Τα αντισώματα είναι πρωτεΐνες οι οποίες καταστρέφουν μικρόβια και ιούς, ενώ τα αυτοαντισώματα είναι πρωτεΐνες οι οποίες για άγνωστο λόγο στρέφονται εναντίον των υγιών κυττάρων του ίδιου του οργανισμού και τα καταστρέφουν. Η μέτρηση των αυτοαντισωμάτων θα μπορούσε να αποτελέσει ένα προγνωστικό παράγοντα για εκείνους που κάποια στιγμή στη ζωή τους θα εμφανίσουν διαβήτη τύπου 1 αλλά αυτό δεν έχει πρακτική σημασία διότι: 1) η συχνότητα που βρίσκονται αυξημένα είναι μικρή, και 2) ακόμα και αν μπορούσε να προβλεφθεί ο διαβήτης τύπου 1 δεν θα ήταν δυνατόν να αποτραπεί η εμφάνιση του (όπως συμβαίνει στον διαβήτη τύπου 2) διότι είναι άγνωστος ο μηχανισμός ο οποίος τον προκαλεί. Σε γενικές γραμμές, αν ο άνδρας έχει διαβήτη τύπου 1 οι πιθανότητες να αναπτύξει το παιδί του διαβήτη είναι 1 στις 17. Αν η γυναίκα έχει διαβήτη τύπου 1 και γεννήσει πριν την ηλικία των 25 χρόνων οι πιθανότητες να αναπτύξει το παιδί της διαβήτη είναι 1 στις 25, ενώ αν γεννήσει μετά τα 25 της χρόνια οι πιθανότητες είναι 1 στις 100. Ο διαβήτης τύπου 2 έχει ισχυρότερη σύνδεση με το θετικό οικογενειακό ιστορικό από ότι ο διαβήτης τύπου 1, αν και η εμφάνιση του επίσης εξαρτάται από παράγοντες του περιβάλλοντος. Η παγκόσμια έκρηξη σήμερα του διαβήτη τύπου 2 οφείλεται στην αύξηση της παχυσαρκίας και στην καθιστική ζωή. Η παχυσαρκία συνήθως εμφανίζεται ομαδικά σε οικογένειες, και οι οικογένειες έχουν παρόμοιες συνήθειες φαγητού και άσκησης. Είναι επομένως δύσκολο να πει κανείς για τον διαβήτη τύπου 2 αν ευθύνεται η γενετική προδιάθεση ή το περιβάλλον, το πιθανότερο είναι ότι ευθύνονται και τα δύο. Γενικά, αν κάποιος έχει διαβήτη τύπου 2 ο οποίος είχε διαγνωσθεί πριν την ηλικία των 50 χρόνων, η πιθανότητα να εμφανίσει το παιδί του διαβήτη είναι 1 στις 7 ενώ αν είχε διαγνωσθεί μετά τα 50 η πιθανότητα είναι 1 στις 13. Επίσης, η πιθανότητα να εμφανίσει το παιδί διαβήτη τύπου 2 είναι μεγαλύτερη αν ο γονέας με διαβήτη είναι η μητέρα παρά ο πατέρας. Επηρεάζει η οικονομική κρίση την εξέλιξη της νόσου ή ακόμη, μήπως έχει παρατηρηθεί αύξηση των περιστατικών; Η οικονομική κρίση σαφέστατα οδηγεί στην αύξηση των καινούργιων περιστατικών διαβήτη τύπου 2 αλλά συγχρόνως δημιουργεί συνθήκες κάκιστης ρύθμισης του προϋπάρχοντος διαβήτη και επομένως αύξησης της συχνότητας και βαρύτητας των χρόνιων επιπλοκών. Δεν είναι περίεργο ότι μια πρόσφατη δημοσίευση (Απρίλιος 2016) σε ένα μεγάλο ιατρικό περιοδικό έδειξε ότι διεθνώς η αύξηση του διαβήτη τύπου 2 από το 1980 μέχρι σήμερα τετραπλασιάσθηκε, αλλά η αύξηση αυτή ήταν μεγαλύτερη και ταχύτερη σε χώρες χαμηλού εισοδήματος από ότι σε πλούσιες χώρες. Τα οικονομικά προβλήματα: (1) Δημιουργούν συνθήκες για διατροφή κακής ποιότητας και επομένως αύξησης του βάρους ενώ συγχρόνως μειώνουν τις δυνατότητες άσκησης σε καλά οργανωμένα γυμναστήρια. Σε άτομα με διαβήτη, η φυσική κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί μέχρι και 40% μετά από 20 εβδομάδες συστηματικής αερόβιας άσκησης με αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση του κινδύνου εμφάνισης επιπλοκών από την καρδιά και τα αγγεία. (2) Αυξάνουν κατακόρυφα το άγχος και το stress και οδηγούν σε κατάθλιψη η οποία είναι καταστροφική για την πορεία του διαβήτη. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η δυσαναλογία μεταξύ αυξημένων απαιτήσεων στην εργασία και μείωση της υλικής και ηθικής ανταπόδοσης, αλλά και η ανεργία, οι κακές εργασιακές συνθήκες (κάκιστες υποδομές, ελλείψεις υλικών, κακές συμπεριφορές από προϊστάμενους και συναδέλφους) και οι απολύσεις ατόμων οι οποίοι είναι σε παραγωγική ηλικία με δεδομένη οικογενειακή κατάσταση και υποχρεώσεις, δημιουργούν προσωπικά αδιέξοδα τα οποία είναι δύσκολο να ξεπερασθούν. Το πρόβλημα είναι τεράστιο σε χώρες οι οποίες δε φρόντισαν ποτέ, με σωστούς και καλά σχεδιασμένους πολιτικούς χειρισμούς, να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να δοθούν εναλλακτικές λύσεις σε ανθρώπους που αναγκάζονται να βιώσουν τέτοιες καταστάσεις στη ζωή τους. (3) Λόγω υψηλότερου κόστους των νέων φαρμάκων, μειώνεται η οικονομική δυνατότητα των ασθενών να ρυθμίσουν ικανοποιητικά τον διαβήτη τους με σωστούς και στοχευμένους συνδυασμούς. Αποτέλεσμα θα είναι η κατακόρυφη αύξηση των χρόνιων επιπλοκών του διαβήτη και επομένως του κόστους για την υγεία στα χρόνια που έρχονται. Εκτός όμως από αυτό, η ανεπαρκής ρύθμιση του διαβήτη και η δημιουργία σοβαρών επιπλοκών βλάπτουν γενικότερα τη λειτουργία των υπηρεσιών της χώρας άρα και την οικονομία της. Για παράδειγμα, διαβητικοί ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια, καρδιοπάθεια ή συνεχείς υπογλυκαιμίες είναι λιγότερο παραγωγικοί στη δουλειά τους και αναγκάζονται να λείπουν συχνότερα με αναρρωτικές άδειες ή για νοσηλείες. (4) Ένας παράγων που φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2 είναι η μόλυνση της ατμόσφαιρας. Πρόσφατη μελέτη (27 Οκτωβρίου 2016) έδειξε ότι η μείωση των ρύπων στην ατμόσφαιρα μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της εμφάνισης διαβήτη κατά 13%, γεγονός το οποίο μεταφράζεται σε μείωση του κόστους για την υγεία κατά 4.51 δισεκατομμύρια Ευρώ ανά έτος. Όμως, οι προσπάθειες που γίνονται για βελτίωση αυτής της κατάστασης, είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Στις μεγαλουπόλεις, η τσιμεντοποίηση κάθε τετραγωνικού του εδάφους και η έλλειψη πρασίνου στερεί από τους πολίτες όχι μόνο το οξυγόνο αλλά και την ευκαιρία να βρουν διεξόδους για τη μείωση του stress το οποίο βρίσκεται πίσω από κάθε είδους νόσημα, από τις κοινές λοιμώξεις και το διαβήτη μέχρι τις καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά επεισόδια και τους καρκίνους. (5) Η χρόνια αύξηση του stress μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της διάρκειας (λιγότερο από 6 ώρες την ημέρα) ή στον κατακερματισμό του ύπνου. Σε αυτό το πλαίσιο ανήκει και η “υπνική άπνοια” (επαναλαμβανόμενα αιφνίδια επεισόδια ασφυξίας κατά τη διάρκεια του ύπνου και αφύπνιση) χαρακτηριστικό της παχυσαρκίας. Οι καταστάσεις αυτές, αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, θεωρούνται ότι συμβάλλουν σημαντικά στην εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2 Γιατί είναι από τις πιο συνδεδεμένες ασθένειες με αυτό που συνηθίζουμε να λέμε“life style”; Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 αποτελεί μια παγκόσμια «επιδημία» με τον αριθμό των κρουσμάτων να υπολογίζεται σήμερα στα 387 εκατομμύρια και με προοπτική να αυξηθεί πάνω από 592 εκατομμύρια μέχρι το 2035.Το τραγικό όμως είναι ότι 40% από αυτά βρίσκονται στο στάδιο του προ-διαβήτη (όταν η γλυκόζη αυξάνει σημαντικά μόνο μετά το φαγητό) και είναι αδιάγνωστα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται επιπλοκές από την καρδιά και τα αγγεία. Έχει υπολογισθεί ότι το 1/3 των αμερικανών έχει μεταβολικό σύνδρομο το οποίο είναι συνδυασμός παχυσαρκίας, υπέρτασης, αύξησης των λιπιδίων και διαβήτη τύπου 2 (στο στάδιο του προ-διαβήτη ή του κλινικά έκδηλου διαβήτη). Με βάση πρόσφατα στοιχεία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Διαβήτη (IDF) υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη ο αριθμός των ασθενών με διαβήτη είναι 52 εκατομμύρια (1 στους 13 ενήλικες) και η επίπτωση του διαβήτη 7.9%. Στην Ελλάδα, η μελέτη “ATTIKA” έδειξε ότι η επίπτωση του διαβήτη είναι στο 12.9% (13.4% στους άνδρες και 12.4% στις γυναίκες). Η ραγδαία αύξηση του διαβήτη οφείλεται στην αλλαγή του τρόπου ζωής, με αποτέλεσμα την αύξηση της παχυσαρκίας και την έλλειψη άσκησης. Ο διαβήτης τύπου 2, ανήκει στα νοσήματα “διαταραχής συμπεριφοράς” κατά τα οποία ο ασθενής να χαράζει την πορεία του στη ζωή με βάση ανορθόδοξες πρακτικές. Το stress και το άγχος έχουν εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στη ζωή μας. Εάν η ψυχοσύνθεση παρουσιάζει ...