Η δαιμονοποίηση είναι ένα από τα δραστικότερα λιπαντικά της μιντιακής μηχανής, αλλά ενώ σε άλλες περιπτώσεις υπηρετεί απλώς την εμπορικότητα ή συνωμοτεί με τη φυσική μας απροθυμία να διακρίνουμε δύσκολες διαβαθμίσεις και αποχρώσεις, η δαιμονοποίηση των παιδιών μπορεί να είναι, και συχνά είναι, το διαθλασμένο άγχος της ενήλικης ωριμότητας για το «ναρκοθετημένο» άνυσμα της ήβης που αποφασίζει τον δρόμο της «αρετής» ή της «κακίας» και για το δικό μας παιδί. Και στην εξορκιστική μας ετοιμότητα δεν το βρίσκουμε πάντα εύκολο να κατανοήσουμε- βιωματικά, αισθητικά ή και ιδεολογικά- τις εναλλακτικές εξάρσεις της νεανικής κουλτούρας, ειδικά στις πιο «δυναμικές» εκδηλώσεις της. «Και η δική μας, εγχώρια, παρέα των παιδιών με τις κουκούλες;», θα αναρωτιούνται όσοι δυσφορούν ήδη με την έτσι κι αλλιώς ερασιτεχνική κοινωνιολογία αυτής της επιφυλλίδας. Οποιες κι αν είναι οι ομοιότητες, μια αντίστοιχη δική μας έρευνα θα είχε ενδιαφέρον κυρίως για τις διαφορές. Και αποτελεί αξιερεύνητη διαφορά, για παράδειγμα, το γεγονός ότι, μέσα στη χιλιοτραγουδισμένη διαφάνεια της αττικής λιακάδας, η παρέα, σαν άτακτο στίφος Βησιγότθων, μπορεί να ροβολάει αρματωμένη στο «σικ» επίκεντρο του μητροπολιτικού κέντρου, με τις δυνάμεις της τάξης σε διατεταγμένη απεμπλοκή και με προγραμματισμένο τέρμα το ασύλητο και μη συλητέο τέμενος μιας πανεπιστημιακής σχολής. Αξιερεύνητη διαφορά το πολύ πραγματικό ενδεχόμενο κανένας δημοσιογράφος ή πολιτικός (με τον Πάγκαλο, πάντως, έτοιμο να επιβεβαιώσει τον κανόνα δια της εξαιρέσεως) να μην ελευθεροστομήσει ακαριαία ή εκ προμελέτης πέρα από το κοινόχρηστο οξύμωρο των «γνωστών αγνώστων» και τις επιθεωρησιακές λεξιπλασίες τύπου «μπαχαλάκηδες». Αξιερεύνητη διαφορά η πιθανότητα επικεφαλής κοινοβουλευτικού σχηματισμού να αναλάβει διαμαρτυρόμενη αγρυπνία στα σκαλοπάτια της ΓΑΔΑ προκειμένου να απελευθερωθούν πάραυτα και άνευ όρων οι αναξιοπαθούντες. Ακρως αξιερεύνητο το θέαμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που εκκρεμεί, φλύαρη και συνάμα αμήχανη, ανάμεσα στον παρορμητικό πειθαρχισμό του «τι κάνει η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι πολιτικοί;», την ένσταση για τον μυθολογημένο ή πραγματικό τσαμπουκά του «μπάτσου», τη συνωμοσιολογική μανιοκατάθλιψη και την ξέφραγη ρητορική περί «κοινωνικής κρίσης», παρακμής και διεθνούς ρεζιλέματος. Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο μέσος όρος νοημοσύνης των νεαρών με τις κουκούλες, αλλά αρκετοί, υποθέτω, υποψιάζονται ότι ζουν σε μια κοινωνία η οποία, άλλοτε από εθνική ορθοφροσύνη και άλλοτε από αριστερίστικο προοδευτισμό, έχει διατραφεί για πολύ καιρό μόνο με ιδεοληπτικά λιπαρά, έχει μείνει πίσω στην «τεχνολογία» του κοινωνικού ...