Η ποσότητα βιολογικής παραγωγικής επιφάνειας είναι ορισμένα παγκόσμια εκτάρια ανά άτομο, η οποία είναι διαθέσιμη κι αναλογεί σε κάθε άτομο στον πλανήτη μας. Με τα σημερινά δεδομένα αυτή η ποσότητα ανά άτομο είναι περίπου 1,8 παγκόσμια εκτάρια. Πιο αραιοκατοικημένη είναι οι ΗΠΑ που καταναλώνουν τα 9,42 εκτάρια, έχοντας υπερδιπλάσιο ποσοστό από τη δεύτερη Ευρώπη με 4,45. Με τον τρέχοντα ρυθμό κατανάλωσης στα μέσα του αιώνα, θα χρειαζόμαστε 1,5 εκτάρια γης, για να στηριχθούμε. Ήδη σήμερα περισσότερο από 1 δισεκατομμύρια άνθρωποι, στερούνται από πρόσβαση σε υγιεινό κι ασφαλές νερό, τόσο ως πόσιμο, όσο και για άλλες ανάγκες. Τα πράγματα μάλιστα ολοένα θα γίνουν χειρότερα, εξάλλου θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα προσεχώς και στον κρίσιμο αυτόν τομέα, καθώς ο πληθυσμός συνεχίζει την δικαιολογημένη αλματώδη αύξηση. Επιπλέον, δορυφορικές χαρτογραφήσεις, εύγλωττα μας μιλούν με απεικονίσεις κι εμφάνιση αριθμών ότι 30% μέχρι 40% του εδάφους της γης, όλη σχεδόν, πλην ελάχιστης, η διαθέσιμη επιφάνεια, για γεωργική εκμετάλλευση, ήδη ο απαράδεκτες. Εξάλλου, όσο αφοράει την ενέργεια, οι ανάγκες απορρόφησης αναμένεται να αυξηθούν υπερβολικά, ήτοι κατά 40% τις επόμενες δύο δεκαετίες, τη στιγμή που οι υπάρχουσες αναφερόμενης κακοδαιμονίας συνιστάται η επείγουσες νέες εξορύξεις, με επιτάχυνση των νομικών και πολιτικών διαδικασιών, πράγμα που λύνει κι άλλα καυτά προβλήματα. Κοντά σ’ αυτά τα μειωμένα ορυκτά κοιτάσματα μια άνευ προηγουμένου μόλυνση του περιβάλλοντος, λόγω μιας κερδοσκοπικής κι εξαντλητικής εκμετάλλευσης των αδηφάγων κι αδίστακτων υπερεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες πασχίζουν για την ανθρώπινη βορά, έστω και κατά έμμεσο τρόπο.\ Αυτή η τακτική που κυνηγάει τα άδηλα κέρδη, έχει δραματικές επιπτώσεις στην χλωρίδα, την πανίδα, τους ωκεανούς και την ατμόσφαιρα, τα οποία ακολουθώντας τον βιολογικό και καταναλωτικό κύκλο, μπαίνουν δηλητηριασμένα στο πιάτο μας ή κατ’ οιοδήποτε τρόπο, προσλαμβάνονται από τον οργανισμό μας. Βλέπουμε ότι με την επιχειρούμενη πρακτική του προσεταιρισμού του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών, αυξάνονται τα αδιέξοδα, τα ηθικώς άτοπα κι η απομάκρυνση από τα πάνσοφο σχέδιο του Δημιουργού-Θεού, το οποίο σε ένδειξη σεβασμού, πρέπει να μείνει ανέπαφο κι αλώβητο. Οι προοπτικές βέβαια, με τα ανθρώπινα ταπεινά μέτρα, χωρίς αμφιβολία, είναι ζοφερές, αλλά σύμφωνα με τα ορθόδοξα χριστιανικά δεδομένα, πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει το πλάσμα Του και με την απαράμιλλη αγάπη Του, θα το διασώσει, πάντα αποβλέποντας μάλιστα στην ουσιαστική ωφέλεια του ανθρώπου. Τα προηγμένα κράτη, τα οποία με την άναρχη κι ασύδοτη πολιτική τους, ευθύνονται για την κατασπατάληση και την εξάντληση των πόρων της γης και την οξεία μόλυνση του έμψυχου κι άψυχου περιβάλλοντος, δεν φαίνονται διατεθειμένα να περιορίσουν την καταναλωτική τους λαιμαργία και τις αδήριτες επεμβάσεις τους σε μία εξοντωτική, αλύπητη και στυγνή εκμετάλλευση. Αυτά τα «μεγάλα» κράτη οφείλουν την πρόοδό τους στις χριστιανικές τους καταβολές, αλλά δεν αποτίουν ευγνωμοσύνη στον Κύριο που τα αξίωσε, αλλά εκμεταλλεύονται την υλική δύναμη που έχουν κι επιρροή που ασκούν, όχι για να βοηθήσουν τα υπανάπτυκτα κι «απολίτιστα» κράτη, αλλά προσπαθούν με κάθε δόλιο και πανούργο μέσο να τα συκοφαντήσουν, να τα διαφθείρουν και να εκμεταλλευτούν άσπλαχνα τον «πόνο» τους, προσπορίζοντας δικό τους όφελος, με επιτηδευμένες ιμπεριαλιστικές, αποικιοκρατικές, Στην ουσία «οι μεγάλοι» κι όταν ακόμη ισχυρίζονται ότι με αυτές τις άθλιες πράξεις τους, καταπολεμούν τον «άξονα του κακού», αποβλέπουν με υποκρισία κι υστεροβουλία, στην βίαιη κατάληψη των πλουτοπαραγωγικών πηγών πιο «ασθενών» κρατών, κατά τη σοφιστική ρητορεία «ήξεις αφίξεις». Ακόμη κι η δήθεν επιχειρούμενη βελτίωση της γεωργικής παραγωγής και συναφούς τεχνολογίας, με τις διαβολές, υπονομεύει την προσπάθεια, μολονότι η γεωργία σε υγιείς βάσεις, αποτελεί την ελπίδα για την σημαντική άνοδο της συνολικής οικονομικής στάθμης του κόσμου κι ανάκαμψης από τη σημερινή δεινή του θέση, φθάνει φυσικά η ύπαρξη ορθολογιστικών ρυθμών. Αυτή η τακτική των «μεγάλων» αποσκοπεί στο να καταπνίξει τις ελευθερίες των λαών και να τους οδηγήσει σε επιλογές διλήμματος, ανάγκης κι απόγνωσης, ώστε η ιδιοτελής και συμφεροντολογική πρότασή τους να φανεί φιλάνθρωπη κι αθώα. Έτσι βαθμιαία, ασυνείδητα κι ανεπαίσθητα επέρχεται η υπαγωγή της διεθνούς μαζικής παραγωγής τροφίμων κι ειδών βασικών αναγκών και πρώτης ανάγκης στον αποκλειστικό έλεγχο λίγων μονοπωλιακών δομών. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να προβλέψει κανείς τις απώτερες συνέπειες, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι φτωχότερες κοινωνίες πλήττονται περισσότερο, αλλά σχεδόν όλες λίγο-πολύ θα επηρεαστούν από την ανηθικότητα, αθεϊστική στάση, αναλγησία κι αναισθησία των λίγων. Εξαιτίας εξάλλου αυτού του διεθνούς γνώμονα, που υπαγορεύει κι η «σοφία» της εύκολης λύσης του Τούρκου πασά, οι πλέον χαμένοι, μέσα σ’ αυτή την πληθυσμιακή έκρηξη και στις απερίσκεπτες συνταγές ανάτασης που σήμερα δίνουν αφειδώς, απλόχερα και χωρίς κόπο, οι κεφαλαιοκράτες τα φερέφωνα των «μεγάλων» στο ανθρώπινο επίπεδο, όπως για παράδειγμα ο Σόρος και το πρόγραμμά του περιστολής του ...