Το μεσοθηλίωμα είναι ένας πολύ κακοήθης όγκος. Η ανάπτυξή του οδηγεί βέβαια στον θάνατο και οι θεραπείες που υπάρχουν είναι αναποτελεσματικές. Οι περιπτώσεις όμως που καταγράφονται είναι γενικά πολύ λίγες. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι από την έκθεση σε σκόνη έως την ανάπτυξη του όγκου περνούν 20-30 χρόνια. Έτσι είναι πιθανό αν ένα άτομο μέσης ηλικίας εισπνεύσει αμίαντο να πεθάνει από άλλη αιτία πριν εκδηλωθεί ο συγκεκριμένος . Ο δεύτερος είναι ότι η διάγνωση του μεσοθηλιώματος απαιτεί ιδιαίτερα έμπειρο παθολογοανατόμο. Τις περισσότερες φορές το νεόπλασμα διαγιγνώσκεται ως καρκίνος πνεύμονα χωρίς να χαρακτηρίζεται μεσοθηλίωμα. Το ιστορικό της έκθεσης σε αμίαντο βοηθά ιδιαίτερα στη διάγνωση αλλά και αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο να παρθεί και χρειάζεται «ειδική ανάκριση». Είναι π.χ. δύσκολο να θυμάται ένας αγρότης ότι πριν 30 χρόνια πριόνισε και κάρφωσε πλάκα αμιαντοτσιμέντου για να φτιάξει μια στέγη. Ο χαρακτηρισμός του όγκου ως μεσοθηλίωμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τον άρρωστο, επειδή όπως αναφέρθηκε η θεραπεία πρακτικά δεν αποδίδει. Έχει όμως σημασία στις χώρες εκείνες που ο χαρακτηρισμός του ως επαγγελματική νόσος αποδίδει ιδιαίτερες ή αποζημιώσεις. Στις Η.Π.Α. δόθηκαν μετά από αγωγές πολύ μεγάλες αποζημιώσεις σε ναυτικούς που παρουσίασαν μεσοθηλίωμα και που υπηρετούσαν σε πλοία με σημαία Η.Π.Α. και στα οποία επισκεύασαν εν πλω μονώσεις αμιάντου. Τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί μεσοθηλιώματα που αναπτύσσονται από το περιτόναιο στην κοιλιά. Παλαιότερα είχε θεωρηθεί ότι οι πολύ σπάνιες αυτές περιπτώσεις οφείλονταν σε κατάποση πτυέλων από πνεύμονες που είχαν εισπνεύσει αμίαντο, σήμερα όμως λόγω της αναγνώρισης περισσότερων περιπτώσεων υπάρχει έντονη η υποψία ότι οφείλονται σε κατευθείαν κατάποση των ινών που τρυπούν το τοίχωμα του εντέρου καταλήγοντας στην εξωτερική του επιφάνεια – το περιτόναιο. Ένας πιθανός τρόπος είναι η πόση νερού από δίκτυα που χρησιμοποιούν σωλήνες αμιαντοτσιμέντου. Στους σωλήνες αυτούς δημιουργείται ένα στρώμα αλάτων από το νερό στην εσωτερική τους επιφάνεια, δηλαδή ένας εσωτερικός μονωτικός μανδύας που καθιστά τον σωλήνα ακίνδυνο. Κίνδυνος υπάρχει μόνον όταν προκληθεί φθορά στην εσωτερική επιφάνεια και ο αμίαντος κυκλοφορήσει στο πόσιμο νερό. Στην χώρα μας υπάρχουν δίκτυα ύδρευσης με σωλήνες αμιαντοτσιμέντου και θα πρέπει να αναγνωρισθούν οι προσπάθειες του γιατρού Δ. Γκέλη για να μη χρησιμοποιηθούν το 1990 σωλήνες ύδρευσης από αμιαντοτσιμέντο στο δήμο Κορίνθου. Σύμφωνα με την «Οδηγία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης η εξόρυξη αμιάντου έπρεπε να έχει σταματήσει στην Ευρώπη από το 1990 και με κάποιες καθυστερήσεις τα ορυχεία, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Ελλάδας, έκλεισαν. Στην «Οδηγία» αυτή περιλαμβάνονται και αυστηρές προϋποθέσεις για την ασφάλεια των εργαζομένων σε διαλυτήρια πλοίων ή σε κατεδαφίσεις κτηρίων. Στις Η.Π.Α. η εισαγωγή, κατασκευή και χρήση οποιουδήποτε προϊόντος που περιέχει αμίαντο απαγορεύτηκε από το 1997. Το κοινό έχει ιδιαίτερα ευαισθητοποιηθεί για την παρουσία αμιάντου σε δημόσια κτήρια όπως πχ σχολεία.. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ο κίνδυνος προκύπτει από την καταστροφή του αμίαντου και την παραγωγή σκόνης με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ.κατεδάφιση, ξήλωμα, πριόνισμα ή τρύπημα) και όχι από την «ήσυχη» παραμονή του και ο κίνδυνος αφορά επίσης και τις οικιακές κατασκευές όπου έχει χρησιμοποιηθεί αμίαντος (π.χ. αμιαντοτσιμέντο).Οι κανόνες ασφαλείας που αναφέρονται στην «οδηγία» της ΕΟΚ θα πρέπει να τηρούνται σχολαστικά. Αλλά ακόμα και αν εφαρμοσθούν αυστηρά όλα τα παραπάνω και στη χώρα μας το πρόβλημα θα παραμένει και θα περάσουν 20-30 χρόνια πριν παύσουν να διαγιγνώσκονται μεσοθηλιώματα. Γιώργος Δελίδης Ο Γεώργιος Δελίδης είναι καθηγητής Παθολογικής Ανατομικής και τ. Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Copyright @ 2016 Boro.gr - All rights reserved Το σύνολο του περιεχομένου και των υπηρεσιών του Boro.gr διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση.Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση ή επανεκπομπή του, σε οποιοδήποτε μέσο, μετά ή άνευ επεξεργασίας, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη....