Η συχνότερη μορφή καρκίνου το παγκρέατος είναι το διηθητικό αδενοκαρκίνωμα (85%) και ακολουθούν οι κυστικοί όγκοι, οι νευροενδοκρινικοί όγκοι του παγκρέατος (pNETs) ,τα θηλώδη κυστικά νεοπλάσματα (IPMNs),το λέμφωμα του παγκρέατος κ.α. Η συχνότερη εντόπιση του είναι η κεφαλή του οργάνου (70-75%) ακολουθεί η ουρά του οργάνου (15-20%) και το σώμα (10-15%). Πρόκειται για ένα ‘’ύπουλο’’ νεόπλασμα που αργεί να δώσει συγκεκριμένη κλινική συμπτωματολογία και ξεκινάει με άτυπα συμπτώματα όπως ανορεξία, ανεξήγητη απώλεια βάρους , αποστροφή προς ορισμένες τροφές , δυσπεπτικά ενοχλήματα, που αποδίδονται αρχικά σ ‘άλλα αίτια. Όταν προχωρήσει η νόσος τα συμπτώματα είναι πιο θορυβώδη όπως ο αποφρακτικός ίκτερος , ο πόνος και η έντονη οσφυαλγία. Η διάγνωση του γίνεται κυρίως με την αξονική τομογραφία κοιλίας και συμπληρωματικές πληροφορίες για τον χειρουργό δίνονται από την αξονική αγγειογραφία κοιλίας ,την μαγνητική απεικόνιση και το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα. Η χειρουργική αφαίρεση του όγκου είναι η μόνη θεραπευτική επιλογή η οποία δυνητικά μπορεί να οδηγήσει στην ίαση. Η αντιμετώπιση του καρκίνου του παγκρέατος αποτελεί ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, λόγω της καθυστερημένης διάγνωσης, της ανάγκης εξειδικευμένης χειρουργικής αντιμετώπισης, του μεγάλου αριθμού υποτροπών και της περιορισμένης επιβίωσης. Οι αποφάσεις για την θεραπεία και την εξαιρεσιμότητα του όγκου θα πρέπει σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες (NCCN guidelines), να λαμβάνονται από χειρουργούς εξειδικευμένους στην χειρουργική του παγκρέατος που έχουν να επιδείξουν την ανάλογη εμπειρία και παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά εξαιρεσιμότητας ακόμα και σε περιπτώσεις που παλαιότερα θεωρούνταν ανεγχείρητες ...