Το "σύνδρομο της ανοιχτής πόρτας" είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση: όταν η προσοχή μας κινείται μεταξύ διαφορετικών επιπέδων και κυρίως αντανακλά την αξιοπιστία της μνήμης μας μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Και όταν ο λόγος γίνεται για μνήμη, εννοείται και ακριβώς αυτό, το ότι μπορεί, δηλαδή, να μη θυμόμαστε τι λέγαμε ή τι ετοιμαζόμασταν να κάνουμε πριν από 5 λεπτά. Το σύνδρομο της "ανοιχτής πόρτας" κάνει την εμφάνιση του, όπως εξηγούν νευρολόγοι και μελετητές του ανθρώπινου εγκεφάλου, ακριβώς επειδή αλλάζουμε παραστάσεις τόσο σε ό,τι αφορά τον περιβάλλοντα χώρο, όσο και σε ό,τι αφορά την πνευματική μας κατάσταση. Στην ενδιάμεση φάση, εκεί που βρισκόμαστε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του ψυγείου, ο εγκέφαλος μας προσαρμόζεται στο νέο περιβάλλον και το νέο δεδομένο, ξεχνώντας στο μεταξύ -και αναγκαστικά- αυτό για το οποίο έφτασε μέχρι εκεί. Είναι το "παράθυρο" που επιτρέπει στον εγκέφαλο μας να συντονίζει σύνθετες καταστάσεις, να συνδυάζει πλάνα με δραστηριότητες σε κατεύθυνση επίτευξης στόχων, είναι ο τρόπος με τον οποίο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ιεραρχούμε προτεραιότητες σε όλα τα επίπεδα: στη δουλειά, στο σπίτι, στους φίλους, στις σχέσεις. Οπότε, μπορεί να είναι εκνευριστικό, αλλά δεν είναι τελικά τόσο κακό να ξεχάσατε τι θέλατε να πάρετε από το ψυγείο... Με στοιχεία από το BBC η αποσπαση της προσοχης μας οφειλεται και στο βομβαρδισμο πληροιφοριων παντος τυπου, απο το ιντερνετ. μπουκωνει ο εγκεφαλος, απλα....