Η ίδρυση της μονής, που είναι σε μέγεθος από τις μικρότερες του Αγίου Όρους, τοποθετείται ιστορικά στον 14ο αιώνα και αναφέρεται ως ιδρυτής της ο μοναχός Γρηγόριος, μαθητής και υποτακτικός του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου. Το καθολικό, που χρονολογείται στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Νικολάου. Οι Πατέρες της μονής λίαν φιλόξενοι, ανεπιτήδευτοι, ανεξίκακοι, ωσάν μοναχοί ομοιάζουν! Ο αγώνας τους διαρκής και άοκνος, μάχονται μεταξύ της «Ψυχογένεσις» και της «Ψυχοθεραπείας» του Hausherr, ανάμεσα στο «είναι» και στο «εννοηματικό σύστοιχο» του Husserl, ανάμεσα στο «εμέ τραχηλοκοπείσθαι μόνον» και στο «πάντας τραχηλοκοπηθήναι» του Επίκουρου. Και τότε, με τέτοια θεάματα εμπειρικά, αποδέσμευσα την ουτιδανή πτωμαΐνη του σαρκίου μου, μάλλον, δε, αυτής της καρδιάς μου, και αναλογίσθηκα και πάλιν και πολλάκις τον Ψηλορείτη: «Προσπάθησα πάντα ν’ αφήνω την καθημερινή ζωή να περνά μέσα μου με την ορμή των εξαιρετικών γεγονότων. Να κοιτάζω τ’ άστρα, ν’ αγκαλιάζω μια γυναίκα, να πίνω ένα ποτήρι δροσερό νερό, να τρώγω μία φέτα ψωμί, μου προξενούσαν πάντα παρθένα συναισθήματα, μια ταραχή καθώς μπροστά σε θάμα». Η σοφία του κόσμου Στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου αντηχούσε εκείνο το παράγγελμα του Κινέζου αυτοκράτορα, που είχε γράψει στο λουτρό του: «Ανανεώνου κάθε πρωί!». Από το μοναστήρι αυτό ατενίζεις τον κόσμο μέσω της πνευματικής παγιότητος, επειδή προδικάζεις την αδυσώπητη ρικνότητα των προθέσεών σου, επειδή, από το μοναστήρι αυτό, ακόμη και η αλμύρα της υδαρούς θαλάσσης γλυκία καθίσταται. Εδώ η απελπισία μεταμορφώνεται σε προνόμιο, η χλίανσις σε ...