Η συγγραφή είναι η έμπνευση της στιγμής; Είναι εύκολη υπόθεση; Η έμπνευση της στιγμής, αυτό το «αίφνης» που ανάβει τα φώτα του μυαλού, μπορεί να είναι η συγγραφική αφορμή. Η ίδια η συγγραφή απαιτεί χρόνο και αντοχή. Η συγγραφή δεν είναι το σπριντ των εκατό μέτρων, είναι μαραθώνιος. Και όχι, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά ποιο ωραίο πράγμα στη ζωή είναι εύκολη υπόθεση; – Γράφετε όταν έρχεται η έμπνευση ή βάση προγράμματος; Γράφω μυθιστόρημα. Οπότε, η έμπνευση μπορεί να αποτελέσει το συγγραφικό καύσιμο, όχι όμως το έργο. Δε γίνεται συγγραφή μυθιστορήματος χωρίς εργατοώρες καθημερινής εργασίας στην καρέκλα. – Πόσο καιρό χρειάζεστε για να γράψετε ένα μυθιστόρημα; Χρόνια. Τέσσερα, συχνά περισσότερα. Το μυθιστόρημα είναι γάμος. Περνάς πολλά χρόνια μαζί με την ιδέα και τους ήρωές σου, ώσπου να γραφεί το βιβλίο. – Γιατί γράφετε; «Γιατί η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή». Ξέρετε, όσο περιπετειώδης και να είναι ο βίος μας, πάντα θέλουμε κι άλλο. Ο καλλιτέχνης (ο συγγραφέας στη δικιά μας περίπτωση, αλλά και ο αναγνώστης) ζει πολλές ζωές ταυτόχρονα. Δεν είναι δώρο αυτό; Με γοητεύει η συγγραφή. Κάνει τη ζωή πιο πλούσια – και πιο ενδιαφέρουσα. – ‘Ο φόβος θα σε βρει και θα είσαι μόνος’. Έτσι γίνεται πάντα; – Με το φόβο, γίνεται αυτό που γίνεται με την αρρώστια. Όσο και να σε αγαπούν ή να σε φροντίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, ο άρρωστος είναι μόνος στο κρεβάτι του. Τα βγάζει πέρα και τους συναντάει μετά, στο τέλος του τούνελ. Κάπως έτσι και με τον φόβο. Έρχεται και ψιθυρίζει ιστορίες στο σκοτάδι. Ξέρει πότε θα μας βρει μόνους. – Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; Ο (επώδυνος) θάνατος. Υπάρχει κάτι άλλο; – Είστε φύση αισιόδοξη; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως πιστεύω σε αυτό που έλεγαν οι παλιές μαμάδες «κάθε εμπόδιο για καλό». Κάτι μαθαίνει και από τα ζόρικα κανείς. Και πάει παρακάτω. – Ποιο είναι το moto σας; Δεν έχω. Μου φαίνεται πολύ περιοριστικό. Εδώ αλλάζω γνώμη κάθε πεντάλεπτο. (γέλια) – Ως μαμά, πώς κρίνετε τον εαυτό σας; Όπως κρίνουν οι μαμάδες τον εαυτό τους: αυστηρά. Προσπαθώ όμως να μαθαίνω από τα λάθη μου. – ‘Μην το αφήνεις μόνο του το παιδί. Κάνε και δεύτερο’’ είναι η φωνή της κοινωνίας, πολλές φορές και αδιάκριτη. Εσείς τι απαντάτε στο θέμα της ‘μοναξιάς’ του παιδιού; Το αν θα κάνει κάποιος άνθρωπος παιδί, αν δε θα κάνει, το πόσα παιδιά θα κάνει, είναι κάτι που αφορά τον ίδιο και κανέναν άλλον. Από μικρή επαναστατούσα, όταν ο περίγυρος έβρισκε τρόπο να παρουσιάζει τις δικές του επιλογές ως κανόνα. Έχω αδέλφια: είναι το αίμα μου, οι άνθρωποι μου στα δύσκολα. Αυτό δε σημαίνει πως θεωρώ ότι, επειδή το συγκεκριμένο μοντέλο λειτούργησε στη δική μου οικογένεια, είναι ο κανόνας που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι. Υπάρχουν άνθρωποι που ευτυχούν μέσα στην οικογένεια, άλλοι που δυστυχούν. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χαρούμενοι μαζί με άλλους κι άλλοι που ευτυχούν στη μοναξιά τους. Ο καθένας από μας είναι η ατομική του περίπτωση. – Οι πληροφορίες μου λένε ότι είστε μία καθηγήτρια που εμπνέει τους μαθητές της τόσο που δεν θέλουν να χάσουν μάθημα σας; Πώς το καταφέρνετε; Αγαπάω αυτό που κάνω. Ξέρετε, το δημόσιο σχολείο (όπως και το δημόσιο νοσοκομείο) έχει λοιδωρηθεί φρικτά τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (πάντα υπήρχαν), αλλά δε δίνουν αυτοί τον τόνο. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολλοί και ορεξάτοι εκπαιδευτικοί που κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους. Ως μητέρα τους ευγνωμονώ. Ως συνάδελφος χαίρομαι και καμαρώνω. – Με ποιους τρόπους μπορούμε οι γονείς να παροτρύνουμε τα παιδιά μας να είναι μελετηροί/ρες μαθητές/τριες; Το σχολείο δεν είναι τιμωρία. Είναι χαρά. Όταν το παιδί το αντιληφθεί (κι ...