Ποιό Είναι Το Πιο Συχνό Σύμπτωμα Της Ενδομητρίωσης : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Ποιό Είναι Το Πιο Συχνό Σύμπτωμα Της Ενδομητρίωσης
Το πιο συχνό σύμπτωμα της ενδομητρίωσης είναι το πυελικό άλγος, το οποίο ενδέχεται να συσχετίζεται με την περίοδο αλλά μπορεί και όχι. Συνήθως, ο πόνος εμφανίζεται 24 έως 48 ώρες πριν την έναρξη της περιόδου και διαρκεί ως το τέλος της εμμηνορυσίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο πόνος είναι πολύ έντονος και επηρεάζει την καθημερινότητα της γυναίκας Η μόνη αξιόπιστη μέθοδος διάγνωσης της ενδομητρίωσης είναι η λαπαροσκόπηση κατά την οποία μέσω μιας μικρής τομής στον ομφαλό εισαγουμε ένα μικρό εξειδικευμένο τηλεσκόπιο (λαπαροσκόπιο) και ελέγχουμε τα ενδοκοιλιακά όργανα. Aνάλογα με τη βαρύτητα της νόσου, η ενδομητρίωση διακρίνεται σε τέσσερα στάδια. Η θεραπεία της ενδομητρίωσης ενδέχεται να είναι φαρμακευτική (αντισυλληπτικά, νταναζόλη, GNRH ανάλογα, κ.ά.) ή χειρουργική ή και συνδυασμός των δύο. Όσων αφορά τη γονιμότητα, η βαρύτητα της νόσου παίζει σημαντικό ρόλο. Όσο πιο βαριά είναι η μορφή της ενδομητρίωσης (στάδιο 3 ή 4), τόσο πιο δύσκολη είναι η επίτευξη εγκυμοσύνης και μπορεί να είναι αναγκαία η λύση της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Από έρευνες έχει βρεθεί ότι τα ποσοστά επιτυχίας γυναικών με σαλπιγγικό πρόβλημα και γυναικών με ενδομητρίωση, που έχουν υποβληθεί σε εξωσωματική είναι παρόμοια....
Πηγή iator.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Ποιές Είναι Οι Αυχενικές Νευρικές Ρίζες
Οι αυχενικές νευρικές ρίζες είναι πολύ ευαίσθητες σε τραυματισμό και αντιδρούν με συμπτώματα μετά από αλλαγή της ατμοσφαιρικής πίεση (αλλάζει ο καιρός) ρευματοειδής αρθρίτιδα, σύνδρομο Chiari, αυχενική δυστονία, όγκος σπονδυλικής στήλης, απόστημα (σπάνια αίτια πόνου στον αυχένα, αλλά πρέπει να αναζητούνται, όταν υπάρχει διαγνωστικό πρόβλημα). Συνεπώς, με την καθημερινή κίνηση των προβληματικών οστών και αρθρώσεων, παραμορφώνονται (πιεζόμενα) τα νεύρα και τα αγγεία. Η παραμόρφωση αυτή εξηγεί και τα συμπτώματα του συνδρόμου. Οι συνηθέστερες αιτίες αυχενικού συνδρόμου: Η πίεση που υφίσταται ο νωτιαίος μυελός ή οι νευρικές ρίζες (νεύρα) που βγαίνουν δεξιά και αριστερά μεταξύ των σπονδύλων, οι οποίες διακλαδίζονται και διαμοιράζονται μέχρι την άκρη των δακτύλων. Μακροχρόνιες φθορές και μεταβολές που οφείλονται στη γήρανση. Άλλα αίτια που μπορεί να πιέσουν την περιοχή του αυχένα (καλοήθεις ή κακοήθεις όγκοι, αγγειακές δυσπλασίες, μεταστάσεις, φλεγμονές κτλ). Διάγνωση Η μεγάλη ποικιλία των πιθανών αιτίων καθιστά σημαντική την κλινική διάγνωση αλλά και το σωστό απεικονιστικό έλεγχο όπως ακτινογραφία ή αξονική ή μαγνητική τομογραφία (αν δεν επαρκεί η απλή ακτινογραφία), ακόμα και με τη βοήθεια οστικού σπινθηρογραφήματος. Προσοχή χρειάζεται στη διαφορική διάγνωση των παραπάνω συμπτωμάτων, μερικά από τα οποία μπορεί να βρούμε εκτός από το αυχενικό σύνδρομο και σε άλλα νοσήματα, όπως του λαβύρινθου, άλλες παθήσεις του αυτιού, οφθαλμολογικά προβλήματα, παθήσεις του καρδιαγγειακού (π.χ. υπόταση), ή κεντρικού νευρικού συστήματος, αιματολογικά ή νοσήματα του μεταβολισμού (π.χ. διαβήτης). Επιπλέον, μπορεί να οφείλονται σε ψυχικά αίτια, στη δράση κάποιων φαρμάκων ή στην κατάχρηση αλκοόλ. Αναγκαία είναι πολλές φορές η συνεργασία του εξειδικευμένου στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης ιατρού, με ιατρούς άλλων ειδικοτήτων για την τελική διάγνωση. Η σωστή και ακριβής διάγνωση του προβλήματος για τους ασθενείς με αυχενικό σύνδρομο είναι πολύ σημαντική, διαφορετικά η όποια θεραπεία μπορεί να αποτύχει, προκαλώντας χρόνια συμπτώματα στα οποία λόγω της απογοήτευσης και της ταλαιπωρίας συχνά προσθέτονται και ψυχογενείς παράγοντες (άγχος, κατάθλιψη), οι οποίοι επιτείνουν το πρόβλημα δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο συμπτωμάτων και άγχους. Θεραπεία Ουσιαστικά δεν υπάρχει θεραπεία του αυχενικού συνδρόμου, αλλά τρόποι εξυγίανσης των συμπτωμάτων του. Στην οξεία φάση, για παράδειγμα, συνιστάται η βραχυχρόνια ακινητοποίηση με αυχενικό κολάρο, προκειμένου να αποφευχθούν οι βίαιες ή υπέρμετρες κινήσεις στον αυχένα, ανάπαυση και λήψη παυσίπονων, αντιφλεγμονωδών και συχνά μυοχαλαρωτικών φαρμάκων. Στη συνέχεια, ανάλογα με την πορεία του ασθενούς, προτείνονται ασκήσεις φυσιοθεραπείας (laser, υπέρηχοι, διαθερμίες) με σκοπό την περαιτέρω ανακούφισή του από τον πόνο και τη χαλάρωση της περιοχής από το μυϊκό σπασμό, με τη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος. Οι ασκήσεις αυτές έχουν στόχο τη βελτίωση της κινητικότητας του αυχένα και των άνω άκρων, που πιθανόν να έχουν επηρεαστεί, και την ενδυνάμωση της περιοχής. Προλαμβάνεται και πώς; Αν οδηγείτε για πολλές ώρες η ...
Πηγή kriti24.gr >>>
Ποιά Είναι Τα Συμπτώματα Της Αιμοσιδήρωσης
Τα συμπτώματα της αιμοσιδήρωσης είναι τα ίδια με εκείνα της πρωτοπαθούς δηλαδή υπογοναδισμός κίρρωση του ήπατος μυοκαρδιοπάθεια σακχαρώδης διαβήτης.Στις κατηγορίες αυτές η ελεγχόμενη ελάττωση των μεταγγίσεων και η έναρξη θεραπείας συνιστάται. Ιογενής ΗπατίτιδαΜετά μετάγγιση εμφάνισης ηπατίτιδας C (1:250). Επίσης, λοιμώξεις με Ebstein-Barr ιό C.M.V. ή ιό ηπατίτιδας Β.Ποσοστό 50% ηπατίτιδας C εξελίσσονται προς χρόνια ενεργό μορφή και 10% δημιουργούν κίρρωση ήπατος. Λοίμωξη με HIVΚίνδυνος από μετάγγιση 1:250.000. Η ελάττωση αυτή της μόλυνσης αποδίδεται στην από το Μάρτιο του 1985 έλεγχο υποχρεωτικό σε όλες τις αιμοδοσίες του HIV-I και HIV-2 με μέθοδο ELISA και Wester blot ανάλυση. Επιβραδυνόμενες αιμολυτικές αντιδράσεις μετά από μετάγγισηΕμφάνιση αντισωμάτων 3-14 ημέρες μετά την μετάγγιση συμβατού αίματος μπορεί να συμβεί σε άτομα που είχαν υποστεί μεταγγίσεις προηγουμένως ή σε έγκυες γυναίκες.Στη διασταύρωση και καθορισμό των ομάδων αίματος η ποσότητα των αντισωμάτων αυτών δεν προσδιορίζονται.Οι αντιδράσεις που προκαλούνται από τα αντισώματα κατά των ερυθρών αιμοσφαιρίων και αυτά προκαλούν πυρετό ίκτερο πτώση ανεξήγητη της συγκέντρωσης της Hb.Πολλές φορές τα αντισώματα αυτά ανιχνεύονται με την άμεση ή έμμεση Coombs. Η επίπτωση της αιμόλυσης αυτης δεν είναι σοβαρή, υποχωρεί βαθμιαία και η αντίδραση Coombs αρνητικοποιείται (Συχνότητα 1:2.500 και λιγότερο). Πορφύρα μετά τη μετάγγιση αίματοςΑντίδραση μετά από μετάγγιση αίματος κυρίως μεσόκοπες γυναίκες που έχουν λάβει σε προηγούμενο χρόνο μεταγγίσεις ή είχαν κατά το παρελθόν πολλές κυήσεις.Οι ασθενείς αυτές αιμορραγούν 5-10 μέρες μετά την μετάγγιση αίματος.Η κλινική εικόνα ποικίλλει από θρομβοπενία χωρίς συμπτώματα έως σοβαρά αιμορραγία (από ελάττωση των αιμοπεταλίων).Το αίτιο την νόσου είναι αντισώματα κατά του ειδικού αντιγόνου των αιμοπεταλίων (platelet specific antigen Zwa), το οποίο προκαλεί και ενεργοποίηση «του καταρράκτου» του συστήματος του συμπληρώματος.Θεραπεία : IV μεγάλες δόσεις ανοσοσφαιρίνη. Αντίδραση στη μετάγγιση εμπύρετη μη αιμολυτικήΑντισώματα κατά HLA-αντιγόνων των μεταγγιζόμενων λευκών σε ποσοστό 1% προκαλούν την παραπάνω αντίδραση.Ασθενείς με πολλές μεταγγίσεις στο παρελθόν και έγκυες γυναίκες εμφανίζουν συχνότερα την αντίδραση αυτή.Αντιμετώπιση του πυρετού με χορήγηση acetaminophen.Οι τυχόν μελλοντικές αντιδράσεις τέτοιου τύπου μειώνονται με την χορήγηση ερυθρών αιμοσφαιρίων χωρίς ύπαρξη λευκοκυττάρων.Σπάνια η εμπύρετη αντίδραση δείχνει βαθμό αιμολυτικής αντίδρασης όταν συμβαίνει στην αρχή της μετάγγισης.Η ΔΙΑΚΟΠΗ Η ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗΣ ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ. Τα άτομα (παιδιά, ενήλικες) που έχουν υποστεί ανοσοκαταστολή (μεταμοσχεύσεις AIDS) εμφανίζουν αντιδράσεις κατά την μετάγγιση που προσβάλλουν το δέρμα, ήπαρ, Γ.Ε.Σ., μυελό των οστών, οι οποίες καταλήγουν σε θάνατο (ποσοστό 90%) και οφείλονται στα μεταγγιζόμενα λεμφοκύτταρα.Ακτινοβολία των κυτταρικών συστατικών του αίματος πριν την μετάγγιση μειώνει τους κινδύνους.Προσοχή : Οι ακτινοβοληθείσες μονάδες αίματος προς μετάγγιση οι οποίες παραμένουν περισσότερο από 24 ώρες, χωρίς να χρησιμοποιηθούν εμφανίζουν αυξημένο Κάλιο (επικίνδυνο για χορήγηση της μετάγγισης σε νεογνά ή παιδιά).Επειδή οι ποσότητες του αίματος συνεχώς αυξάνονται σε παγκόσμια κλίμακα :1. Η αντιμετώπιση και διάγνωση της αναιμίας με φαρμακευτικά μέσα όπου δυνατόν να γίνεται (π.χ. αναιμία Χ.Ν.Α.) πριν χρειασθεί μετάγγιση αίματος.2. Η παρασκευή και χορήγηση αίματος από το ίδιο άτομο στον εαυτό του προεγχειρητικά ή κατά την εγχειρητική περίοδο (αυτόλογη μετάγγιση).3. Ενώ η χορήγηση αίματος από το ίδιο και συγκεκριμένο άτομο αιμοδότη, μειώνει τις παρενέργειες της μετάγγισης....
Πηγή elzoni.gr >>>
Τι Είναι Τα Βιοαπορροφήσιμα Συνθετικά Πλέγματα
Τα βιοαπορροφήσιμα συνθετικά πλέγματα είναι κατασκευασμένα από υλικά τα οποία αποδομούνται με το πέρασμα του χρόνου (σε διάστημα από 6 έως και 36 μήνες, ανάλογα με το είδος). Η ιδιότητά τους να απορροφώνται πλήρως επιτρέπει την τοποθέτησή τους σε μη καθαρό περιβάλλον. Τα δεδομένα που υπάρχουν μέχρι στιγμής, τόσο σε πειραματικό όσο και σε κλινικό επίπεδο, είναι πολύ ενθαρρυντικά για την αποτελεσματικότητα αυτών των νέων πλεγμάτων», τόνισε ο κ. Χατζημαυρουδής. Παράλληλα, επισήμανε ότι τα βιοαπορροφήσιμα συνθετικά πλέγματα υπερέχουν έως ένα βαθμό σε σύγκριση με τα βιολογικά πλέγματα, τα οποία χρησιμοποιούνται από το 2000 και είναι κατασκευασμένα είτε από το χόριο χοίρων είτε από το περικάρδιο βοοειδών. «Λόγω των υλικών κατασκευής τους, τα βιολογικά πλέγματα μπορούν να τοποθετηθούν σε επιμολυσμένο περιβάλλον με σχετική ασφάλεια. Εντούτοις, παρουσιάζουν δύο βασικά μειονεκτήματα: το ιδιαίτερα υψηλό κόστος και το υψηλό ποσοστό υποτροπής της κήλης. Λύση στα προβλήματα των βιολογικών πλεγμάτων προσπαθούν να δώσουν τα βιοαπορροφήσιμα πλέγματα», είπε ο κ. Χατζημαυρουδής. Πάνω από 30.000 εγχειρήσεις ετησίως Οι κήλες των κοιλιακών τοιχωμάτων συμπεριλαμβάνονται στις συχνότερες χειρουργικές παθήσεις, καθώς εμφανίζονται τουλάχιστον στο 2% του γενικού πληθυσμού. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι ετησίως πραγματοποιούνται πάνω από 30.000 εγχειρήσεις για την αποκατάσταση κήλης. Με τον όρο κήλη του κοιλιακού τοιχώματος εννοούμε την παθολογική κατάσταση κατά την οποία τμήμα του περιεχομένου της κοιλιάς, μέσα από μία τρύπα ή από ένα χαλαρό σημείο των κοιλιακών τοιχωμάτων, «βγαίνει» από τη φυσική ανατομική του θέση, προβάλλοντας κάτω από το δέρμα. Τα όργανα που συχνότερα προβάλλουν είναι το λεπτό ή το παχύ έντερο και σπανιότερα η ουροδόχος κύστη, το στομάχι, το ήπαρ και τα έσω γεννητικά όργανα των γυναικών. Ανάλογα με το σημείο εμφάνισής τους διακρίνονται σε βουβωνοκήλες (είναι οι συχνότερες), μηροκήλες (πιο συχνές στις γυναίκες), ομφαλοκήλες, επιγαστρικές και μετεγχειρητικές (αυτές που εμφανίζονται πάνω σε τομές από προηγούμενες επεμβάσεις). Αίτια και αντιμετώπιση Σύμφωνα με τον κ. Χατζημαυρουδή, τα αίτια που οδηγούν στην εμφάνιση μιας κήλης είναι η παχυσαρκία, η χρόνια δυσκοιλιότητα, ο χρόνιος βήχας, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, η υπερτροφία του προστάτη, η χρόνια βαριά άσκηση και χρόνια άρση μεγάλου βάρους, η παρουσία ...
Πηγή makthes.gr >>>
Δημιουργία Σελίδας: 03/01/2017
