι οι εμπειρίες που απέκτησα καλές και κακές. Κι όταν βγαίνω από τα δύσκολα, είμαι έτοιμος για το επόμενο λάθος μου. Γιατί μέσα από τα λάθη προχωράμε. Είμαι σαν τον Τομ Σόγιερ. Σε κάθε ταξίδι μου κρατάω ένα μπογαλάκι με τα καλά που έχω πάρει από τη ζωή. Τα κακά τα αφήνω απ’ έξω. Τα κοιτάζω, δεν τα φοβάμαι, δεν τα χρειάζομαι. Στο ταξίδι πρέπει να παίρνει κανείς τα ουσιώδη. Απρίλης 2016 Άγγελος Σκούρτης – Ελένη Χρ. ...
Πηγή artnews.liberal.gr >>>