Οι συνηθέστερες ενδείξεις της αναιμίας είναι η ωχρότητα του προσώπου, των χειλιών, του εσωτερικού τοιχώματος των ματιών και της κοίτης των νυχιών. Άλλα συνήθη συμπτώματα είναι η ευερεθιστότητα, η κόπωση, οι ζαλάδες, η αφηρημάδα και οι ταχυσφυγμίες. Ανάλογα με τους παράγοντες που προκαλούν την αναιμία, μπορεί να υπάρχουν και άλλα συμπτώματα, όπως ο ίκτερος (κίτρινο χρώμα στο δέρμα), τα σκουρόχρωμα ούρα, ο εύκολος μωλωπισμός, οι αιμορραγίες και η ηπατομεγαλία ή σπληνομεγαλία. Στα νήπια και στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, η σιδηροπενική αναιμία μπορεί να προκαλέσει αναπτυξιακή καθυστέρηση και συμπεριφορικές διαταραχές, όπως κοινωνικά προβλήματα και ελλιπή συγκέντρωση κατά τη διεκπεραίωση εργασιών. Πώς ανιχνεύει την αναιμία ο παιδίατρος; Συνήθως, η αναιμία διαγιγνώσκεται με μια απλή εξέταση αίματος στην οποία υπολογίζεται η αιμοσφαιρίνη. Αποτελεί μέρος της πλήρους εξέτασης αίματος, κατά την οποία αξιολογούνται το μέγεθος και οι τιμές των ερυθρών αιμοσφαιρίων, καθώς και οι τιμές των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων. Για να εξακριβωθεί το είδος της αναιμίας, ο παιδίατρος μπορεί να ζητήσει κι άλλες διαγνωστικές εξετάσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται το επίχρισμα αίματος, οι τιμές σιδήρου στο αίμα (υπολογίζονται είτε άμεσα είτε έμμεσα με την εξέταση φερριτίνης), η ηλεκτροφόρηση αιμοσφαιρίνης (διαγιγνώσκει τη μεσογειακή αναιμία και τη δρεπανοκυτταρική αναιμία) και, αν κριθεί αναγκαίο, η λήψη μυελού οστών ώστε να διαπιστωθεί αν η κυτταρική παραγωγή είναι φυσιολογική, προκειμένου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της λευχαιμίας. Πώς αντιμετωπίζεται η αναιμία; Η θεραπεία εξαρτάται από την πάθηση. Αν το παιδί έχει σιδηροπενική αναιμία, ο παιδίατρος θα συστήσει συμπληρώματα σιδήρου. Επίσης, μπορεί να συστήσει αλλαγές στη διατροφή (π.χ. μείωση κατανάλωσης γάλακτος). Ο γιατρός μπορεί να υποδείξει συμπληρώματα με φολικό οξύ και βιταμίνη Β12, αν η αναιμία οφείλεται σε ανεπάρκεια αυτών των θρεπτικών στοιχείων. Επίσης, θα πρέπει να παρακολουθεί το παιδί, ώστε να διασφαλιστεί η δέουσα αντιμετώπιση της αναιμίας. Η θεραπεία για τις σοβαρές και χρόνιες αναιμίες εξαρτάται από την περίπτωση. Μερικά παιδιά χρήζουν μετάγγισης. Άλλα χρειάζονται φαρμακοθεραπεία ή σπληνεκτομή, ώστε να αποτραπεί η πρόωρη καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Άλλα παιδιά πρέπει να πάρουν φάρμακα για την καταπολέμηση των μολύνσεων ή για τη διέγερση του μυελού των οστών (ώστε να παραχθούν περισσότερα αιμοκύτταρα). Σε σοβαρές περιπτώσεις μεσογειακής, δρεπανοκυτταρικής και απλαστικής αναιμίας γίνεται μεταμόσχευση μυελού οστών. Σε αυτή τη διαδικασία, τα κύτταρα του μυελού των οστών ενός δότη χορηγούνται ενδοφλεβίως στο παιδί. Έπειτα, τα δωρισμένα κύτταρα μεταναστεύουν στο μυελό των οστών του παιδιού μέσω του αίματος, όπου και αρχίζουν να παράγουν νέα κύτταρα....