Το συναίσθημα της ενοχής είναι ένα σύνθετο συναίσθημα το οποίο συνήθως αναπτύσσεται στην τρυφερή παιδική ηλικία , όταν τα άτομα μπορεί εύκολα να θεωρήσουν τον εαυτό τους υπεύθυνο για όλους και για όλα γύρω τους και πιο συγκεκριμένα για τη δυστυχία ή την ευτυχία της μαμάς και του μπαμπά και που καταλήγουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου τα τόσο αγαπητά σε αυτούς άτομα να μη νιώθουν μόνα ή εγκαταλειμένοι. Οι άνδρες που δυσκολεύονται να αφήσουν μια γυναίκα ενδέχεται ασυνείδητα στο πρόσωπο της γυναίκας αυτής να δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν τη μητέρα τους ή αντίστοιχα μια γυναίκα τον πατέρα της. Παρότι μια τέτοια εμπλοκή μπορεί σε κάποιους να μη φαίνεται σημαντική, αποτελεί στην πραγματικότητα μια πολύ ουσιαστική δυσκολία που έχει προεκτάσεις σε όλους τους τομείς της ζωής του ατόμου που την αντιμετωπίζει. Αν κι εσείς νιώθετε ότι παραμένετε σε μια σχέση επειδή λυπάστε τον άλλον, ξανασκεφτείτε το. Ο οίκτος ακινητοποιεί και εγκλωβίζει. Προσπαθείστε να δείτε με άλλο μάτι την προοπτική του συντρόφου σας στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν χάνεται, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να μπορεί να αντέξει τους αποχωρισμούς και τις απώλειες. Δείξτε σεβασμό στον εαυτό σας και στις ανάγκες σας και προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε ότι αν σέβεστε και αγαπάτε τον άλλον φεύγοντας θα ελευθερωθείτε και θα τον ελευθερώσετε. Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com το "σωσιμο" του γαμου27/04/201523:57Ωραιο θεμα, καλη η αναλυση. Τα σχολια προβληματιζουν ομως περισσοτερο. Οι ανθρωποι ειναι κριμα θυσιαζουν τους εαυτους τους σαν να εχουν πολλες ζωες. Μια ειναι η ζωη, μια φορα η νεοτητα. Κοντολογις, πρεπει ολοι μας να μαθουμε να αγαπαμε αληθινα τους συνροφους μας. Αν δουμε τον αλλον εγκλωβισμενο στη σχεση μας, να του δωσουμε την ελευθερια να εκφραστει οπως νιωθει πως θα ειναι πιο χαρουμενος, πιο ευτυχης. Αν αγαπας. Αν αγαπας τον εαυτο σου τοτε, ναι, θα προσπαθησεις να "σωσεις " τον γαμο η τη σχεση κρατωντας τον αλλον εστω δυστυχη η "ναρκωμενο" κοντα σου με διαφορα τεχνασματα. Ενα απο αυτα περιεγραφεται στο αρθρο, δηλ της συνειδητης η ασυνειδητης δημιουργιας ενοχων στο αλλον. Δεν γενικευω, μπορει να κανω λαθος, οι γυναικες ομως αγαπουν πιο εγωιστικα τους αντρες. Τους αγαπουν κ τους προσεχουν μονο αν ειναι δικος τους. Αν φυγει η παει με αλλη γυναικα, δεν ευχαριστιουνται αν ειναι καλα. Τι αγαπη ειναι τουτη; Ετσι αγαπας τον συντροφο, μονο οταν ειναι δικος σου; οι αντρες απο την αλλη αμεσα μπορει να εκφρασουν ακραια συμπεριφορα, σε βαθος χρονου ομως παυουν να ασχολουνται κ μπορει να πουν κ ενα "ας ειναι καλα". Τα παιδια ειναι αλλη πονεμενη ιστορια. Ειναι οχημα για ικανοποιηση προσωπικων αναγκων. Τα χρησιμοποιουν ισως περισσοτερο οι γυναικες ακομη κ εκβιαστικα (π.χ. δεν θα τα βλεπεις). Για τα παιδια το κλειδι δεν ειναι το αναγκαστικο σωσιμο του γαμου, αλλα τα5 καλα λογια που θα λεει η μητερα η ο πατερας για το γονιο που εφυγε δικαιολογωντας τον/την στα παιδια. Η κατακλειδα: Ας ψαξουμε την προσωπικη μας ευτυχια, για να φυγουμε πληρεις απο αυτη τη ζωη δινοντας κ το παραδειγμα στα παιδια να επιδιωξουν το ιδιο. Ευτυχισμενοι ανθρωποι, καλυτεροι ανθρωποι, καλυτεροι συντροφοι, καλυτερες ανθρωπινες σχεσεις, περισσοτερο γελαστα προσωπα. Ας μη βαραινει τοσο το βλεμμα των ανθρωπων μεγαλωνοντας. Ειναι κριμα.....