Ποιός Είναι Ο Νόμος Της Υποτροπής
Ο νόμος της υποτροπής είναι φοβερός, όλα επαναλαμβάνονται. Την ζωή θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με μια ρόδα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της χωρίς να σταματά ποτέ. Περνούν τα γεγονότα πάλι και πάλι, επαναλαμβανόμενα συνεχώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει μια τελική λύση για τα προβλήματα. Ο καθένας φορτώνεται με προβλήματα, αλλά η τελική λύση δεν υπάρχει, και εάν υπήρχε τελική λύση για τα προβλήματα που κάποιος θα είχε στην ζωή του αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή δεν θα ήταν ζωή, αλλά θάνατος. Έτσι λοιπόν είναι άγνωστη η τελική λύση. Γυρίζει η ρόδα της ζωής, πάντα περνούν τα ίδια γεγονότα, επαναλαμβανόμενα με έναν τρόπο λίγο τροποποιημένο αλλά επαναλαμβανόμενα. Να φθάσεις στην τελική λύση, να εμποδίσεις την συνέχιση της επαναλήψεως των γεγονότων ή των περιστάσεων, είναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Τότε το μόνο που μπορούμε εμείς να μάθουμε είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσουμε στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Εάν πάντοτε αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, εάν πάντα αντιδρούμε με βία, εάν πάντα αντιδρούμε με ασέλγειες, εάν πάντα αντιδρούμε με απληστία στα διάφορα γεγονότα που επαναλαμβάνονται συνεχώς σε κάθε ύπαρξη μας, δεν θα αλλάζαμε ποτέ!!! Γιατί τα γεγονότα που ζείτε τώρα, ήδη τα έχετε ζήσει στην προηγούμενη ζωή σας, αυτό σημαίνει ότι εάν εσείς βρίσκεσθε τώρα εδώ και με ακούτε, στην προηγούμενη ζωή σας επίσης με ακούγατε. Δεν θα ήταν εδώ ακριβώς σε αυτό το σπίτι, αλλά ναι σε οποιοδήποτε σημείο της πόλεως. Έτσι επίσης και στην προ-προηγούμενη ζωή σας θα βρισκόσασταν κάπου ακούγοντας με αλλά και στην ακόμα πιο προηγούμενη ζωή σας θα κάνατε το ίδιο και ΕΓΩ πάντα θα ήμουν εκεί μιλώντας σας. Δηλαδή πάντα η ρόδα της ζωής γυρίζει και τα γεγονότα τα οποία περνούν είναι πάντα τα ίδια, έτσι λοιπόν είναι αδύνατον να εμποδίσει κανείς να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στα διάφορα περιστατικά της ζωής. Εάν εμείς μάθουμε να μη αντιδρούμε σε κανένα κτύπημα προερχόμενο από τον εξωτερικό κόσμο, εάν μάθουμε να είμαστε ήρεμοι, απαθείς, τότε θα συμβεί ότι θα μπορούμε να αποφεύγουμε να προκαλούν τα γεγονότα τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς. Με σκοπό να καταλάβετε καλύτερα τα λόγια μου θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που ανάφερα στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης», για εκείνη την ύπαρξη μου κατά την οποία ονομαζόμουν Χουάν Κονράδο, τρίτος άρχων της επαρχίας της Γρενάδας, στην παλιά Ισπανία, στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως, όταν ο Ιεροεξεταστής Τορκεμάδα έκανε καταστροφές σε όλη την Ευρώπη, καίγοντας ζωντανούς τους ανθρώπους στην φωτιά. Συγκεκριμένα είχα πάει σε αυτόν με την προϋπόθεση να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη. Επρόκειτο για ένα κόμη που με ταπείνωνε συνέχεια με τα λόγια του και με ειρωνευόταν. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πεσμένος Μποντισάτβα και για την ακρίβεια δεν ήμουν ένα άκακο αρνάκι. Το ΕΓΩ μου ήταν αρκετά ζωντανό, αλλά ήθελα να αποφύγω μια νέα μονομαχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί ήμουν κουρασμένος από τόσες μονομαχίες, καθότι είχα την φήμη ότι ήμουν ένας μέγας ξιφομάχος. Έφθασα στην είσοδο του παλατιού της Ιεράς Εξέτασης. Ένας κληρικός, γαλάζιος καλόγερος, που βρισκόταν στην πόρτα μου λέει: «Τι θαύμα να σας δούμε εδώ κύριε Μαρκήσιε». Ευχαριστώ πολύ, του λέω, την σεβασμιότητά σου, έρχομαι να ζητήσω ακρόαση από τον ανακριτή μονσενιόρ Τομάς ντε Τορκεμάδα. «Αδύνατον, μου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλές επισκέψεις. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να πετύχω ακρόαση για σας». «Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας», λέω, προσαρμοζόμενος φυσικά στις συνήθειες εκείνης της εποχής. Πραγματικά έπρεπε να προσαρμόζεται κανείς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα πράγματα γίνονταν άσχημα για αυτόν. Εν πάση περιπτώσει ο καλόγερος εξαφανίσθηκε σαν από θαύμα και περίμενα υπομονετικά να γυρίσει. Τελικά γύρισε και μου λέει: «Έχει εγκριθεί για σας η ακρόαση. Μπορείτε να περάσετε». Πέρασα, διέσχισα μια αυλή και ένα μεγάλο σαλόνι που βρισκόταν στο σκοτάδι, πέρασα σε άλλο σαλόνι που βρισκόταν σε ακόμη περισσότερο σκοτάδι και στο τέλος πέρασα σε ένα τρίτο σαλόνι. Αυτό φωτιζόταν από μια λάμπα που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι μπρος στο οποίο καθόταν ο ανακριτής Δον Τομάς Ντε Τορκεμάδα. Τίποτα λιγότερο από τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, ένα άτομο άσπλαχνο. Στο στήθος του φορούσε ένα μεγάλο σταυρό, βρισκόταν σε μια κατάσταση φαινομενικά ευσεβή με τα χέρια πάνω στο στήθος. ΕΓΩ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον χαιρετίσω με όλες τις τυπικότητες της εποχής. Μου είπε: «Καθίστε κύριε Μαρκήσιε, τι σας φέρνει ως εδώ;» Τότε του απάντησα: «Έρχομαι να ζητήσω μια χριστιανική προειδοποίηση για κάποιον κόμη δείνα, με πενήντα χιλιάδες ονόματα και επίθετα, ο οποίος ρίχνει όλο το φαρμάκι του εναντίον μου, με ειρωνεύεται, με κοροϊδεύει και δεν έχω διάθεση για μια επί πλέον μονομαχία, θέλω να αποφύγω μια νέα μονομαχία». «Α! μην ανησυχείτε κύριε Μαρκήσιε», μου απάντησε, «ήδη έχουμε πολλά παράπονα εναντίον αυτού του κόμη. Θα τον κάνουμε να μάθει, θα τον μεταφέρουμε στον πύργο των μαρτυρίων, θα του βάλουμε τα πόδια μέσα σε αναμμένα κάρβουνα για να του τα κάψουμε καλά. Για να υποφέρει θα του σηκώσουμε τα νύχια των χεριών, θα του ρίξουμε λιωμένο μολύβι στα νύχια, θα τον βασανίσουμε και μετά θα τον μεταφέρουμε στην πλατεία για να τον κάψουμε στην φωτιά». Λοιπόν ΕΓΩ δεν είχα σκεφθεί τόσο μακριά, απλώς πήγαινα να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και έμεινα έκπληκτος ακούγοντας τον Τορκεμάδα να μιλά με αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια ακουμπισμένα στο στήθος, σε μια στάση ευσέβειας. Αυτό μου προκάλεσε φρίκη, δεν μπόρεσα παρά να εκδηλώσω την αντίθεση μου. Του είπα: «Είσθε ένας διεστραμμένος, ΕΓΩ δεν ήλθα να ζητήσω να κάψετε ζωντανό κανένα, ούτε να βασανίσετε κανένα, ήλθα απλώς να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και αυτό είναι όλο. Τώρα θα καταλάβετε γιατί δεν είμαι σύμφωνος με την αίρεση σας». Τέλος πάντων είπα πολλά άλλα λόγια, έβαλα άλλες τόσες φωνές, τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω τώρα, σε ένα τόνο αρκετά υψηλό, αίτια αρκετή για να κάνει αυτόν τον υψηλά ιστάμενο στην Ιερά εξέταση να μου πει; «Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε». Χτύπησε μια καμπάνα και εμφανίστηκαν μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, σηκώθηκε φουριόζος και διέταξε εκείνους τους ιππότες λέγοντας: «Συλλάβετε αυτόν τον άνθρωπο». «Ένα λεπτό κύριοι, τους είπα, θυμηθείτε τους κανόνες του ιπποτισμού». Εκείνη την εποχή οι κανόνες του ιπποτισμού ήταν σεβαστοί από όλο τον κόσμο. Δώστε μου ένα ξίφος και θα αναμετρηθώ με κάθε έναν από εσάς. Ένας από τους ιππότες μου δίνει ένα ξίφος μετά κάνει ένα βήμα πίσω και μου λέει: «Φυλαχτείτε». «Πάντοτε το κάνω», του απάντησα και ριχτήκαμε σε σκληρή πάλη. Δεν ακουγόταν τίποτε άλλο παρά μόνο τα κτυπήματα των σπαθιών. Ο αντίπαλος μου ήταν πολύ επιδέξιος στην ξιφασκία και μεταχειριζόταν τα όπλα θαυμάσια, αλλά και ΕΓΩ δεν ήμουν άκακο αρνάκι, σίγουρα όχι. Τελικά η μονομαχία υπήρξε πολύ σκληρή. Μου έμενε μόνο να χρησιμοποιήσω το καλύτερο μου κόλπο για να βγω νικητής. Αλλά οι άλλοι ιππότες που έβλεπαν, πήραν είδηση ότι ο σύντροφος τους θα πήγαινε κατευθείαν στο νεκροταφείο και βέβαια έπεσαν ομαδικά πάνω μου. Μου επιτέθηκαν με μια φοβερή μανία και ήσαν αρκετοί. Αμύνθηκα όπως μπορούσα, πηδούσα τα τραπέζια, χρησιμοποιούσα τα έπιπλα σαν ασπίδα, τέλος πάντων έκανα θαύματα για να μπορέσω να επιζήσω, να αμυνθώ. Έφθασε όμως μια στιγμή που το δεξί μου μπράτσο κουράστηκε, δεν μπορούσα πια το βάρος του σπαθιού και τους είπα: «Νικήσατε, γιατί μου επιτεθήκατε όλοι μαζί, αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό των ιπποτών, εάν θέλετε το σπαθί μου εδώ είναι». Τότε ο ιεροεξεταστής διέταξε: «Στη φωτιά» και τελικά δεν ήταν δύσκολο το να με κάψουν ζωντανό. Είχαν εκεί, στην βάση ενός σιδερένιου δοκαριού, λίγα ξύλα με αλυσόδεσαν στο δοκάρι, έβαλαν φωτιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν εκεί καιγόμενος σαν δάδα αναμμένη. Ένοιωσα μεγάλο πόνο, έβλεπα πως το σώμα μου καιγόταν μέχρι που μετατράπηκε όλο σε στάχτη, ένοιωσα ότι εκείνος ο υπερβολικός πόνος μετατρεπόταν σε ευτυχία, και κατάλαβα ότι πιο πέρα από τον πόνο υπάρχει η ευτυχία. Ο ανθρώπινος πόνος, όσο μεγάλος και αν είναι έχει ένα όριο. Μια αγαθοεργός βροχή άρχισε να πέφτει στο κεφάλι μου, ένοιωσα να ανακουφίζομαι, έκανα ένα βήμα και είδα ότι μπορούσα να κάνω και άλλο, τελικά, βγήκα από κείνο το παλάτι περπατώντας αργά αργά και ήταν γιατί είχα αφήσει την σάρκα μου. Το φυσικό μου σώμα χάθηκε στην πυρά της ιεράς εξετάσεως. Σήμερα π.χ. επαναλαμβανόμενο ένα από αυτά τα περιστατικά της ζωής μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα πήγαινα στην πυρά, ούτε σε κάποιο απόσπασμα ούτε σε κάτι παρόμοιο. Γιατί; Διότι μη έχοντας πια τα ελαττώματα της οργής, της ανυπομονησίας, θα άκουγα τον εξεταστή ήρεμος, απαθής, θα καταλάβαινα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα τηρούσα απόλυτη σιωπή. Καμιά αντίδραση δεν θα έβγαινε από μένα και σαν αποτέλεσμα δεν θα συνέβαινε τίποτα, αυτό είναι φανερό, θα μπορούσα να βγω από εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Όπως βλέπουμε τα προβλήματα τα δημιουργεί το ΕΓΩ. Εάν σε εκείνη την περίπτωση δεν είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο εναντίον του «Αγίου αξιώματος» όπως το ονόμαζαν, εναντίον της ιεράς εξετάσεως κλπ. είναι ευνόητο ότι δεν θα είχα χάσει το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει δειλία αλλά απλώς και μόνο θα είχα παραμείνει ήρεμος και απαθής. Έπειτα θα τους γύριζα την πλάτη. και θα είχα φύγει χωρίς κανένα πρόβλημα, θα έμενε ένα μόνο σημείο για συζήτηση. Εκείνος ο κόμης θα είχε συλληφθεί και θα είχε πάει στην πυρά και θα μπορούσα να έφταιγα ΕΓΩ για αυτό. Όχι!!! θα είχα το θάρρος να πάω και να προειδοποιήσω τον κόμη, ακόμη και αν αυτός ήταν γεμάτος οργή εναντίον μου, και θα του έσωζα την ζωή, ίσως ο άνθρωπος να μου έμενε ευγνώμων. για αυτό δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά εάν το ΕΓΩ είχε καταστραφεί. Δυστυχώς είχα ένα ΕΓΩ αρκετά αναπτυγμένο και αυτά είναι τα προβλήματα που δημιουργεί το ΕΓΩ. Όταν κάποιος δεν έχει αυτά τα ελαττώματα, δεν του παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα Μπορεί να επαναλαμβάνεται το περιστατικό, αλλά δεν συμβαίνουν, δεν έρχονται τα προβλήματα. Η ωμή αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι τα γεγονότα μπορεί να επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό που εμείς πρέπει να τροποποιήσουμε είναι η αντίδραση μας απέναντι στα γεγονότα. Εάν η ενέργεια μας είναι αρνητική, δημιουργούμε μεγάλα προβλήματα στον εαυτό μας, αυτό είναι ευνόητο. Χρειάζεται να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, αλλά δεν μπορεί κανείς να το κάνει εάν δεν αφαιρέσει εκείνα τα επιζήμια στοιχεία που έχει στον ψυχισμό του. Η οργή π.χ. πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί σε κάποιον; Η λαγνεία, πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί; Οι ζήλιες πόσο απαίσιες είναι! Ο φθόνος, πόσες αντιξοότητες δεν δημιουργεί; Πρέπει κανείς να αλλάξει τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Αυτά επαναλαμβάνονται με εμάς ή χωρίς εμάς. Το πιο σπουδαίο είναι να αλλάξει κάποιος τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα ή περιστάσεις της ζωής. Δηλαδή, χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Εάν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα σφάλματα μας, και εάν τα ανακαλύπτουμε τα αφαιρούμε και εάν τα αφαιρούμε ξυπνάμε και εάν ξυπνάμε καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η αλήθεια. Αλλά ενώ εμείς συνεχίζουμε με την συνείδηση μας μποτιλιαρισμένη μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ, είναι ευνόητο ότι δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε τίποτα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την εμπειρία του αληθινού, θα ζούμε στην άγνοια. Γίνεται λοιπόν επείγον και χωρίς αναβολή το να εκπληρώσουμε το γνωμικό του Θαλή του Μιλήσιου: «Nosce te ipsum: Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς». Όλοι οι νόμοι της φύσεως βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, και εάν κάποιος δεν τους ανακαλύψει μέσα του, δεν μπορεί να τους ανακαλύψει ούτε έξω από αυτόν. Έτσι λοιπόν μέσα στον καθένα υπάρχει το σύμπαν. Ο άνθρωπος περιέχεται στο σύμπαν και το σύμπαν περιέχεται στον άνθρωπο. Εάν δεν ανακαλύψουμε το σύμπαν μέσα μας δεν θα μπορέσουμε να το ανακαλύψουμε ούτε έξω από εμάς, αυτό είναι ευνόητο. ...
Πηγή katohika.gr >>>