Τα αίτια της ευρωπαϊκής δυσανεξίας είναι όμως βαθύτερα. Βιώνοντας πια ως «ενδημική» την κρίση της παραπαίουσας ιστορικής της ταυτότητας, η Ευρωπαϊκή Ενωση φαίνεται να πανικοβάλλεται μπροστά στις ιδεολογικές παρενέργειες μιας αβεβαιότητας που αγγίζει τα ίδια της τα θεμέλια. Σε σύγκριση με τους υπερπόντιους αδελφούς τους οι Ευρωπαίοι νιώθουν ακόμα πιο αδύνατοι. Με αποτέλεσμα να μην τολμούν πια καν να εκστομίσουν την πεποίθησή τους ότι η ιστορία τους δίνει το δικαίωμα να εμφανίζονται πιο «πολιτισμένοι», πιο σοφοί, άρα, ίσως, και «πιο ίσοι από όλους τους άλλους». Το «ευρωπαϊκό πείραμα» και μαζί του η ελπίδα για μιαν αρμονική, δίκαια και αυτοτροφοδοτούμενη κοινωνικοπολιτική οργάνωση μοιάζει να έχει αποδυναμωθεί η ακόμα και εκφυλισθεί, και μάλιστα επ΄ αόριστον. Πρώτο πολιτικό θύμα αυτής της νέας συγκυρίας είναι η σοσιαλδημοκρατία. Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων πληθαίνουν. Αντίθετα από ό,τι ...