Τα ελληνικά αποθέματα χρυσού είναι εκτεθειμένα στον έλεγχο των δανειστών. Το σύνολο της δημόσιας περιουσίας μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κατάσχεσης ή αναγκαστικής εκτέλεσης εκ μέρους των δανειστών. Τον ειδικό λογαριασμό, στον οποίο εγγράφονται οι δόσεις από τη δεύτερη δανειακή σύμβαση και τα πρωτογενή πλεονάσματα που δημιουργούνται από τις θυσίες των Ελλήνων, δεν μπορεί να τον διαχειρισθεί η ελληνική κυβέρνηση, παρά μόνο μετά από έγκριση των δανειστών. Την ίδια ώρα, ένας συρφετός Ευρωπαίων πολιτικών αξιωματούχων, εκπροσώπων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, γραφειοκρατών, οικονομικών παραγόντων και ξένων δημοσιογράφων επεμβαίνουν ωμά στην εσωτερική δημόσια ζωή ή ελεεινολογούν σε βάρος του ελληνικού λαού. Δεν διστάζουν, κατευθύνοντας μια συστηματική προπαγάνδα τρόμου, να υποδεικνύουν, ποια ελληνικά πολιτικά κόμματα πρέπει να κυβερνούν για να διασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα και ποια πολιτικά κόμματα απορρίπτουν ως επικίνδυνα για τη σταθερότητα της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν τους Έλληνες πολίτες τεμπέληδες και ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους, έστω και αν κατά καιρούς αναγνωρίζουν ότι στην Ελλάδα συντελείται η πιο μεγάλη και πυκνή σε χρόνο δημοσιονομική προσαρμογή παγκοσμίως ή ομολογούν, άλλοτε, κυνικά ότι κάνουν λάθη στις οικονομικές συνταγές τους. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης επιβλήθηκαν εξοντωτικοί οικονομικοί όροι. Δύο χρόνια μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών, ο Λόϋντ Τζωρτζ ανακοίνωσε για λογαριασμό των νικητριών δυνάμεων ότι η Γερμανία έπρεπε να καταβάλλει, ως πολεμικές επανορθώσεις, το ιλιγγιώδες ποσό των 130 δις χρυσών μάρκων. Οι πρώτες δόσεις έπρεπε να καταβληθούν σε μικρό χρόνο μετά τις ανακοινώσεις. Παρά τις προειδοποιήσεις νουνεχών ανθρώπων από το στρατόπεδο των νικητών, ότι το πρόγραμμα των πολεμικών επανορθώσεων δεν ήταν δυνατό να τηρηθεί, τίποτε δεν άλλαξε στις αποφάσεις. Η Γερμανία εισήλθε σε μια τραχεία οικονομική ζωή και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης σε φθίνουσα τροχιά. Όταν το 1932 η συνδιάσκεψη της Λωζάνης αποφάσισε ουσιαστικά το τέλος της καταβολής των γερμανικών επανορθώσεων, ο Χίτλερ βρισκόταν ήδη προ των πυλών της εξουσίας. Με επιχείρημα τον πραγματικό κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας και με εκβιασμό την πιθανή έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ, οι διεθνείς πιστωτές ανέλαβαν τη στήριξη της χώρας μας, επιβάλλοντας την εφαρμογή μιας καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, που συνίσταται στην εξοντωτική δημοσιονομική προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και στη βίαιη εσωτερική υποτίμηση. Τα αποτελέσματα είναι ήδη οδυνηρά. Η Ελλάδα έχει πέσει στην περιδίνηση μιας βαθειάς ύφεσης. Μέσα σε τέσσερα χρόνια το εθνικό της εισόδημα έχει μειωθεί κατά 25%. Το χρέος της και η δανειακή της εξάρτηση έχουν αυξηθεί. Τα εισοδήματα έχουν συνθλιβεί, το 1/3 του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, 500 χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται, η μεσαία τάξη καταστρέφεται, το δημόσιο βρίσκεται σε πραγματικό καθεστώς χρεοστασίου. Η ανεργία μέσα στο τρέχον έτος θα αγγίξει το 30%. Το ...