Τα ΕΛΛΠΕ δεν είναι μια τυχαία δημόσια επιχείρηση. Είναι μια επιχείρηση που ακριβώς λόγω του ότι ελέγχεται περιουσιακά από το Δημόσιο ευνοήθηκε σκανδαλωδώς. Για όσους δεν θυμούνται, διαθέτει, με κεφάλαια του Ελληνικού Δημοσίου, το καλύτερο από τεχνολογική άποψη διυλιστήριο της Ελλάδας και το δεύτερο καλύτερο μεταξύ των ανταγωνιστών της στη Μεσόγειο (με βάση τον δείκτη ευελιξίας Nelson). Συγχωνεύθηκε με την ΕΚΟ και απέκτησε μονοπωλιακή σχεδόν θέση στη διύλιση και αποθήκευση στα Βαλκάνια και στη Βόρεια Ελλάδα. Εξαγόρασε τους αποθηκευτικούς χώρους της εταιρείας Μαμιδάκη στη Θεσσαλονίκη και ισχυροποίησε τη θέση της. Διαθέτει ένα ισχυρότατο δίκτυο εμπορίας μέσω του πρώην δικτύου των πρατηρίων της ΕΚΟ. Διαθέτει αφθονία αποθηκευτικών χώρων στη Νότια Ελλάδα, με αποτέλεσμα παρέχοντάς το στις εταιρείες εμπορίας, ως κάλυψη των υποχρεώσεών τους για διαφύλαξη στρατηγικών αποθεμάτων 90 ημερών, μαζί με το πετρέλαιο σε διαδικασία διύλισης, να ισχυροποιεί την πελατειακή της βάση. Κατά καιρούς απέκτησε χωρίς διαγωνισμό την αποκλειστική προμήθεια του Ελληνικού Στρατού και ορισμένων αεροδρομίων της χώρας. Για λόγους που το Ελληνικό Δημόσιο γνώριζε, τέλος, απέκτησε ουσιαστικό μερίδιο στην εταιρεία διαχείρισης του φυσικού αερίου. Αυτή την εταιρεία λοιπόν το Δημόσιο έρχεται να τη συγχωνεύσει με το πλέον αναποτελεσματικό διυλιστήριο της Μεσογείου (σύμφωνα και πάλι με τον δείκτη Nelson). Ποια θα μπορούσαν να είναι τα στρατηγικά πλεονεκτήματα και υπό ποιες συνθήκες η συγκεκριμένη συγχώνευση θα οδηγούσε σε πιθανή βελτίωση της συνολικής αποτελεσματικότητας με θετικές ενέργειες στον ανταγωνισμό και στην οικονομία; Πρώτον, αν τεχνολογικά ένας ανασχεδιασμός της παραγωγής μεταξύ των δύο διυλιστηρίων (Σκαραμαγκά και Ελευσίνας) μπορούσε να οδηγήσει σε οικονομίες κλίμακας. Σε όλα όμως τα προϊόντα η παραγωγή στα ΕΛΛΠΕ ...