Η λύση στην οκνηρία είναι μονάχα μία: η γενικότερη μόρφωση. Αφού, λοιπόν, η Κωνσταντίνα εντόπισε το κείμενο, με ρώτησε αν υπήρχε ολόκληρος ο μονόλογος, ώστε να τον διαβάσει. Όταν την εξήγησα ότι δεν υπήρχε κάποιος μονόλογος, αλλά απλώς εγώ είχα δώσει αυτό τον τίτλο στο έργο, προς στιγμήν απογοητεύτηκε. Όμως δεν μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο νους μου ασφαλώς δεν είχε φτάσει μέχρι το ανέβασμα του έργου. Ενθουσιάστηκα μόνο και μόνο με την ιδέα ότι μια θεατρική σκηνοθέτρια ενδιαφέρθηκε να διαβάσει ένα τέτοιο κείμενο. Αφού, λοιπόν, της ανέφερα ότι γράφω λογοτεχνία εδώ και περίπου 10 χρόνια και ότι λάτρευα το θέατρο, τη ρώτησα αν ήθελε να γράψω ένα ολοκληρωμένο έργο. Εκείνη συμφώνησε αμέσως. Όταν το ολοκλήρωσα, της το έστειλα, έχοντας την αγωνία που έχει το πρωτάκι την πρώτη του μέρα στο δημοτικό. Μου απάντησε ότι εντυπωσιάστηκε και ότι θα ήθελε να συνεργαστούμε. Έτσι, ξεκίνησα να επεξεργάζομαι το κείμενο και να το τροποποιώ με σκοπό την προσαρμογή του στο θέατρο. Έγραφα με γνώμονα τη φαντασία και μόνο. Δεν είχα στο νου μου κανένα απολύτως πολιτικό πρόσωπο, ούτε γνώριζα ποιος ηθοποιός επρόκειτο να υποδυθεί τον Υπουργό. Αυτό το τελευταίο βοήθησε αρκετά στην πλήρη ανάπτυξη του ρόλου. Μόλις έμαθα ότι τον Υπουργό θα υποδυθεί ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, χάρηκα πάρα πολύ. Ο Γεράσιμος κάνει άψογη χρήση του προσόντος του «χαμαιλέοντα», δηλαδή μπορεί να ελίσσεται υποκριτικά αλλάζοντας ύφος ανά πάσα στιγμή, ακολουθώντας τις διακυμάνσεις του κειμένου. Ο μονόλογος δεν αποτελεί έναν ξύλινο πολιτικό λόγο, αλλά κυρίως την απολογία, την εξομολόγηση ενός για χρόνια διεφθαρμένου πολιτικού, ο οποίος έχει φτάσει στην άκρη του γκρεμού και προσπαθεί να σωθεί την τελευταία στιγμή. Η πρώτη εκδοχή του έργου άλλαξε ελαφρώς μορφή, καθώς ο λόγος ήταν αρκετά μεγάλος και έπρεπε να συμπυκνωθεί σε θεατρικό, ρεαλιστικό χρόνο. Έπειτα, αποφασίστηκε να προσθέσω και κάποιες αναμνήσεις, ώστε να αναδειχθεί περισσότερο η ανθρώπινη πλευρά του ήρωα και να σπάσει το «πολιτικό μονότερμα». Επίσης, χάρηκα πολύ όταν η σκηνοθέτρια αποδέχτηκε την πρότασή μου να μπουν δύο ηχητικά αποσπάσματα, ένα από τον Μάνο Χατζιδάκι και ένα από τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Το πρώτο, από τα «Σχόλια του Τρίτου», αφορά το τέρας, τη φρίκη και τη ροπή των πολιτών να τη συνηθίζουν, χάνοντας κάθε έναυσμα για πνευματική αντίσταση. Το δεύτερο είναι παρμένο από το «Η αγάπη είναι ο φόβος», ένα συγκλονιστικό ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, που μιλά για τις τραγικές συνέπειες της σιωπής των πολιτών. Δεν σας κρύβω ότι, όταν έγραφα, στο νου μου είχα ένα πολύ απλό σκηνικό: Ένα βήμα με έναν προβολέα να φωτίζει τον πολιτικό, ο οποίος, χαμένος στα χαρτιά του αλλά και στις σκέψεις του, κάνει τη ...