Η μεσαία τάξη είναι δύσκολο να οριστεί. Συνήθως οι μετρήσεις για το εύρος της στηρίζονται σε ποσοτικά κριτήρια: σε αυτήν ανήκουν εκείνοι, το ετήσιο καθαρό εισόδημα των οποίων κυμαίνεται μεταξύ 70% και 150% του εισοδηματικού μέσου (έτσι ο υπολογισμός του Ινστιτούτου DΙW). Οσο πιο «συμπιεσμένη» και «εξισωμένη» είναι μια κοινωνία τόσο μεγαλύτερος ο όγκος των μεσοστρωμάτων που έχουν εισοδήματα κοντά στον μέσο όρο, κερδίζουν δηλαδή από 90% ως 110% του εισοδηματικού μέσου. Ο καθορισμός ποσοτικού κριτηρίου για την αναγνώριση της μεσαίας τάξης είναι αναγκαίος, αλλά όχι επαρκής δείκτης. Κοινωνικοί δείκτες που αφορούν τη δομή της απασχόλησης, το είδος της εκπαίδευσης, τις καταναλωτικές συνήθειες, εντέλει τη δυνατότητα συμμετοχής στον ισχύοντα τρόπο ζωής (lifestyle) και την ύπαρξη θετικών προσδοκιών και αισθήματος βεβαιότητας για το μέλλον αποτελούν τα εργαλεία για την ανάδειξη του προφίλ των μεσαίων στρωμάτων. Δεν είναι μόνο ότι η δυτική μεσαία τάξη βιώνει σήμερα μισθολογική στασιμότητα ή και συρρίκνωση: σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο τα εισοδήματα έχουν υποχωρήσει σε δεδομένα πίσω από εκείνα που ίσχυαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ενώ στη Γερμανία ο κίνδυνος εκπτώχευσης των χαμηλών μεσαίων στρωμάτων την τελευταία δεκαετία απειλεί περισσότερους από ό,τι στο διάστημα 1996-2000. Αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι ότι η «εξισωμένη κοινωνία» στον δυτικό κόσμο υποχωρεί. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι ανισότητες αυξάνονται σε 17 από συνολικά 22 αναπτυγμένες χώρες, ενώ οι σκληροί κοινωνικοί δείκτες της μεσοστρωματοποίησης έχουν χαλαρώσει αισθητά: ούτε η καλή εκπαίδευση ούτε και η απασχόληση δίνουν σίγουρο διαβατήριο για την ένταξη στη μεσαία τάξη. Αν κάτι χαρακτήριζε τις δυτικές ...