-
-
-
-
-
-
Home - Επικοινωνία - Προσωπικά Δεδομένα
Τι Είναι Οι Nεφελομορφίες
Οι «Nεφελομορφίες» είναι χρωματικές δημιουργίες με θέμα τον ουρανό, σε διαφορετικές στιγμές της ημέρας. Οι χρωματικές αντιθέσεις είναι καθοριστικές στη διάρθρωση των εικόνων που δημιουργούν. Το παιχνίδισμα των χρωμάτων και των μορφών διαμορφώνει ρομαντική ατμόσφαιρα αφαιρετικού χαρακτήρα, που επιτρέπει το φανταστικό ταξίδι. Ο καλλιτέχνης εκμεταλλεύεται το αττικό φως σε διάφορες στιγμές και ώρες για να χαρίσει αισθητική απόλαυση και αισιοδοξία αξιοποιώντας κάθε διαθέσιμο «εργαλείο» στην παλέτα του: τέμπερα, σινική μελάνη, μολύβι, λάδι, ακρυλικό. Ο Κώστας Ευαγγελάτος είναι μέλος επιστημονικών, ιστορικών, καλλιτεχνικών και λογοτεχνικών οργανισμών, του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Στην ανεξάρτητη εικαστική πορεία του έχει τιμηθεί με βραβεία, εύφημες μνείες και επαίνους από πνευματικούς φορείς. Έργα του φιλοξενούνται σε πολλά Μουσεία, Πινακοθήκες και Συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό . Τα εγκαίνια θα γίνουν την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 19:00, στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Ι. Παπαρρηγοπούλου 7, Πλατεία Κλαυθμώνος. Διάρκεια έκθεσης: 7 Δεκεμβρίου 2016 έως 7 Ιανουαρίου 2017. Ημέρες και ώρες επίσκεψης: Καθημερινά (εκτός Τρίτης) 9π.μ με 4μ.μ. Σάββατο και Κυριακή 10π.μ. με 3μ.μ ΑΣΘΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΙΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΝΕΦΕΛΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΝΕΦΕΛΟΜΟΡΦΙΕΣ. Οι «Νεφελογραφίες» στην πρώτη φάση τους περί το 1994-95 ήταν για μένα αφετηρία μιας νέας οπτικής προσέγγισης του φαινομενικά ατέρμονου τοπίου, που έχει συνθετική του βάση την παράλληλη σχέση ουρανού και γης, ...
Πηγή portoni.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Τι Είναι Η Λεγόμενη Ανθρωπιστική Παιδεία
Η λεγόμενη ανθρωπιστική παιδεία είναι συναρτημένη με την έννοια των κλασικών «κανόνων», δηλαδή με μια παρακαταθήκη πνευματικών προϊόντων τα οποία, σύμφωνα με ένα ευρύ consensus «σοφών», ενσωματώνουν με παραδειγματικό, θεματικά και αισθητικά, τρόπο τις αξίες μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής παράδοσης. Ετσι, για παράδειγμα, ο παραδοσιακός δυτικός «κανόνας» είναι αδιανόητος χωρίς τον Ομηρο, τον Πλάτωνα, τον Βιργίλιο, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Μπετόβεν κτλ. Η παιδευτική αξία και χρήση του «κανόνα», αυτονόητη σε ένα μονοπολιτισμικό καθεστώς, γίνεται προβληματική όταν μια κοινωνία εκ των πραγμάτων προωθεί το πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οι σχετικές διορθωτικές κινήσεις στην αμερικανική πανσπερμία δημιούργησαν χώρο για φάμπρικες με «Μαύρες Αθηνές» και αφροαμερικανούς «κλασικούς», αλλά η υποκείμενη ευαισθησία και επιβαλλόμενη είναι και ενάρετη και έχει βρει καλή υποδοχή σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Πολίτες του κόσμου Η διεύρυνση της πολιτισμικής δεκτικότητας, που αποσταθεροποιεί τον δυτικό «κανόνα», δεν είναι άσχετη με το νέο καθεστώς που δημιουργεί ο γιγαντισμός των μέσων μαζικής επικοινωνίας και τα ηλεκτρονικά διαδίκτυα, τα οποία σήμερα αυξάνουν συστηματικότερα και αμεσότερα τις οικουμενικές γνωριμίες μας. Για πρώτη φορά το «είμαι πολίτης του κόσμου» δεν αποτελεί ευχολογική παρόρμηση αλλά περιγραφή μιας καινούργιας συμμετοχικής ψυχολογίας που υποθάλπεται από το «χάιγουεϊ» της πληροφορικής και την πύκνωση των πάσης φύσεως αλληλεξαρτήσεων. Τα συγκοινωνούντα χρηματιστηριακά δοχεία είναι ένα εύληπτο παράδειγμα· η οικολογική εγρήγορση, που δεν είναι πια απλώς ζήτημα εγχώριας υγιεινής, είναι ένα άλλο. Κάποτε ο κόσμος μάς επισκεπτόταν ως παθητικούς δέκτες· τώρα ανοιγόμαστε προς τον κόσμο ως ενεργοί μέτοχοι. Και παρ' όλο που όλα αυτά μοιάζουν να είναι συνοδά συμπτώματα τής, θεοποιημένης και εξίσου αβασάνιστα δαιμονοποιημένης, παγκοσμιοποίησης της αγοράς, εκτός από τα οικονομικά κεφάλαια εδώ διακυβεύονται και τα «συμβολικά κεφάλαια» της κουλτούρας. Για να μιλήσουμε πρακτικά, οι νέες αυτές συνθήκες επιβάλλουν την αναπροσαρμογή της ανθρωπιστικής μας συνείδησης ώστε αυτή, ξεπερνώντας παλαιά άγχη και ενοχές, να συμπεριλάβει τώρα τις παραδοσιακές «ετερότητες» και να μηδενίσει τους «αποκλεισμούς». Ο πρόσφατος συρμός των απολογιών (είτε αφορά τα ολοκαυτώματα είτε, πιο γραφικά, τις μεσαιωνικές σταυροφορίες είτε, πιο διπλωματικά, τη στήριξη της χούντας μας) αποτελεί ευδιάκριτη ένδειξη αυτής της προοπτικής φοράς των πραγμάτων. Καθώς προχωράμε με ιλιγγιώδη επιτάχυνση από μια «κουλτούρα αρχειοθέτησης» σε μια «κουλτούρα προγραμματισμού» (που βλέπει με ένα είδος μονομανίας προς το μέλλον), τέτοιες φαρδιές πλατιές χειρονομίες φιλοδοξούν να κλείσουν τους παλιούς ανοιχτούς λογαριασμούς και να διαγράψουν τα όρια του νέου ανθρωπισμού. Μόνο οι πνευματικοί αποικιοκράτες και οι παρεμφερείς σκληροπυρηνικοί θα υποστήριζαν σήμερα ότι ο δυτικός κανόνας, ως εξ αντικειμένου και αποτελέσματος «ανώτερος», είναι σύμμετρος με την κλίμακα αυτού του νέου ανθρωπισμού. Από την άλλη μεριά μπορεί κανείς να ρωτήσει (και το ερώτημα περιμένει την πειστική του απάντηση): αυτός ο νεοπαγής ανθρωπισμός, εκτός από αγαθές προαιρέσεις, διαθέτει αυτήν τη στιγμή επαρκές πολιτισμικό βάθος (για να μην πούμε τίποτε για «κανόνα») και, κατά προέκταση, συντεταγμένη παιδευτική φιλοσοφία; Και μπορεί, συνεπώς, να ανασυντάξει τα εκπαιδευτικά curricula; Οι φανατικοί τής πέραν όχθης του Ατλαντικού, και οι ευρωπαίοι ομόλογοί τους, έχουν έτοιμο το «ναι». Αλλά νομίζω ότι πολύ περισσότεροι διατηρούν επιφυλάξεις και, κυρίως, παλεύουν με την αμηχανία που λέγαμε. Γιατί, από ό,τι φαίνεται για την ώρα τουλάχιστον, η ατζέντα των «πολυπολιτισμικών», των «πολιτικώς ορθών» και των άλλων απολογητών του νέου ανθρωπισμού, όταν δεν αναλώνεται σε σημειολογικές εχθροπραξίες τύπου «Μαύρης Αθηνάς» και «εθνομαθηματικών» περιέχει πολύ συναίσθημα, και ενίοτε μελόδραμα, και μικρή δυνατότητα διαλεκτικής αντιπαράθεσης με το πολιτισμικό πρόγραμμα (ή, αν θέλετε, τις πολιτισμικές προκαταλήψεις) του παραδοσιακού δυτικού «κανόνα». Θα το έθετα και με οξύτερο τρόπο: συχνά η συναισθηματική ακράτεια αντιστρατεύεται ευθέως τον ορθό λόγο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ιδεολογική τρομοκρατία. Το χειρότερο: δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα είδος πολιτισμικής αφασίας. Η «συνωμοσία» της Δύσης Η βρετανική περίπτωση είναι και πάλι ενδεικτική. Πριν από το πόρισμα που προαναφέρθηκε, προγράμματα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με τίτλους όπως «Εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της φυλετικής ισότητας» (Education towards Race Equality) και «Εθνοτικές σχέσεις και σχολική πράξη» (Ethnic Relations and Schooling) σάλπιζαν έφοδο (παραθέτω ακριβώς) «στο ήθος και στην κουλτούρα του λευκού μεσοαστού Αγγλοσάξονα», όπως αυτά αποτυπώνονται στα σχολικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα, όπως το άκουσα να περιγράφεται από βρετανούς εκπαιδευτικούς, ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις η μαθητική αίθουσα μετατράπηκε σε εργαστήριο «πολιτικής ορθότητας» ενώ οι επιδόσεις όλων ανεξαιρέτως των μαθητών (Αγγλοσαξόνων, Ινδών, Πακιστανών κ.ά.) έπεσαν κατακόρυφα. Δεν θέλω να αμφισβητήσω ότι οι ρατσιστές πτοήθηκαν· είναι όμως επίσης βέβαιο ότι οτιδήποτε που θα μπορούσε κανείς να ...
Πηγή tovima.gr >>>
Τι Είναι Η Βυζαντινή Μουσική
Η βυζαντινή μουσική είναι συνέχεια, καλλιέργεια καί ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής μουσικής, που χαρακτηρίζεται για την νηφαλιότητα, την ανδροπρέπεια, την εσωτερικότητα. Είναι στοιχεία πού προσιδιάζουν στόν ώριμο καί ολοκληρωμένο άνθρωπο. Συνάντησα κάποιον διάσημο Ρώσο μουσικοσυνθέτη πού γνώριζε την δυτική μουσική, ο οποίος μου έλεγε ότι όταν για πρώτη φορά άκουσε βυζαντινή μουσική αισθάνθηκε ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη για την προσευχή καί την λατρεία. Η βυζαντινή αγιογραφία, με τον τρόπο καί την τεχνική πού χρησιμοποιεί, αποτελεί ό,τι ωριμότερο έχει να επίδειξη η θρησκευτική τέχνη. Έπειτα, αυτός πού ζει μέσα στην Εκκλησία έρχεται σέ επαφή με τα πανηγύρια, τους δημοτικούς χορούς, τα δημοτικά τραγούδια, αφού καί αυτά είναι στήν πραγματικότητα Ρωμαίικα. Μας έχουν μάθει να τα λέμε δημοτικά, αλλά είναι Ρωμαίικα, αφού εκφράζουν ένα ιδιαίτερο ήθος. Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, όταν μιλάμε για παράδοση καί παραδοσιακό τρόπο ζωής, δεν εννοούμε την συντήρηση του παρελθόντος. Άλλο παράδοση καί άλλο συντήρηση. Η συντήρηση είναι η μηχανική επανάληψη των μορφών του παρελθόντος καί εκφράζει μια στατικότητα, ενώ η παράδοση είναι η βίωση του παρελθόντος μέσα στά σύγχρονα δεδομένα, δηλαδή συνιστά μια δυναμική ενέργεια. Καί μπορεί να πει κανείς ότι αυτό βιώνεται μέσα στην Εκκλησία, ακριβώς επειδή υπάρχει η ζωογόνος παρουσία της θείας Χάριτος, πού ανακαινίζει τα πάντα, καί επειδή υπάρχουν τα μεταμορφωμένα πρόσωπα των αγίων. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, καί οι άγιοι πού είναι οι ζωντανοί οργανισμοί καί ανανεώνουν το παρόν χωρίς να παραθεωρούν το παρελθόν καί το παρόν....
Πηγή pentapostagma.gr >>>
Τι Είναι Η Επιστροφή Της Χάρης
Η επιστροφή της χάρης είναι το πιο σημαντικό στις καλές σχέσεις. Από την άλλη μεριά, είναι πιο εύκολο στην Ιαπωνία να επιστρέψεις μια χάρη, επειδή έχεις περισσότερες επιλογές. Για παράδειγμα, αν κάποιος σε βοήθησε να μετακινήσεις έναν καναπέ, μπορείς να τον κεράσεις ένα αναψυκτικό για να του δείξεις την εκτίμησή σου. Σχεδόν όλα όσα κάνεις για κάποιον, ακολουθείται από μια ευγενική κίνηση, χωρίς να είναι απαραίτητο να ανταλλάξετε κουβέντες. 2. Να ευχαριστείς τους άλλους την επόμενη φορά που θα τους δεις Οι Ιάπωνες πάντα θυμούνται να ευχαριστήσουν κάποιον την επόμενη φορά που θα το δουν το άτομο. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά νιώθεις ωραία όταν κάποιος σου πει «Ευχαριστώ που βοήθησες να μετακινήσουμε τον καναπέ τις προάλλες.» 3. Η ευγένεια είναι κάτι παραπάνω από ένα «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» Η ευγένεια είναι διαπεραστική στην Ιαπωνική κουλτούρα και φαίνεται ακόμα περισσότερο στον τρόπο που μιλάνε οι Ιάπωνες, στον τρόπο που ο πωλητής σε πάει ως την πόρτα μαζί με τα ψώνια όταν φεύγεις, και στον τρόπο που σε χαιρετούν και σε καλωσορίζουν όταν μπαίνεις σε ένα εστιατόριο. Αν σταματήσεις κάπου και ζητήσεις οδηγίες, μπορεί να σου ζωγραφίσουν έναν λεπτομερή χάρτη ή θα σε συνοδέψουν μέχρι κάποιο σημείο για να σου δείξουν. 4. Βάζοντας τους άλλους πρώτα Ο πιο ωραίος τρόπος για να δείξεις στους άλλους πόσο σημαντικοί είναι για σένα, είναι να τους βάλεις σε προτεραιότητα. Δίνοντας στο φίλο σου το μεγαλύτερο κομμάτι κέικ, στη μητέρα σου τη καλύτερη θέση στο εστιατόριο, ή στο καλεσμένο σου να είναι στο κέντρο της φωτογραφίας, είναι όλα μέρος της καθημερινότητας της Ιαπωνίας. Τα παραδοσιακά γιαπωνέζικα σπίτια έχουν και επίτιμη θέση για τους φιλοξενούμενους. Και γιατί να μη νιώσουν οι άνθρωποι ξεχωριστοί; Στην Ιαπωνία υπάρχει πλήθος μικρών τρόπων για να γιορτάσεις τις καλές σχέσεις. 5. Συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες στην ομάδα Στην Ιαπωνία, πάντα προσκαλείς όλους όσους αφορά κάτι, ακόμα και αν δεν συμπαθείς κάποιον. Δεν αποκλείεις συναδέλφους που δε τα πάτε καλά ούτε μόνο τους καλύτερούς σου φίλους. Δεν υπάρχουν άβολες καταστάσεις, όταν κάποιοι μένουν εκτός, επειδή συνειδητοποιούν ότι δε τους κάλεσαν κάπου. Όλοι οι παρόντες βγαίνουν μαζί και στις φωτογραφίες, χωρίς να τους απασχολεί αν κάποιος είναι συγγενής, φίλος ή γνωστός. Συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες μας διδάσκει να αποδεχόμαστε όλους και προωθεί την ανεκτικότητα για όσους είναι διαφορετικοί από μας. 6. Σεβασμός στην ιδιοκτησία Στην Ιαπωνία, αν κάποιος βρει κάτι, θα το αφήσει σε ένα ορατό σημείο, ώστε να είναι ...
Πηγή fanpage.gr >>>