Η γήρανση, πιστεύουν, είναι μια διεργασία απάρνησης του σώματος χάριν της αναπαραγωγής. Η συμβολή του γενετικού οπλισμού είναι μια παράμετρος για τη μακροβιότητα, η άλλη είναι το περιβάλλον, με την πρώτη να διαμορφώνει την κατάσταση κατά 20%-25%. Στο πλαίσιο ιχνηλάτησης του γενετικού παράγοντα έχουν επιστρατευθεί προσφιλή για τους επιστήμονες πειραματόζωα. Π.χ., ένα μικρό σκουλήκι, το Gaenorabditis elegans, έχει ένα γονίδιο, το age, μια παραλλαγή του οποίου αυξάνει το όριο ζωής του σκουληκιού κατά 40%-100%. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις ξιδόμυγες, στις οποίες βρέθηκε ότι 17 γονιδιακοί συνδυασμοί τούς προσδίδουν επιπλέον 100 ημέρες ζωής, υπερβολικά πολύ για τον χρόνο που ζουν. Αλλά και στα ποντίκια αποκαλύφθηκαν διάφορα γονίδια, όπως λ.χ. το IGF-1και το SIRT1, που σχετίζονται με τη μακροβιότητά τους. Με τον άνθρωπο όμως τι γίνεται; Διότι το σκουλήκι λ.χ. δεν έχει πνευμόνια, οι μύγες δεν είναι θηλαστικά και τα ποντίκια δεν είναι άνθρωποι. Πόσο χρήσιμα είναι λοιπόν τέτοια πειραματόζωα; Τα γονίδια στα οποία αναφερθήκαμε υπάρχουν και στον άνθρωπο με κάποια τροποποιημένη μορφή και είναι μια βάση ανίχνευσης του φαινομένου και στο είδος μας, που δεν είναι το καταλληλότερο πειραματόζωο. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι τα κύτταρά μας ανανεώνονται και πολλά έχουν μικρότερη ηλικία από του οργανισμού μας· και γι' αυτό είμαστε μωσαϊκά κυττάρων ποικίλων ηλικιών. Αναζητώντας τα «ένοχα» γονίδια Πέραν τούτων οι ερευνητικές προσπάθειες οδήγησαν στην ενοχοποίηση πάνω από 20 γονιδίων, όπως λ.χ. τα p16, p21, το S0D, που επιβεβαιώθηκε ως κρίσιμο και στις μύγες, η παραλλαγή ε2 του γονιδίου της ApoE (απολιποπρωτεΐνης Ε), που βρίσκεται σε μεγάλη συχνότητα στους αιωνόβιους κτλ. Τελευταία ταυτοποιήθηκε και μια περιοχή του 17ου χρωμοσώματος, 900.000 βάσεων, παραλλαγή της οποίας βρίσκεται σε ποσοστό 20% στους Ευρωπαίους ενώ πολύ σπάνια στους Αφρικανούς, και πιστεύεται ότι συμβάλλει στη μεγαλύτερη μακροβιότητα των πρώτων. Αλλα γονίδια που σχετίζονται είναι λ.χ. εκείνα του HLA (ανοσοποιητικού) συστήματος, των ενζύμων αντιγραφής του DNA, της μορταλίνης, του μεταγραφικού παράγοντα MORF-4 κτλ. Σημαντική είναι και η παρατήρηση για το βιολογικό ρολόι που ρυθμίζει πόσες φορές μπορούν να διαιρεθούν τα κύτταρα ενός οργανισμού. Π.χ., τα εμβρυϊκά κύτταρα ανθρώπου διαιρούνται στον δοκιμαστικό σωλήνα 60-80 φορές ενώ κύτταρα ηλικιωμένων μόνο 0-20 φορές. Σε είδη επίσης που ζουν λίγο όπως τα ποντίκια τα κύτταρά τους διαιρούνται 10-15 φορές ενώ άλλων ειδών όπως η χελώνα 100 φορές· η χελώνα του Δαρβίνου - την πήρε από ...