Ο κουρδικός Βορράς, φέρ΄ ειπείν, δεν είναι καθόλου ήρεμος. Η σουνιτική Δύση, ομοίως, παρουσιάζει σημάδια αναβρασμού. Γίνεται λόγος ακόμη και για νέα συνεργασία με την Αλ Κάιντα- αυτό τουλάχιστον δήλωσε στις 8 Απριλίου ο στρατηγός Οντιέρνο, επικεφαλής της αμερικανικής αποχώρησης από το Ιράκ, αλλά η προστατευτική ασπίδα που έχει στήσει ο ελληνικός συντηρητισμός δεν αφήνει ειδήσεις σαν αυτήν να πλήξουν την τεχνητή αισιοδοξία υπέρ του Ομπάμα. Καθόλου λοιπόν δεν μου αρκεί να ακούω ότι «τα πράγματα είναι καλύτερα από πέρυσι», εφόσον δεν μπορώ να ξεχάσω πόσες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν προκειμένου να επανέλθει η κατάσταση σε επίπεδα αποδεκτά πλην όμως ασταθή· δεν μπορώ να ξεχάσω τα δεινά που υπέστη μια ολόκληρη χώρα στο όνομα του εντοπισμού ανύπαρκτων όπλων μαζικής καταστροφής· δεν μπορώ να ξεχάσω ότι, επιτιθέμενη στο Ιράκ, η Αμερική όχι μόνο δεν μείωσε, αλλά ενέτεινε την απειλή της τρομοκρατίας στη Δύση, και αμφιβάλλω, ευλόγως, για τις σημερινές προσπάθειες του Ομπάμα να μας πείσει πως το ίδιο πρέπει να γίνει και στο Αφγανιστάν. ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ Δεδηλωμένη πρόθεση του Ομπάμα ήταν να συνδέσει αυτό το πρόβλημα με το Πακιστάν και να πολεμήσει, με περισσότερα στρατεύματα, για να επιτύχει τους διακηρυγμένους στόχους: (α) την εδραίωση της δημοκρατίας· (β) τον περιορισμό του εμπορίου ναρκωτικών· (γ) την αποτροπή μελλοντικών αντιαμερικανικών επιθέσεων που θα χρησιμοποιούσαν το Αφγανιστάν σαν πλατφόρμα. Σήμερα, προβάλλεται μόνον ο τελευταίος στόχος. Προέβλεψα ότι η ειρηνευτική διαδικασία δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας. Εχουν γίνει διάφορες δηλώσεις περί συνεργασίας, χωρίς όμως να συνοδεύονται από αντίστοιχες ενέργειες. Το αντίθετο μάλλον ισχύει, αν και ακόμη κι αυτό μπορεί να αλλάξει, καθώς η Ρωσία αποκτά σταδιακά όσα θέλει. Αναλογιστείτε λ.χ. το γεγονός ότι η ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει σιωπηρά παγώσει, αλλά και ότι η Ρωσία, παρά τις αντίθετες ενδείξεις, δεν έχει αποσύρει τα στρατεύματά της ακόμη και από περιοχές της Γεωργίας! Η Καμπούλ, από την πλευρά της, είναι πιο επικίνδυνη παρά ποτέ· οι «απωθημένοι» Ταλιμπάν είναι πιο δραστήριοι από ποτέ άλλοτε στο Πακιστάν/ Αφγανιστάν· οι νότιες γραμμές ανεφοδιασμού μέσω Πακιστάν είναι εξαιρετικά επισφαλείς· οι προσπάθειες του στρατηγού Πετρέους να δημιουργήσει νέες γραμμές στα βόρεια ή στα βορειοανατολικά έχουν αποτύχει λόγω ρωσικής ανάμειξης (αν και, εσχάτως, οι Ρώσοι εμφανίζονται πρόθυμοι να «βοηθήσουν», με αντάλλαγμα ασφαλώς «περισσότερες παραχωρήσεις»). Η κατάσταση αυτή κοστίζει στους Αμερικανούς δύο δισεκατομμύρια δολάρια μηνιαίως, ποσό το οποίο θα αυξηθεί όταν αποσταλούν άλλοι 20.000- 30.000 στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Πόση αισιοδοξία εμπνέει το άρτι ανακοινωθέν σχέδιο του Ομπάμα; Πόσο ευσταθεί η τακτική του να ζητεί από τη Ρωσία ή ακόμη και από το Ιράν να βοηθήσουν την Αμερική, όταν αυτή δεν σταματά να τους κακομεταχειρίζεται; Ή μήπως, τάχα, η συνεισφορά νατοϊκών «εκπαιδευτών» και «βοηθητικών στρατευμάτων», που στην πλειονότητά τους θα αναπτυχθούν προσωρινά, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη αδυναμία του ΝΑΤΟ να εδραιώσει μια ενοποιημένη κεντρική διοίκηση, πρόκειται να αλλάξουν δραστικά τις στρατιωτικές ισορροπίες; Η έκταση της πολιτικής προπαγάνδας άρχισε να εκδηλώνεται πλήρως στις 6 Απριλίου, όταν αποδείχτηκε πως η ευρωπαϊκή συνεισφορά στρατιωτών, την οποία τόσο θριαμβευτικά ανακοίνωσε ο Ομπάμα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, είχε «μεγαλοποιηθεί λόγω διπλομέτρησης»! Εμμένω λοιπόν στην πρόβλεψή μου ότι το Αφγανιστάν θα είναι το νέο Βιετνάμ της Αμερικής. Η ευφυΐα του Ομπάμα (και τούτο αποτελεί την πραγματική του καινοτομία) βρίσκεται στην έκφραση«στρατηγική εξόδου», η οποία με τον καιρό θα μεταλλαχθεί σε «αποχώρηση» και, στο τέλος, θα ωραιοποιηθεί ως «ειρήνη». Οπως έγινε και στο Βιετνάμ. ΙΡΑΝ Η δαιμονοποίηση του Ιράν συνεχίζεται με την ενθάρρυνση ορισμένων αραβικών κρατών που εναγωνίως επιζητούν τον περιορισμό της επιρροής του. Αυτή η απέχθεια για το Ιράν οδηγεί όμως τους αντιπάλους του να το υποτιμούν και να ξεχνούν ότι, επί του παρόντος τουλάχιστον, συνεχίζει να χαίρει της υποστήριξης της Ρωσίας. Το πρόβλημα, λοιπόν, απέχει πολύ από τη λύση του. ΡΩΣΙΑ Επέμεινα ότι η χώρα αυτή αποτελεί τη βασική πρόκληση. Ολο και περισσότεροι σήμερα ...