Η σημερινή κοινωνία είναι ακατάλληλη να αντιληφθεί τις κοινωνικές οδύνες, αφού τα άτομα, ορμώμενα από τον ορθολογικό υπολογισμό των συμφερόντων τους και τη βούληση, ενστερνίζονται το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις χειραφέτησης των ταπεινωμένων σε μελλοντικούς πολίτες, τα ανθρώπινα υποκείμενα έχουν ανάγκη από την τριπλή εμπειρία: ένα συναισθηματικό δέσιμο, μια νομική αναγνώριση και μια κοινωνική εκτίμηση που εδράζεται σε έναν ορίζοντα κοινών αξιών (Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν., Ο συμπονετικός άνθρωπος, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2013). Αν ένας από τους παράγοντες αυτούς εκλείψει, τότε το άτομο υφίσταται μια προσβολή που βιώνει ως πλήγμα στην ακεραιότητά του-φυσική ή νομική ή ηθική. Το χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας είναι οι κοινωνικές παθογένειες, αυτές που είναι διαταραχές που φτωχαίνουν ή και καταστρέφουν τις απαραίτητες συνθήκες για να ζήσει κανείς έναν ουσιαστικό βίο... Ο οίκτος τρέφεται από τη δυστυχία και την έλξη για τους «αδύναμους» και συναρτάται με τη δίψα για εξουσία (: οι υποψήφιοι των πολιτικών εκλογών υιοθετούν συμπονετική στάση στις ομιλίες τους γιατί θέλουν να πείσουν τους εκλογείς να δώσουν την ψήφο τους σ’ αυτόν που τους μοιάζει και όχι σ’ αυτόν που είναι ανώτερός τους). Σε μια δημοκρατική κοινωνία τίποτε δεν πρέπει να παραχαράσσει την έννοια του λαού-πολίτη και φυσικά και ο οίκτος. Ο. κ. Χρήστος Β. Μασσαλάς είναι καθηγητής π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων E-mal: cmasalas@cc.uoi....