Η άμβλωση είναι νόμιμη στην χώρα έως την 12η εβδομάδα κύησης, αλλά η έλλειψη παιδείας και πρόσβασης σε ιατρικές υπηρεσίες σημαίνει ότι πολλές γυναίκες στρέφονται προς την μαύρη αγορά. «Αν κοιτάξει κανείς το εργατικό δυναμικό της βιομηχανίας ένδυσης, θα διαπιστώσει ότι το 85% είναι γένους θηλυκού, κατά κύριο λόγο σε αναπαραγωγική ηλικία. Σχεδόν όλες οι εργαζόμενες έχουν προσληφθεί με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις και δεν μπορούν να ανακοινώσουν στα αφεντικά τους ότι είναι σε ενδιαφέρουσα διότι δεν θα τους ανανεώσουν το συμβόλαιο, ως εκ τούτου αναζητούν τρόπους διακοπής της κύησης. Και όταν μιλάμε για διακοπή κύησης στην Καμπότζη, δεν αναφερόμαστε σε κανονικές ιατρικώς υποβοηθούμενες αμβλώσεις». Η ανικανότητα των εργαζομένων να συνδικαλιστούν αποτελεί σοβαρό λόγο ανησυχίας. «Βλέπουμε την χρήση παραστρατιωτικών δυνάμεων εναντίον εργαζομένων στην Ινδονησία και την Καμπότζη», επισημαίνει η Bhattacharjee. «Έχουν σημειωθεί θάνατοι εργαζομένων, τραυματισμοί ή άδικες κρατήσεις και παρόλα ταύτα, οι φίρμες έχουν την δυνατότητα να προχωρήσουν και να εξασφαλίσουν την παραγωγή τους όποτε το θελήσουν». Αν και η H&M δεν απαγορεύει ρητά το συνδικαλίζεσθαι, οι ακτιβιστές λένε ότι η εταιρεία καθιστά σχεδόν αδύνατο για οποιονδήποτε, να το πράξει. Η Bhattacharjee εξηγεί ότι οι γυναίκες είναι τόσο καταπονημένες από την δουλειά τους, που συνήθως δεν έχουν την ενέργεια ή τον χρόνο να προσέρχονται στις συνελεύσεις των σωματείων. «Ο ρόλος της H&M θα συνίστατο στο να επιτρέπει τον συνδικαλισμό, κι όχι να λέει ‘μπορείτε να οργανωθείτε σε σωματείο’ αλλά στην πράξη να κάνει το εγχείρημα δύσκολο. Πρέπει να μας αποδείξουν ότι είναι εφικτός ο συνδικαλισμός, αν πραγματικά σέβονται την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι». Για πολλούς εργαζόμενους είναι δύσκολο να βρεθεί διέξοδος. Όπως υπογραμμίζει ο Moeun, «οι βραχυπρόθεσμες συμβάσεις μοιάζουν σαν μία χειροπέδη στον καρπό. Ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί όλους τους όρους που θέτουν οι εργοδότες του. Διαφορετικά, δεν θα του ανανεώσουν το συμβόλαιο. Η άλλη χειροπέδη είναι το χαμηλό ημερομίσθιο. Οι εργάτες δεν μπορούν να επιβιώσουν με 140 δολάρια μηνιαίως, έτσι πρέπει να εργάζονται υπερωριακά». «Ακόμη κι όταν κάποιος δεν είναι αρκετά καλά, ακόμη κι αν τα παιδιά του είναι άρρωστα, πρέπει να πιέσει τον αυτό του να δουλέψει, διαφορετικά δύσκολα θα αντεπεξέλθει στα μηνιαία του έξοδα. Έτσι, καταλήγεις να τρως λιγότερο να δουλεύεις γρηγορότερα και για περισσότερες ώρες. Κι αν θελήσεις να απελευθερωθείς από αυτές τις χειροπέδες, διαμαρτυρόμενος για υψηλότερες αμοιβές ή καλύτερες συνθήκες εργασίας, τότε θα υποφέρεις », καταλήγει. Πηγή: tvxs.gr/...