Η ταξική κατανομή της ψήφου είναι δεδομένη, όπως έχουμε ξαναγράψει. Αλλά η ατζέντα του Brexit δεν ήταν η λιτότητα, την οποία οι Βρετανοί δε βιώνουν όπως εμείς γιατί δεν βρίσκονται σε μνημόνιο. Για την ακρίβεια οι μπροστάρηδες του Brexit δεν είχαν καμία προοδευτική ατζέντα. Όμως η εικόνα της ενωμένης Ευρώπης που επιβάλλει λιτότητα στους λαούς επειδή έτσι επιτάσσει το Βερολίνο έπαιξε ρόλο, ειδικά στα φτωχότερα στρώματα που πείσθηκαν ότι εάν βγούν από την ΕΕ θα διατεθούν περισσότερα χρήματα στο βρετανικό ΕΣΥ. Ψέμα που το επόμενο κι όλας πρωί ομολόγησε ο Φάρατζ και κάτι που έτσι κι αλλιώς δε θα έκανε ποτέ ο κλασικός συντηρητικός Τζόνσον, που μοιάζει στην όψη με τον Τράμπ, διαβάζει όμως Οβίδιο στο πρωτότυπο και είναι ένας παραδοσιακός πολιτικός της αστικής βρετανικής τάξης, ο οποίος απλώς βρήκε τη χρυσή ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός. Το φρένο στη μετανάστευση φέρεται επίσης ως ένα βασικό επιχείρημα των Brexiters που έπεισε πολλούς. Και η ξενοφοβία πάντα βρίσκει έδαφος στη λιτότητα- μόνο που στην περίπτωση των Βρετανών πληρώνουν ακόμη πρωτίστως τα σπασμένα της Θάτσερ και δευτερευόντως της Μέρκελ. Σημαίνει αυτό πως όλοι όσοι ψήφισαν Brexit ήταν ξενοφοβικοί ρατσιστές; Σαφώς και όχι. Όμως είναι ανησυχητικές οι ειδήσεις για επιθέσεις κατά μεταναστών και δη μεταναστών από άλλες χώρες της ΕΕ στη Βρετανία μετά το αποτέλεσμα. Καταρρέει ήδη η γερμανική ηγεμονία και μετά θα τρέχουμε γελαστοί σε ευρωπαϊκά λιβάδια γεμάτα κόκκινες σοσιαλιστικές παπαρούνες; Προς το παρόν, κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται. Αντιθέτως όπως είναι λογικό, τα υπόλοιπα κράτη μέλη μοιάζουν να συσπειρώνονται- ίσως σε ένα αδιέξοδο δρόμο που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τη δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών λαών, την οποία όμως ...