-
-
-
-
-
-
Home - Επικοινωνία - Προσωπικά Δεδομένα
Τι Είναι Τα Παιδιά Με Νεφρωσικό Σύνδρομο
Τα παιδιά με νεφρωσικό σύνδρομο συχνά είναι κουρασμένα, ευερέθιστα, ανορεκτικά και χλωμά. Για να γίνει η διάγνωση, ο γιατρός θα ζητήσει δειγματοληψία ούρων και θα ανιχνεύσει την ύπαρξη πρωτεϊνών με τη χημικώς εμβαπτισμένη ταινία. Αυτό το τεστ είναι σύντομο και απλό. Αν εντοπιστεί υψηλή συγκέντρωση πρωτεϊνών, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει δειγματοληψία ούρων όλο το 24ωρο, ώστε να εξασφαλιστούν πιο ακριβή αποτελέσματα. Επίσης, θα ζητήσει εξετάσεις αίματος, προκειμένου να ανιχνεύσει τις τιμές των πρωτεϊνών στο αίμα και να αξιολογήσει τη νεφρική λειτουργία. Πώς αντιμετωπίζεται το νεφρωσικό σύνδρομο; Τα περισσότερα παιδιά λαμβάνουν από το στόμα ένα στεροειδές φάρμακο, το οποίο καλείται πρεδνισόνη. Η πρεδνισόνη μειώνει τη φλεγμονή των νεφρών και, συνεπώς, την απώλεια πρωτεϊνών από το αίμα. Το παιδί αρχίζει να ανταποκρίνεται στη φαρμακοθεραπεία ύστερα από αρκετές εβδομάδες. Θα πρέπει να λαμβάνει το φάρμακο επί 2-3 μήνες. Ο γιατρός θα σας δείξει πώς πρέπει να παρακολουθείτε τα ούρα του παιδιού και θα υποδείξει το πρόγραμμα χορήγησης της πρεδνισόνης. Θα σας ενημερώσει σχετικά με τις πιθανές παρενέργειες, τις επιπλοκές του νεφρωσικού συνδρόμου και την απαιτούμενη θεραπεία. Ο υποτροπιασμός είναι συνήθης όταν μειώνεται η δόση της πρεδνισόνης ή όταν το παιδί προσβάλλεται από ιογενή λοίμωξη. Η πρεδνισόνη είναι ένα πολύ αποτελεσματικό φάρμακο, αλλά όταν χορηγείται σε μεγάλες δόσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναπόφευκτα προκαλεί παρενέργειες. Στις παρενέργειες συγκαταλέγονται η αύξηση του βάρους, η υπέρταση, η κυκλοθυμία, οι στομαχικές διαταραχές και η ευπάθεια σε λοιμώξεις. Η ανεμοβλογιά είναι ιδιαίτερα σοβαρή αν προσβάλλει το παιδί κατά τη διάρκεια της θεραπείας με στεροειδή. Αν το παιδί έρθει σε επαφή με άτομο που έχει προσβληθεί από ανεμοβλογιά ή αν εμφανίσει ανεμοβλογιά, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρο, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα φάρμακα. Στις πρώτες φάσεις της θεραπείας, όταν η κατακράτηση υγρών είναι σοβαρή, ενδέχεται να κριθεί αναγκαία η χορήγηση διουρητικών, τα οποία συμβάλλουν στην καταπολέμηση του ...
Πηγή babyradio.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Τι Είναι Η Ινσουλινοθεραπεία
Η ινσουλινοθεραπεία είναι απαραίτητο να συνδυάζεται με την κατάλληλη διατροφική αγωγή, διότι σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή γλυκόζη αίματος (υπογλυκαιμία), δηλαδή γλυκόζη αίματος λιγότερο από 70 mg/dl (3.9 mmol/l). Η υπογλυκαιμία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο σε άτομα με διαβήτη, συνήθως λόγω της αναντιστοιχίας στην ισορροπία μεταξύ ινσουλίνης, διατροφής και φυσικής δραστηριότητας. Επομένως, η αποτελεσματική διαχείριση του διαβήτη περιλαμβάνει μια λεπτή ισορροπία της διατροφικής πρόσληψης, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα την υπεργλυκαιμία και αποφεύγοντας την υπογλυκαιμία. Μια συνεπής σε υδατάνθρακες διατροφή αποτελεί την ιδανική προσέγγιση που προτείνεται από αμερικανικές και καναδικές ενώσεις για τον διαβήτη. Η καλύτερη αντιμετώπιση για τη βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου περιλαμβάνει τον συντονισμό των δοκιμών της γλυκόζης του αίματος, της χορήγησης ινσουλίνης και της χρονολόγησης του γεύματος. Η διατροφική φροντίδα αποτελεί καθοριστικό κομμάτι στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 1. Ο διαιτητικός στόχος θα πρέπει να εξατομικεύεται, με βασικό σκοπό τη γλυκαιμική ρύθμιση και την αποφυγή σοβαρών ή πολλαπλών ήπιων/μέτριων υπογλυκαιμιών. Οι βασικότεροι στόχοι της διατροφικής αντιμετώπισης περιλαμβάνουν: Τη σωστή εκπαίδευση στα ισοδύναμα και στο περιεχόμενο των τροφίμων σε υδατάνθρακες, ειδικά στα εντατικοποιημένα σχήματα ινσουλίνης και στις αντλίες. Την αποφυγή ανεπιθύμητων επιπλοκών. Την ύπαρξη αλλαγών στη διατροφή και στον τρόπο ζωής. Την προσαρμογή της ινσουλίνης στη δίαιτα, στο πλάνο γευμάτων και στη σωματική δραστηριότητα. Την επίτευξη επιπέδων γλυκόζης κοντά στις φυσιολογικές τιμές μέσω της δίαιτας σε συνδυασμό με την ινσουλίνη. Την επίτευξη ενός καλύτερου επιπέδου λιπιδίων στο αίμα. Τη γενικότερη βελτίωση της κατάστασης της υγείας των ατόμων με διαβήτη 1. Η δίαιτα στον διαβήτη τύπου 1 θα πρέπει: Να παρέχει ενέργεια (θερμίδες) ανάλογα με τις απαιτήσεις του ατόμου και το επίπεδο δραστηριότητάς του. Να παρέχει μια σταθερή αναλογία υδατανθράκων, με μειωμένα τα απλά σάκχαρα και αυξημένους τους σύνθετους υδατάνθρακες (π.χ. φυτικές ίνες). Να περιέχει αναλογικά λιγότερο λίπος και κυρίως μικρά ποσά κορεσμένων λιπαρών οξέων (από ζωικές τροφές). Να μην είναι υπερβολικά πλούσια σε πρωτεΐνες. Να είναι χαμηλή σε αλάτι. Τι περιμένουμε από τη μελλοντική έρευνα Οι πρόσφατες έρευνες διερευνούν τη σχέση μεταξύ του γονιδιακού πολυμορφισμού του υποδοχέα της βιταμίνης D και του διαβήτη τύπου 1 (Mohammadnejad et al. 2011). Στο επίπεδο αυτό, πιθανόν θα μπορούσε να συμβάλει η μετατόπιση των Τ βοηθητικών κυττάρων. Αν θα μπορούσε να βρεθεί ένας βιοχημικός μηχανισμός που να αποτρέπει την καταστροφή β κυττάρων από το ανοσοποιητικό σύστημα, τότε θα ήταν εφικτό να προληφθεί η έναρξη ή η εξέλιξη του διαβήτη τύπου 1....
Πηγή thesspress.gr >>>
Τι Είναι Η Εκλεκτική Ή Επιλεκτική Αλαλία
Ο όρος «εκλεκτική» ή «επιλεκτική» αλαλία είναι η απουσία λόγου που παρουσιάζει το παιδί σε επιλεγμένα περιβάλλοντα και καταστάσεις, ενώ κανονικά δεν παρουσιάζει καμία γλωσσική διαταραχή. Παρατηρείται σε περίπου 7 στα χίλια παιδιά σχολικής και προσχολικής ηλικίας. Συχνά το παιδί την εκδηλώνει μόνο στο σχολείο, όπου είτε δεν μιλά καθόλου, είτε δεν μιλά σε ορισμένα μόνο πρόσωπα, είτε μιλά χαμηλόφωνα και όταν ορισμένα πρόσωπα δεν είναι κοντά για να το ακούσουν. Όταν η κατάσταση αυτή επιμένει για περισσότερο από ένα μήνα και παρεμβαίνει στη διαδικασία εκπαίδευσης, επιβάλλεται εκτίμηση από τον παιδίατρο-αναπτυξιολόγο, του αναπτυξιακού επιπέδου του παιδιού και της ικανότητας της κοινωνικής του αλληλεπίδρασης. Επίσης, είναι απαραίτητο ο ειδικός να εστιάσει και στην ψυχολογία του παιδιού. Έτσι, θα μπορέσει να διευκρινιστεί εάν υπάρχει κάποιο αναπτυξιακό έλλειμμα ή οποιαδήποτε άλλη διαταραχή κοινωνικής αλληλεπίδρασης ή αγχώδης διαταραχή. Σε συνεργασία με ψυχολόγο και λογοπαιδικό, θα δοθούν οδηγίες παρέμβασης σε γονείς και εκπαιδευτικούς. Απαντά η Κωνσταντίνα Γκόλτσιου, παιδίατρος-αναπτυξιολόγος, (). «με λΕνε άΓγεΛΟ» Ο γιος μου είναι 6 ετών και όταν γράφει χρησιμοποιεί μερικές φορές στην ίδια φράση και μικρά και κεφαλαία γράμματα. Τον διορθώνω αλλά ύστερα από λίγο το ξανακάνει. Θα ήθελα τη γνώμη σας. Απάντηση: Πρώτα απ’ όλα αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να εξηγήσετε στον γιο σας πότε χρησιμοποιούμε κεφαλαία και πότε μικρά γράμματα όταν γράφουμε. Το σημαντικότερο είναι να του κάνετε ξεκάθαρο πως όταν θέλουμε να ξεκινήσουμε μια καινούρια πρόταση χρησιμοποιούμε κεφαλαίο γράμμα ενώ όλα τα γράμματα των λέξεων από τις οποίες αποτελείται πρέπει να είναι μικρά. Πείτε του πως εφαρμόζουμε πάντα το συγκεκριμένο κανόνα και παρατηρήστε ...
Πηγή paidimag.gr >>>
Τι Είναι Η Αντιμετώπιση Της Οξείας Ηπατίτιδας
Η αντιμετώπιση της οξείας ηπατίτιδας είναι συμπτωματική. Στη θεραπευτική προσέγγιση της χρόνιας ηπατίτιδας Β, βασικός στόχος είναι η επίτευξη μακροχρόνιας ιολογικής ύφεσης, ενώ στη χρόνια ηπατίτιδα C στόχος της θεραπείας είναι η εκκρίζωση του ιού. H πρόληψη της λοίμωξης από τους ηπατοτρόπους ιούς στηρίζεται στην ενημέρωση των ομάδων αυξημένου κινδύνου σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης και κυρίως στην εφαρμογή προγραμμάτων εμβολιασμού έναντι των ιών ηπατίτιδας Α και Β. Τα αίτια της χρονίας ηπατίτιδας είναι : • Xρονία ιογενής ηπατίτιδα (HBV, HCV, HDV) • Λήψη φαρμάκων, βοτάνων ή έκθεση σε τοξικές ουσίες • Kατάχρηση αιθυλικής αλκοόλης • Mη αλκοολική στεατοηπατίτιδα • Aυτοάνοσες ηπατίτιδες (I, II, χωρίς αυτοαντισώματα) • Πρωτοπαθής χολική κίρρωση • Πρωτοπαθής σκληρυντική χολαγγειίτιδα • Nόσος Wilson • Aιμοχρωμάτωση, πρωτοπαθής ή δευτεροπαθής • Έλλειψη α1 αντιθρυψίνης • Yπερθυρεοειδισμός • Eντεροπάθεια από δυσανεξία στη γλουτένη • Nόσος του Addison • Kρυψιγενής Τα αίτια της χρονίας ηπατίτιδας μπορεί να οδηγήσουν σε κίρρωση ήπατος. Η κίρρωση του ήπατος αναφέρεται σε διαταραχή της αρχιτεκτονικής του ήπατος που χαρακτηρίζεται από διάχυτη ίνωση και παρουσία αναγεννητικών όζων. Η κίρρωση του ήπατος επιπλέκεται από εκδηλώσεις πυλαίας υπέρτασης και ηπατικής ανεπάρκειας. Όλοι οι κιρρωτικοί ασθενείς πρέπει να υποβάλλονται σε ενδοσκόπηση για την διάγνωση των κιρσών οισοφάγου. Ο κιρρωτικός ασθενής με ασκίτη πρέπει να παρακεντάται επί πυρετού και σε κάθε αιφνίδια επιδείνωση της γενικής του κατάστασης. Για την θεραπεία του ασκίτη συνιστάται μείωση της πρόσληψης άλατος και χορήγηση σπιρονολακτόνης, με ή χωρίς φουροσεμίδη. Ολική εκκενωτική παρακέντηση πρέπει να επιχειρείται σε μεγάλο ή ανθεκτικό στα διουρητικά ασκίτη. Πρέπει να συνοδεύεται πάντοτε από ενδοφλέβια έγχυση λευκωματίνης (8 gr/lt ασκίτη). Οι λοιμώξεις (πχ αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα, συχνά χωρίς πυρετό), τα φάρμακα (πχ βενζοδιαζεπίνες, διουρητικά) και η αιμορραγία του πεπτικού αποτελούν τις συχνότερες αιτίες αιφνίδιας επιβάρυνσης του κιρρωτικού ασθενούς. Περισσότερες από το 90% των περιπτώσεων ηπατοκυτταρικού καρκίνου (ΗΚΚ) αναπτύσσεται σε κιρρωτικό ήπαρ, αποτελώντας την κυριότερη αιτία θανάτου σε κιρρωτικούς ασθενείς. Η εμφάνιση ΗΚΚ κάθε χρόνο είναι: 2% σε HBV, 3-8% σε HCV και 1-3% σε αλκοολική κίρρωση. Η εξέλιξη των απεικονιστικών μεθόδων έχει βοηθήσει στη διερεύνηση των νοσημάτων του ήπατος, κυρίως των εστιακών (καλοήθων και νεοπλασματικών). Συχνά, είναι απαραίτητη η χρήση συνδυασμών απεικονιστικών εξετάσεων, ενώ η συνεκτίμηση των κλινικών και εργαστηριακών ευρημάτων είναι απαραίτητη. Η χολόσταση αναφέρεται στο σύνολο των κλινικών, βιοχημικών και ιστολογικών εκδηλώσεων που οφείλονται σε ελάττωση ή αναστολή της χολικής ροής. Η χολή συσσωρεύεται στα ηπατοκύτταρα και στις χοληφόρους οδούς, ενώ στο αίμα κατακρατούνται τα συστατικά που φυσιολογικώς απεκκρίνονται στη χολή. Η χολόσταση μπορεί να οφείλεται σε βλάβη εντοπιζόμενη σε οποιοδήποτε σημείο της χολικής απέκκρισης, από τη μεμβράνη του ηπατοκυττάρου μέχρι το φύμα του Vater. Η χολόσταση από μηχανική άποψη διακρίνεται σε ενδοηπατική και εξωηπατική. Η ενδοηπατική χολόσταση αναφέρεται στα νοσήματα, που παραβλάπτουν την χολική παραγωγή ή απέκκριση (λόγω δυσλειτουργίας των ηπατοκυττάρων) ή την ενδοηπατική ροή της λόγω βλάβης των μικρών χοληφόρων. H εξωηπατική χολόσταση (αποφρακτικός ίκτερος), οφείλεται σε απόφραξη των μεγάλων χοληφόρων πόρων. H διάκριση είναι σημαντική για τη διαφορική διάγνωση και την αντιμετώπιση του αιτίου της χολόστασης. Η εξωηπατική χολόσταση αντιμετωπίζεται με ενδοσκοπική ή χειρουργική παρέμβαση, ενώ η ενδοηπατική με φαρμακευτική αγωγή. Η κλινική και η εργαστηριακή εικόνα είναι χρήσιμες στην διαγνωστική προσέγγιση ασθενή με νοσήματα των χοληφόρων. Η Ενδοσκοπική Παλίνδρομη Χολαγγειογραφία έχει επιπλοκές (περίπου 5%) και δεν πρέπει σήμερα να χρησιμοποιείται για αμιγώς διαγνωστικούς σκοπούς. Όμως, οι δυνατότητες λήψης υλικού για ιστολογική και κυτταρολογική εξέταση καθώς και άμεσης, σε ένα χρόνο, εφαρμογής θεραπείας την καθιστούν συχνά πρώτη επιλογή....
Πηγή iator.gr >>>