Η ανυπομονησία είναι ένα ελάττωμα, η αλαζονεία είναι άλλο ελάττωμα, η αυτοσπου­δαιότητα, το να αισθανόμαστε πολύ σπουδαίοι, να εκεί άλλο ελάτ­τωμα, η υπερηφάνεια, το να αισθανό­μαστε πολύ μεγάλοι και να βλέ­πουμε με περιφρόνηση τον υπάλληλο που μας εξυπηρέτησε, όλα αυτά τα ελαττώματα μας έκαναν να φερ­θούμε με αυτόν τον ανάρμο­στο τρόπο. Προχωρώντας έχουμε ανα­καλύψει μερικά ΕΓΩ που πρέπει να τα δουλέψουμε και να τα κατα­νοήσουμε. Θα πρέπει να μελετή­σουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της αλαζονείας, θα πρέπει να το κα­τανοήσουμε ολοκληρωτικά, να το αναλύσουμε. Θα πρέπει να μελε­τήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, τι είναι το ΕΓΩ της αυτοσπουδαιότητας, τι είναι το ΕΓΩ της έλλειψης της υπομονής, τι είναι το ΕΓΩ του θυμού, κλπ. Είναι μια ομάδα από ΕΓΩ. Κάθε ένα πρέπει να γίνεται κατανοητό ξε­χωριστά, πρέπει να αναλύεται και να μελετάται ξεχωριστά. Πρέπει να δεχθούμε ότι πίσω από αυτό το μι­κρό και χωρίς σημασία γεγο­νός, κρύβονται ένα σύνολο από ΕΓΩ, τα οποία φυσικά βρίσκονται σε δράση. Πρέπει να τα μελετήσουμε κάθε ένα ξεχωριστά από τα άλλα, μέσα σε κάθε ένα από αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία, δη­λαδή η συνείδηση. Τότε πρέπει να τα απο­συνθέσουμε, να τα εκμη­δενίσουμε. Για να τα αποσυνθέσουμε, θα πρέπει να αυτοσυγκε­ντρωθούμε στην θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να την ικετέψουμε, να την παρακαλέσουμε να τα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη. Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε ένα ελάττωμα, ας υπο­θέσουμε τον θυμό, και μετά αφού το κατανοήσουμε, τότε να ικετέ­ψουμε την θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να το εξαλείψει μετά αφού κα­τανοήσουμε την ανυπομονησία να την ικετέψουμε να εξαλείψει αυτό το λάθος, αφού κατανοήσουμε την αυτοσπουδαιότητα, το ίδιο. Γιατί να πιστεύουμε τους εαυτούς μας τόσο σπουδαίους αφού δεν είμαστε τίποτα περισ­σότερο από μίζερα σκουλήκια της λάσπης της γης; Σε τι βασίζουμε την αυτοσπουδαιότητα μας; Σε τι την στηρίζουμε; Ειλι­κρινά δεν υπάρχει καμιά βάση για την αυτοσπουδαιότητα μας γιατί δεν είμα­στε τίποτα. Τι είμαστε εμπρός στο άπειρο; Εμπρός στον Γαλα­ξία που ζούμε; Εμπρός στα εκατομμύρια των κόσμων που κατοικούν αυτό το διάστημα χωρίς τέλος; Γιατί να αισθανόμαστε σπουδαίοι; Έτσι, αναλύοντας τα ελαττώματα μας, τα κατανοούμε και ελάττωμα το οποίο κατανοούμε πρέπει να το αποβάλλουμε με την βο­ήθεια της θείας Μητέρας Κουνταλίνης. Είναι φανερό ότι θα πρέ­πει να παρακαλέσουμε Αυτήν. Θα πρέπει να την ικετέψουμε να κα­τα­στρέψει το ελάττωμα το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε. Σε μια σκηνή λαμβάνουν μέρος διάφορα ΕΓΩ. Ας πάρουμε μια άλλη σκηνή, ζήλιας π.χ. Αναμφίβολα, είναι σοβαρό το ότι σε μια σκηνή ζήλιας υπεισέρχονται επίσης πολλά ΕΓΩ. Εάν ένας άνδρας συναντά απρόο­πτα την σύζυγο του να μιλάει με κάποιον άλλο με οικείο τρόπο, τι ση­μαίνει αυτό; θα ζηλέψει ίσως, ίσως και να δημιουργήσει επεισό­διο στην γυναίκα του. Είναι φανερό ότι εάν παρατηρήσουμε αυτήν την σκηνή θα δούμε ότι υπήρξε ζήλια, θυμός, αυτοαγάπη. Το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης, αισθάνθηκε πληγωμένο, τα ΕΓΩ της ζήλιας και του θυ­μού δραστηριοποιήθηκαν. Οποιαδήποτε σκηνή, οποιοδήποτε συμβάν, οποιοδήποτε γε­γονός, πρέπει να μας χρησιμεύσει για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Σε οποιοδήποτε περιστατικό μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι έχουμε μέσα μας διάφορα ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό. Για όλες αυτές τις αιτίες χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και επιφυ­λακή όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου. Είναι τελείως απαραί­τητη η κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης του τι γί­νεται. Εάν δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, η συνείδηση μας θα συνεχίσει εγκλωβισμένη μέσα στα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτω­νόμαστε μέσα μας και δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Πρέπει να καταλά­βουμε ότι κοιμόμαστε. Εάν ο κόσμος ήταν ξύπνιος θα μπορούσε να δει, να πιά­σει και να ψηλαφίσει τις μεγάλες αλήθειες των ανώτερων κόσμων. Εάν οι άνθρωποι βρίσκονταν ξύπνιοι, θα θυμόνταν τις προηγούμενες ζωές τους. θα έβλεπαν την γη έτσι όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως την βλέπουν σήμερα. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας έβλε­παν τον κόσμο έτσι όπως είναι, ήξεραν ότι ο κόσμος έχει εννέα δια­στάσεις, επτά βα­σικές θα λέγαμε, και έβλεπαν τον κόσμο με τρόπο πολυδιάστατο. στην φωτιά αντιλαμβάνονταν τις Σαλαμάντρες ή πλά­σματα της φωτιάς, στα νερά αντιλαμβάνονταν τα υδάτινα πλά­σματα, τις Οντίνες ή Νε­ράιδες, στον αέρα ήταν φανεροί για αυτούς οι Σίλφοι και μέσα στο στοιχείο Γη έβλεπαν τους Γκνόμος. Όταν σήκωναν τα μάτια προς το άπειρο μπορούσαν να αντιληφθούν άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Οι παλαιοί έβλεπαν τους πλανήτες του διαστήματος με διαφορετικό τρόπο, έβλεπαν την Αύρα των πλανη­τών και επίσης μπορούσαν να αντιληφθούν τις μεγαλοφυΐες των πλανητών, αλλά όταν η ανθρώπινη ...