Η αντονιονική αποξένωση είναι χαρακτηριστική, η ερημιά συμβολική, το τοπίο της ψυχής. Και ο φόβος έρχεται από το εσωτερικό, οι άνθρωποι ξένοι ιδίως με τον εαυτό τους. Αυτός είναι απόλυτα σύγχρονος, κοινωνιολογικός, ανθρωπολογικός, φιλοσοφικός, ψυχαναλυτικός προσδιορισμός. Εκείνο ιδίως που μετράει, στην κινηματογραφική ροή της ταινίας, είναι ο χρόνος. Πώς τον βιώνουν οι θεατές και πώς οι ήρωες, πώς τον απορροφά η κινηματογραφική μυθοπλασία. Είναι βιοχρόνος, συναισθηματικός χρόνος, είναι χρόνος συνδεδεμένος με τον χώρο. Αυτό είναι μια σημαντική αισθητική και εννοιολογική πρόταση, κάτι νέο για τον ελληνικό κινηματογράφο. Τα λιτά μέσα που αξιοποιήθηκαν για να γυριστεί ο «Κοινός τόπος», δεν επηρέασαν καθόλου τις προθέσεις της σκηνοθέτιδας ή το τελικό αποτέλεσμα. Χάρηκα που είδα ένα τέτοιο φιλμ, που συνδυάζει την καλλιτεχνική ποιότητα και τον στοχασμό με τις δομές ενός ανείπωτου ψυχολογικού θρίλερ. Λογικά θα επανέλθω και πολύ σύντομα μάλιστα. Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» στις 13 Νοεμβρίου 2016 ΕΤΙΚΕΤΕΣ ...